Soms gebeurt het opeens…. Dan ruik ik het: de geur van groentesoep of vers gebakken krentenbrood. Niet vaak. Mensen trekken tegenwoordig liever een blik open dan dat ze de soep laten pruttelen op het gas. En brood kopen we bij de bakker of liever nog, de super. Dan hebben we alles tegelijk. Maar heel af en toe gebeurt het toch en die geur voert me in gedachten direct terug naar mijn grootouders.
Mijn oma maakte iedere zaterdag een grote pan groentesoep. Het was de enige soep die opa graag at, sterker nog, hij lustte absoluut geen andere soep. Tenminste, dat dacht hij. Als mijn moeder tomatensoep maakte en met een uitgestreken gezicht beweerde dat het rode groentesoep was, at hij het wel, maar dat terzijde.
Groentesoep dus. En iedere week draaide ik de balletjes die ik heel nauwkeurig telde. Het was een uitdaging om er zoveel mogelijk te maken en iedere week probeerde ik mijn vorige record te verbreken. De ballen werden dus almaar kleiner, maar klachten heb ik nooit gehad.
Die groentesoep stond op het fornuis en werd iedere dag opnieuw opgewarmd en de hele week gegeten voor de warme maaltijd. Iets in de koelkast bewaren was niet aan de orde en er alleen dat beetje uitscheppen dat nodig was en de rest onopgewarmd laten ook. Het mag duidelijk zijn dat de soep na drie dagen al was veranderd in een dikke drab, waarin de lepel spontaan rechtop bleef staan. Vanaf dat moment bedankten wij dan ook vriendelijk doch vastberaden voor een ‘lekker kopje’. Opa en oma echter, aten die drab de rest van de week met groot enthousiasme en ziek ervan zijn ze nooit geweest. Zelfs niet na dag vijf en zes… waarop in de keuken een geur ontstond die niet meer bijzonder uitnodigend was.
Een andere gewoonte op de zaterdag was het bakken van krentenbrood. De geur doortrok het hele huis en zodra het kon, werd het brood in warme sneden uitgedeeld aan iedereen die langskwam. Het was te eten, maar leek in niets op het lekkere luchtige krentenbrood dat je bij de bakker kocht. Het was een compacte massa die als een steen op je maag lag. Dat mijn oma geen heel goede kokkin was, mag duidelijk zijn. Hartverwarmend, lief en ongelofelijk gastvrij was ze wel!
In mijn herinnering zijn die twee dingen onlosmakelijk verbonden met mijn grootouders. Bij het ruiken van zo’n geur ben ik in een oogwenk terug op het favoriete plekje uit mijn jeugd.
Ik zit naast de kolenkachel aan de voeten van mijn oma, die eindeloze hoeveelheden aardappels schilt uit de houten aardappelbak op haar schoot en ik laat de geschilde piepers een voor een met geweld in de pan ernaast plonsen, onderwijl luisterend naar de verhalen over vroeger, die ik allang kan dromen.
Mooie herinneringen scheppen doe je niet met grote talenten, goede kookkunst of met geld, maar met liefde. Dat doe je met drabberige groentesoep en betonnen krentenbrood. Niet te eten maar oh, wat zou ik het graag nog een keer voorgeschoteld krijgen.
En wat zou ik er dit keer van genieten!
Mijn oma maakte iedere zaterdag een grote pan groentesoep. Het was de enige soep die opa graag at, sterker nog, hij lustte absoluut geen andere soep. Tenminste, dat dacht hij. Als mijn moeder tomatensoep maakte en met een uitgestreken gezicht beweerde dat het rode groentesoep was, at hij het wel, maar dat terzijde.
Groentesoep dus. En iedere week draaide ik de balletjes die ik heel nauwkeurig telde. Het was een uitdaging om er zoveel mogelijk te maken en iedere week probeerde ik mijn vorige record te verbreken. De ballen werden dus almaar kleiner, maar klachten heb ik nooit gehad.
Die groentesoep stond op het fornuis en werd iedere dag opnieuw opgewarmd en de hele week gegeten voor de warme maaltijd. Iets in de koelkast bewaren was niet aan de orde en er alleen dat beetje uitscheppen dat nodig was en de rest onopgewarmd laten ook. Het mag duidelijk zijn dat de soep na drie dagen al was veranderd in een dikke drab, waarin de lepel spontaan rechtop bleef staan. Vanaf dat moment bedankten wij dan ook vriendelijk doch vastberaden voor een ‘lekker kopje’. Opa en oma echter, aten die drab de rest van de week met groot enthousiasme en ziek ervan zijn ze nooit geweest. Zelfs niet na dag vijf en zes… waarop in de keuken een geur ontstond die niet meer bijzonder uitnodigend was.
Een andere gewoonte op de zaterdag was het bakken van krentenbrood. De geur doortrok het hele huis en zodra het kon, werd het brood in warme sneden uitgedeeld aan iedereen die langskwam. Het was te eten, maar leek in niets op het lekkere luchtige krentenbrood dat je bij de bakker kocht. Het was een compacte massa die als een steen op je maag lag. Dat mijn oma geen heel goede kokkin was, mag duidelijk zijn. Hartverwarmend, lief en ongelofelijk gastvrij was ze wel!
In mijn herinnering zijn die twee dingen onlosmakelijk verbonden met mijn grootouders. Bij het ruiken van zo’n geur ben ik in een oogwenk terug op het favoriete plekje uit mijn jeugd.
Ik zit naast de kolenkachel aan de voeten van mijn oma, die eindeloze hoeveelheden aardappels schilt uit de houten aardappelbak op haar schoot en ik laat de geschilde piepers een voor een met geweld in de pan ernaast plonsen, onderwijl luisterend naar de verhalen over vroeger, die ik allang kan dromen.
Mooie herinneringen scheppen doe je niet met grote talenten, goede kookkunst of met geld, maar met liefde. Dat doe je met drabberige groentesoep en betonnen krentenbrood. Niet te eten maar oh, wat zou ik het graag nog een keer voorgeschoteld krijgen.
En wat zou ik er dit keer van genieten!
Log in om te reageren.
