Aan de andere kant van het land, een paar honderd kilometer hier vandaan, zit nu iemand achter de pc en wacht. Hij wacht tot rechts onderin beeld het vignetje oplicht dat aangeeft dat ik online ben. Ik denk dat hij wacht, zeker weten doe ik het niet natuurlijk… Ik heb verteld dat we het niet meer doen en het contact voortaan beperken tot een mailtje. Dat me dat zwaar zou vallen, wist ik van tevoren.
Zaterdagmorgen was ons moment. Voor we aan het weekend begonnen, vroeg in de dag, namen we samen de week even door, vertelden elkaar wat er was gebeurd en wat onze plannen waren. Omdat we zo ver uit elkaar wonen en elkaar niet vaak konden zien, hadden we daarbij consequent de web cam aan. Zo kon ik zien hoe blij hij was me te zien. Hoe zijn ogen oplichtten en hoe lastig hij het vond om me aan het eind van het gesprek weer los te laten… We keken elkaar even in de ogen en na een zwaai, ging de cam weer uit. Zucht.
Je kunt veel om iemand geven en toch weten dat een contact niet goed voor je is. Sommige mensen kun je dichtbij je hebben, daar groei je door, word je blij van, die halen het beste in je naar boven. Anderen triggeren iets en maken je boos en kun je beter uit de weg gaan. Er zijn ook mensen die iets in je aanboren dat beter zou kunnen blijven slapen…. latent aanwezig moet blijven, niet naar boven moet komen, omdat het niet past bij wie je wilt zijn, en hoe je wilt zijn en bij je geloof in God.
Zo is het met hem. Ik wist al langer dat ik hem moest laten gaan. Soms is het zo moeilijk om dat gevoel van binnen serieus te nemen, dat knagende gevoel waarmee God je vertelt dat het beter is om iemand aan Hem over te laten. Zeker als je bijzonder warme gevoelens voor iemand koestert en weet dat hij worstelt met dingen en God zo hard nodig heeft… Er zijn nu eenmaal dingen waar je als mens niets mee kunt. Het is soms goed om je beperkingen in te zien en je valkuil te herkennen. Een man die je hart raakt en tegelijk een valkuil voor je is, die combinatie kan gevaarlijk zijn.
Toch kan ik het nog niet laten om even te kijken, de pc aan te houden op dit tijdstip. Of hij er is, weet ik niet. Misschien doet hij hetzelfde. In gedachten start ik MSN en zie ik dat hij online komt, met de woorden die alleen hij gebruikt als hij me aanspreekt: Hoi! Biw!
Wat staat voor: ‘ben ik weer…’
De verleiding is er, om hem opnieuw toe te voegen en te begroeten met diezelfde woorden, maar gebeuren zal het niet. Ik schrijf het in gedachten en bid hem een plekje toe voor Gods troon en wacht op de dag dat Hij daar zal naderen. Niet elke zaterdagmorgen, maar elke dag. En dat hij tegen God zal zeggen: Goedemorgen God! Biw!
En dan, heel misschien dan…
Niet eerder.
Zaterdagmorgen was ons moment. Voor we aan het weekend begonnen, vroeg in de dag, namen we samen de week even door, vertelden elkaar wat er was gebeurd en wat onze plannen waren. Omdat we zo ver uit elkaar wonen en elkaar niet vaak konden zien, hadden we daarbij consequent de web cam aan. Zo kon ik zien hoe blij hij was me te zien. Hoe zijn ogen oplichtten en hoe lastig hij het vond om me aan het eind van het gesprek weer los te laten… We keken elkaar even in de ogen en na een zwaai, ging de cam weer uit. Zucht.
Je kunt veel om iemand geven en toch weten dat een contact niet goed voor je is. Sommige mensen kun je dichtbij je hebben, daar groei je door, word je blij van, die halen het beste in je naar boven. Anderen triggeren iets en maken je boos en kun je beter uit de weg gaan. Er zijn ook mensen die iets in je aanboren dat beter zou kunnen blijven slapen…. latent aanwezig moet blijven, niet naar boven moet komen, omdat het niet past bij wie je wilt zijn, en hoe je wilt zijn en bij je geloof in God.
Zo is het met hem. Ik wist al langer dat ik hem moest laten gaan. Soms is het zo moeilijk om dat gevoel van binnen serieus te nemen, dat knagende gevoel waarmee God je vertelt dat het beter is om iemand aan Hem over te laten. Zeker als je bijzonder warme gevoelens voor iemand koestert en weet dat hij worstelt met dingen en God zo hard nodig heeft… Er zijn nu eenmaal dingen waar je als mens niets mee kunt. Het is soms goed om je beperkingen in te zien en je valkuil te herkennen. Een man die je hart raakt en tegelijk een valkuil voor je is, die combinatie kan gevaarlijk zijn.
Toch kan ik het nog niet laten om even te kijken, de pc aan te houden op dit tijdstip. Of hij er is, weet ik niet. Misschien doet hij hetzelfde. In gedachten start ik MSN en zie ik dat hij online komt, met de woorden die alleen hij gebruikt als hij me aanspreekt: Hoi! Biw!
Wat staat voor: ‘ben ik weer…’
De verleiding is er, om hem opnieuw toe te voegen en te begroeten met diezelfde woorden, maar gebeuren zal het niet. Ik schrijf het in gedachten en bid hem een plekje toe voor Gods troon en wacht op de dag dat Hij daar zal naderen. Niet elke zaterdagmorgen, maar elke dag. En dat hij tegen God zal zeggen: Goedemorgen God! Biw!
En dan, heel misschien dan…
Niet eerder.
Log in om te reageren.
