Een Maxi-Cosi ploft nogal ruw naast mij neer. Ogenblikkelijk zie ik wat er niet klopt: De baby mist! Ik schrik, want een opgerold dekentje gaat als plaatsvervanger voor een klein mensje door. Bevreesd kijk ik om mij heen. Gelukkig, het kind komt met moeder zelf de coupé binnen. En op dat moment voltrekt zich een wonder in treinstel 4207.
Vandaag is het weer zover. Mijn tot studieruimte verheven treinstel blijkt vol idioten gepropt te zijn. Soms vraag ik mij wel eens af of er niet iets grondig mis is met de Nederlander. Reizen met het openbaar vervoer stimuleert die vraag behoorlijk. Zo zat ik afgelopen maanden in de trein tussen de dronken PSV-supporters opgesloten; heb ik mogen genieten van een tienjarig kind dat kleurrijk vertelde dat papa altijd naar de hoeren ging; heb ik een man ontmoet die zijn complete Iraanse volksmuziekcollectie (ongevraagd) met mij deelde en heb ik huwelijkstherapie in de trein mogen geven. Ik denk bovendien nog altijd met schrik terug aan de tientonner die zowaar bij mij op schoot kroop in plaats van naast mij te gaan zitten.
Dit alles klinkt misschien rampzalig. Toch vind ik het niet erg om op gezette tijdstippen een blik mafketels open te trekken. Tijdens saaie treinreizen is het zelf een welkome afwisseling. Het vervelende is echter dat je die momenten nooit kunt plannen. Zo ook nu. Op dit moment probeer ik mij te richten op belangrijk schoolwerk en daar draagt de cabine vol Nederlands uitschot niet op een positieve manier aan bij. Geïrriteerd probeer ik de mensen om mij heen tot stilte te manen door heftig te zuchten. Ook boze blikken en klappen met mijn boekje helpt niet. Zo vorderde de treinreis, totdat het kind de wagon wordt binnengedragen.
Alsof de Messias zijn wederkomst beleeft, draaien de hoofden in het treinstel zich als één leger richting de baby. Het geluid om mij heen verstomt onmiddellijk. Enkel het regelmatige ritme van de bielzen en een vertederde zucht van de buurvrouw klinkt. Zojuist heeft een klein hoopje mens een hele menigte mensen weten te brengen tot enkel fluisterpraat.
Handig hoor, zo’n baby! Ongestoord kan ik verder studeren, terwijl mijn omgeving zich vergaapt aan het prille leventje.
Toegegeven: ook ik kon het niet laten om af en toe mijn ogen te richten op de lieve kleine.
Vandaag is het weer zover. Mijn tot studieruimte verheven treinstel blijkt vol idioten gepropt te zijn. Soms vraag ik mij wel eens af of er niet iets grondig mis is met de Nederlander. Reizen met het openbaar vervoer stimuleert die vraag behoorlijk. Zo zat ik afgelopen maanden in de trein tussen de dronken PSV-supporters opgesloten; heb ik mogen genieten van een tienjarig kind dat kleurrijk vertelde dat papa altijd naar de hoeren ging; heb ik een man ontmoet die zijn complete Iraanse volksmuziekcollectie (ongevraagd) met mij deelde en heb ik huwelijkstherapie in de trein mogen geven. Ik denk bovendien nog altijd met schrik terug aan de tientonner die zowaar bij mij op schoot kroop in plaats van naast mij te gaan zitten.
Dit alles klinkt misschien rampzalig. Toch vind ik het niet erg om op gezette tijdstippen een blik mafketels open te trekken. Tijdens saaie treinreizen is het zelf een welkome afwisseling. Het vervelende is echter dat je die momenten nooit kunt plannen. Zo ook nu. Op dit moment probeer ik mij te richten op belangrijk schoolwerk en daar draagt de cabine vol Nederlands uitschot niet op een positieve manier aan bij. Geïrriteerd probeer ik de mensen om mij heen tot stilte te manen door heftig te zuchten. Ook boze blikken en klappen met mijn boekje helpt niet. Zo vorderde de treinreis, totdat het kind de wagon wordt binnengedragen.
Alsof de Messias zijn wederkomst beleeft, draaien de hoofden in het treinstel zich als één leger richting de baby. Het geluid om mij heen verstomt onmiddellijk. Enkel het regelmatige ritme van de bielzen en een vertederde zucht van de buurvrouw klinkt. Zojuist heeft een klein hoopje mens een hele menigte mensen weten te brengen tot enkel fluisterpraat.
Handig hoor, zo’n baby! Ongestoord kan ik verder studeren, terwijl mijn omgeving zich vergaapt aan het prille leventje.
Toegegeven: ook ik kon het niet laten om af en toe mijn ogen te richten op de lieve kleine.
Log in om te reageren.
)
