Koninginnedag zit er net op. Bevrijdingsdag, Moederdag, Hemelvaartsdag en Pinksteren zijn de komende bijzondere dagen die in het verschiet liggen.
Morgen is het 4 mei. Het is geen feestdag te noemen, je weet natuurlijk dat er op die dag doden herdacht worden die in de Tweede Wereldoorlog en in oorlogen daarna gesneuveld zijn. Dat er mensen zijn die hun overleden familieleden en vrienden herdenken is logisch, al zal de manier van rouwen in de loop der jaren misschien veranderen, maar dat verdriet gaat nooit helemaal weg.
De vlag halfstok uit respect voor de mensen die gevochten hebben voor het land waar jij nu in woont is je misschien te veel moeite of onhandig om te doen, maar hoe zit het met de twee minuten stilte om acht uur…?
Het is iets symbolisch natuurlijk, waarschijnlijk ken je (bijna) niemand persoonlijk. Maar al zijn het slechts twee minuten, houd jij ze in ere? Neem je de moeite om stil te worden?
Ik deed het vroeger omdat het moest en “erbij” hoorde. Later deed ik het uit respect en omdat de mensen in mijn directe omgeving met mij mee deden. Nu ik alleen woon, ben ik ook van plan om de twee gedenkminuten stil te zijn. Er is niemand die het ziet, maar zo kies ik er voor om bewust te denken aan alle mensen die een oorlog niet hebben overleefd.
Enkele jaren geleden was ik toevallig in Amsterdam op 4 mei. De vriendin die met me mee was vroeg zich af waarom het steeds drukker werd. We volgden wat mensen en kwamen uit op de Dam. Daar werd een herdenking gehouden in de Nieuwe Kerk en daarna zouden er bloemen gelegd worden bij het monument. De tekst die gesproken werd vóór de kranslegging kwam hier op neer:
"Tijdens deze herdenking gedenken wij burgers en militairen die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties. Alle herinneringen daaraan komen samen tijdens de Nationale Herdenking van vandaag. Om acht uur is het twee minuten stil. Twee minuten waarin we ons realiseren dat we hier in vrijheid twee minuten stil kunnen en mogen zijn."
Alle mensen die stonden te wachten zagen dat de koningin en prins Willem Alexander een krans legden. Een trompet speelde de taptoe en nadat de kerkklok acht had geslagen, werd het helemaal stil op de Dam.
Na deze stille minuten werd het Wilhelmus gezongen.
Misschien is dit voor jou slechts een lege manier van decorum hooghouden of vind je het juist een goede traditie om oorlogsslachtoffers te herdenken.
Ik ben héél benieuwd naar jouw mening en naar wat jij morgen om 20.00 uur doet!
Morgen is het 4 mei. Het is geen feestdag te noemen, je weet natuurlijk dat er op die dag doden herdacht worden die in de Tweede Wereldoorlog en in oorlogen daarna gesneuveld zijn. Dat er mensen zijn die hun overleden familieleden en vrienden herdenken is logisch, al zal de manier van rouwen in de loop der jaren misschien veranderen, maar dat verdriet gaat nooit helemaal weg.
De vlag halfstok uit respect voor de mensen die gevochten hebben voor het land waar jij nu in woont is je misschien te veel moeite of onhandig om te doen, maar hoe zit het met de twee minuten stilte om acht uur…?
Het is iets symbolisch natuurlijk, waarschijnlijk ken je (bijna) niemand persoonlijk. Maar al zijn het slechts twee minuten, houd jij ze in ere? Neem je de moeite om stil te worden?
Ik deed het vroeger omdat het moest en “erbij” hoorde. Later deed ik het uit respect en omdat de mensen in mijn directe omgeving met mij mee deden. Nu ik alleen woon, ben ik ook van plan om de twee gedenkminuten stil te zijn. Er is niemand die het ziet, maar zo kies ik er voor om bewust te denken aan alle mensen die een oorlog niet hebben overleefd.
Enkele jaren geleden was ik toevallig in Amsterdam op 4 mei. De vriendin die met me mee was vroeg zich af waarom het steeds drukker werd. We volgden wat mensen en kwamen uit op de Dam. Daar werd een herdenking gehouden in de Nieuwe Kerk en daarna zouden er bloemen gelegd worden bij het monument. De tekst die gesproken werd vóór de kranslegging kwam hier op neer:
"Tijdens deze herdenking gedenken wij burgers en militairen die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties. Alle herinneringen daaraan komen samen tijdens de Nationale Herdenking van vandaag. Om acht uur is het twee minuten stil. Twee minuten waarin we ons realiseren dat we hier in vrijheid twee minuten stil kunnen en mogen zijn."
Alle mensen die stonden te wachten zagen dat de koningin en prins Willem Alexander een krans legden. Een trompet speelde de taptoe en nadat de kerkklok acht had geslagen, werd het helemaal stil op de Dam.
Na deze stille minuten werd het Wilhelmus gezongen.
Misschien is dit voor jou slechts een lege manier van decorum hooghouden of vind je het juist een goede traditie om oorlogsslachtoffers te herdenken.
Ik ben héél benieuwd naar jouw mening en naar wat jij morgen om 20.00 uur doet!
Log in om te reageren.
