“Wil je ook een geluksnijntje?”, vraagt de dame achter de kassa van de boekhandel. “Huh, wat?” Ik schrik op uit m’n nieuwe boek. “Of je een geluksnijntje wil.” De dame houdt een plastic zakje met Nijntje erop voor m’n neus. “Eh ja, goed” zeg ik, omdat 'nee' lomp zou zijn.
Eenmaal buiten de boekhandel maak ik het zakje open. Bij het plastic Nijntje zit een briefje: “Hotel-de-botel Nijntje: Je krijgt vandaag vlinders in je buik”. “Hmm, niet slecht,” denk ik. Maar dan realiseer ik me opeens: “Waaaah! Nu ben ik heel bijgelovig aan het doen!”
Want bijgeloof, da’s gewoon ongelooflijk stom. Dan moet je iedere keer als je een zwarte kat tegenkomt, of een ladder, een straatje omlopen. En nooit in een hotel in kamer 13 slapen. Of per ongeluk een spiegel laten vallen. Dat moet je allemaal vermijden.
Dingen die je dan juist wel moet doen zijn: al die oervage horoscopen lezen die op iedereen van toepassing zijn. (Zelfs op onze hond. “Rakker, je krijgt vandaag een conflictsituatie op je werk, maar er gaan ook nieuwe deuren open.) De hoefijzers van paarden afpeuteren zonder een trap te krijgen. En boven alles, altijd je mascotte bij je hebben. Die mascotte kan variëren van ’t knuffelbeest van je oma tot een oeroude sok. Gruwelijk, wat superingewikkeld allemaal. Superingewikkelde onzin.
Maar als ’t echt zou werken…als ik met dit geluksnijntje echt zou slagen voor dat ingewikkelde tentamen, of me minder onzeker zou voelen tijdens een tentamen, zou ik ’t dan weg doen? No way! Misschien is bijgeloof een manier om mensen het idee te geven dat ze controle hebben over het bestaan. Controle over onzekere dingen. Dingen die ze eigenlijk over moeten geven. Aan Degene die wel alles onder controle heeft. Maar ja, overgave…alleen ijskoude ijsberen vinden overgave niet eng.
Ondertussen sta ik nog steeds voor de boekhandel. Ja, ik zal het geluksnijntje weggooien. Ik doe niet aan bijgeloof. Vastberaden loop ik naar de vuilnisbak. Eerst gooi ik het briefje erin. Maar dan kijkt Nijntje me zo zielig aan… “Okee, vooruit dan”, denk ik. “Dit Nijntje heeft geluk, in plaats van een geluksnijntje maak ik er een sleutelhangernijntje van.”
Eenmaal buiten de boekhandel maak ik het zakje open. Bij het plastic Nijntje zit een briefje: “Hotel-de-botel Nijntje: Je krijgt vandaag vlinders in je buik”. “Hmm, niet slecht,” denk ik. Maar dan realiseer ik me opeens: “Waaaah! Nu ben ik heel bijgelovig aan het doen!”
Want bijgeloof, da’s gewoon ongelooflijk stom. Dan moet je iedere keer als je een zwarte kat tegenkomt, of een ladder, een straatje omlopen. En nooit in een hotel in kamer 13 slapen. Of per ongeluk een spiegel laten vallen. Dat moet je allemaal vermijden.
Dingen die je dan juist wel moet doen zijn: al die oervage horoscopen lezen die op iedereen van toepassing zijn. (Zelfs op onze hond. “Rakker, je krijgt vandaag een conflictsituatie op je werk, maar er gaan ook nieuwe deuren open.) De hoefijzers van paarden afpeuteren zonder een trap te krijgen. En boven alles, altijd je mascotte bij je hebben. Die mascotte kan variëren van ’t knuffelbeest van je oma tot een oeroude sok. Gruwelijk, wat superingewikkeld allemaal. Superingewikkelde onzin.
Maar als ’t echt zou werken…als ik met dit geluksnijntje echt zou slagen voor dat ingewikkelde tentamen, of me minder onzeker zou voelen tijdens een tentamen, zou ik ’t dan weg doen? No way! Misschien is bijgeloof een manier om mensen het idee te geven dat ze controle hebben over het bestaan. Controle over onzekere dingen. Dingen die ze eigenlijk over moeten geven. Aan Degene die wel alles onder controle heeft. Maar ja, overgave…alleen ijskoude ijsberen vinden overgave niet eng.
Ondertussen sta ik nog steeds voor de boekhandel. Ja, ik zal het geluksnijntje weggooien. Ik doe niet aan bijgeloof. Vastberaden loop ik naar de vuilnisbak. Eerst gooi ik het briefje erin. Maar dan kijkt Nijntje me zo zielig aan… “Okee, vooruit dan”, denk ik. “Dit Nijntje heeft geluk, in plaats van een geluksnijntje maak ik er een sleutelhangernijntje van.”
Log in om te reageren.
