Misschien wilde je helemaal nog niet naar huis. Misschien ook wel. Wellicht dacht je hoog in de lucht nog terug aan je verblijf in Libië. Het zou niet al te lang meer duren. Nog even, en je zou weer thuis zijn. Ik kan me zo voorstellen dat je de vorige avond je broer en je ouders nog welterusten hebt gewenst. Er zou weer een dag zijn, waarop de zon mogelijk iets harder haar best zou gaan doen. Maar alles werd zwart. En de enige die zijn ogen nog open zou doen… was jij.
Je kent me niet; ik jou wel. Nou ja, ‘kennen’... Ik heb al veel over je gehoord. Gelezen. Net zoals de rest van ons land. In een klap ben je ongewild een bekende Nederlander geworden. Een bekende wereldburger, misschien wel. Je hebt je fifteen minutes of fame ruimschoots gehad. Als je zou mogen kiezen, zou je willen dat vrijwel niemand van je gehoord zou hebben. Dat er niets zou zijn gebeurd. Maar je had het niet voor het zeggen. Het is wel gebeurd. Het is gebeurd…
Ik denk dat je je nauwelijks voor kunt stellen wat jou is overkomen. Voor zover dat ooit echt mogelijk zal zijn. Ik weet wat het is om je vader te verliezen, maar verder… Later zul je je misschien die ene vraag stellen. Waarom? Waarom jij? Waarom moest jou dit overkomen? Ik vermoed dat je niet veel op zult hebben met de mensen die beweren dat de kans op zo’n ramp statistisch gezien erg klein is. Dat je in het verkeer op de grote weg meer kans op lichamelijk en psychisch letsel hebt. Dat je ‘gewoon’ pech hebt gehad.
Niet dat ik denk dat je je op dit moment met al te grote vragen bezig zult houden. Je wilt gewoon rust. Ik vraag me af wat ik zou hebben gezegd als ik je aan de lijn zou hebben gekregen. De journalist in mij zou ongetwijfeld een hele serie vragen op je af hebben kunnen vuren. Helemaal bovenaan het lijstje zou waarschijnlijk zoiets als ‘Wat ging er door je heen?’ hebben gestaan, gevolgd door ‘Hoe voel je je nu?’ en ‘Kun je beschrijven wat er is gebeurd?’
Na een tijdje zal de mediastorm wel weer luwen. Als de zwarte dozen over een paar maanden of een jaar hun geheimen prijs hebben gegeven, zal de ramp van Tripoli weer hot news zijn. Maar nu… Nu zullen we het wel weer gaan hebben over het WK. De verkiezingen. Al dan niet overspelige staatssecretarissen. Het zou me niets verbazen als De Basis binnenkort ook weer iets van zich liet horen.
Als de meeste mensen je alweer bijna vergeten zijn, begint het pas. Na de klap. Als de verdoving is uitgewerkt. Ik zal je mijn dooddoeners besparen. Ik zal niet zeggen dat je ‘op een gegeven moment’ weer verder moet, een weg zult vinden. Dat je er ‘mee leert leven’. Dat je het later beter zult begrijpen. Of zelfs dat er iets goeds uit voort kan komen. Er is maar een opmerking die er eventueel toe zou doen. Ik weet het niet.
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen…
Je kent me niet; ik jou wel. Nou ja, ‘kennen’... Ik heb al veel over je gehoord. Gelezen. Net zoals de rest van ons land. In een klap ben je ongewild een bekende Nederlander geworden. Een bekende wereldburger, misschien wel. Je hebt je fifteen minutes of fame ruimschoots gehad. Als je zou mogen kiezen, zou je willen dat vrijwel niemand van je gehoord zou hebben. Dat er niets zou zijn gebeurd. Maar je had het niet voor het zeggen. Het is wel gebeurd. Het is gebeurd…
Ik denk dat je je nauwelijks voor kunt stellen wat jou is overkomen. Voor zover dat ooit echt mogelijk zal zijn. Ik weet wat het is om je vader te verliezen, maar verder… Later zul je je misschien die ene vraag stellen. Waarom? Waarom jij? Waarom moest jou dit overkomen? Ik vermoed dat je niet veel op zult hebben met de mensen die beweren dat de kans op zo’n ramp statistisch gezien erg klein is. Dat je in het verkeer op de grote weg meer kans op lichamelijk en psychisch letsel hebt. Dat je ‘gewoon’ pech hebt gehad.
Niet dat ik denk dat je je op dit moment met al te grote vragen bezig zult houden. Je wilt gewoon rust. Ik vraag me af wat ik zou hebben gezegd als ik je aan de lijn zou hebben gekregen. De journalist in mij zou ongetwijfeld een hele serie vragen op je af hebben kunnen vuren. Helemaal bovenaan het lijstje zou waarschijnlijk zoiets als ‘Wat ging er door je heen?’ hebben gestaan, gevolgd door ‘Hoe voel je je nu?’ en ‘Kun je beschrijven wat er is gebeurd?’
Na een tijdje zal de mediastorm wel weer luwen. Als de zwarte dozen over een paar maanden of een jaar hun geheimen prijs hebben gegeven, zal de ramp van Tripoli weer hot news zijn. Maar nu… Nu zullen we het wel weer gaan hebben over het WK. De verkiezingen. Al dan niet overspelige staatssecretarissen. Het zou me niets verbazen als De Basis binnenkort ook weer iets van zich liet horen.
Als de meeste mensen je alweer bijna vergeten zijn, begint het pas. Na de klap. Als de verdoving is uitgewerkt. Ik zal je mijn dooddoeners besparen. Ik zal niet zeggen dat je ‘op een gegeven moment’ weer verder moet, een weg zult vinden. Dat je er ‘mee leert leven’. Dat je het later beter zult begrijpen. Of zelfs dat er iets goeds uit voort kan komen. Er is maar een opmerking die er eventueel toe zou doen. Ik weet het niet.
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen…
Log in om te reageren.
