Daar dacht ik dus de hele tijd aan, dat de brief er een keer zou komen. Ik had verwacht dat hij met een fleurige balpen geschreven zou zijn, maar hij is op de computer getypt. Je bent afstandelijker dan ik dacht. Of moet ik zeggen: we zijn verder van elkaar verwijderd dan we dachten? Of wist jij de laatste maanden al dat we te ver van elkaar verwijderd waren? En heb je daarom bewust niet met een balpen deze allesvernietigende brief geschreven, omdat een balpen nog hoop zou kunnen geven?
Hoop op herstel of de valse hoop van altijd vrienden blijven. Het lijkt me niet de hoofdvraag in deze treurnis die afwijzing heet. Maar een deelvraag kan het toch wel worden genoemd. Of laat ik hem beter formuleren: Waarom zijn wij zo ver van elkaar verwijderd geraakt? Hoe heeft dat zo ver kunnen komen?
Daar denk ik dus allemaal aan, terwijl de wild opengescheurde envelop naast me op de bank ligt. Ik denk aan het feit dat ik mezelf wat meer had moeten aanpassen. Ik had mijn vastgeroeste karakter een duw in jouw richting moeten geven. Ik had moeten stoppen om te praten over de hedendaagse literatuur en de opkomende en afvallende schrijvers. Je schrijft dat je moe werd van onze gesprekken en er weer moe van wordt als je denkt aan mijn gebabbel over de Nederlandse literatuur.
Je verwijt me dat megalomanie mijn ondergang wordt en dat die ondergang bij het beëindigen van onze relatie is begonnen. Nu dus. Had ik me dan moeten aanpassen tot ik jou werd, of in ieder geval een projectie van wat jij had willen zien? Had ik me onderdanig moeten gedragen? Laten we daar een deelvraag van maken. Stel dat ik altijd, naar de grond kijkend, in óns huis (het is nog steeds óns huis) had gewandeld en fluisterend had gevraagd of je een goede dag had gehad, zou ik dan nu nog bij je zijn?
Je schrijft (nee, je typt) dat de banaliteit die onze relatie keer op keer overheerste je de laatste maanden van ons samenwonen hebben geïrriteerd. Hiermee laat je niet weten of je vond dat wij te ver gingen of juist te terughoudend waren. Ook niet of het de banaliteit van de seks of het kwaad betreft. Het kan niet die van het kwaad zijn. Je wenste me een keer dood en dat heeft alles met de banaliteit van het kwaad te maken en veel minder met liefde.
De vraag die blijft hangen is, en laten we hier een laatste en dus derde deelvraag van maken, wat is banaliteit? Als je banaliteit hebt geaccepteerd als zijnde een gewoonte, (6 klontjes suiker in de thee) een genot, (zoenen tussen het huisvuil) of het kwaad, (iemand, en in het bijzonder je geliefde, dood wensen) is het dan nog wel banaal? Of is het banaal omdat de goegemeente die handeling, die denkwijze ,banaal vindt? Zou je deze vragen willen beantwoorden?
Daar denk ik dus de hele tijd aan, terwijl je brief natter en natter wordt van mijn speeksel en tranen. Ik denk eraan dat de hoofdvraag nog steeds niet gesteld is en ik de hoofdvraag ook niet kan formuleren omdat ik iets kwijt ben. Jou kwijt ben. Ik weet nog wat ik eerder deed toen ik een soortgelijke brief kreeg van een andere (ex-) geliefde. Ik liep naar de kast trok mijn mooiste boxershort aan, trok een spijkerbroek over mijn kont en stropte mijn stropdas. In de kroeg vertelde ik aan de eerste de beste vrouw dat ik schrijver wilde worden en dat mijn eerste boek snel zou uitkomen. En weet je, alles begon weer van voor af aan.
Hoop op herstel of de valse hoop van altijd vrienden blijven. Het lijkt me niet de hoofdvraag in deze treurnis die afwijzing heet. Maar een deelvraag kan het toch wel worden genoemd. Of laat ik hem beter formuleren: Waarom zijn wij zo ver van elkaar verwijderd geraakt? Hoe heeft dat zo ver kunnen komen?
Daar denk ik dus allemaal aan, terwijl de wild opengescheurde envelop naast me op de bank ligt. Ik denk aan het feit dat ik mezelf wat meer had moeten aanpassen. Ik had mijn vastgeroeste karakter een duw in jouw richting moeten geven. Ik had moeten stoppen om te praten over de hedendaagse literatuur en de opkomende en afvallende schrijvers. Je schrijft dat je moe werd van onze gesprekken en er weer moe van wordt als je denkt aan mijn gebabbel over de Nederlandse literatuur.
Je verwijt me dat megalomanie mijn ondergang wordt en dat die ondergang bij het beëindigen van onze relatie is begonnen. Nu dus. Had ik me dan moeten aanpassen tot ik jou werd, of in ieder geval een projectie van wat jij had willen zien? Had ik me onderdanig moeten gedragen? Laten we daar een deelvraag van maken. Stel dat ik altijd, naar de grond kijkend, in óns huis (het is nog steeds óns huis) had gewandeld en fluisterend had gevraagd of je een goede dag had gehad, zou ik dan nu nog bij je zijn?
Je schrijft (nee, je typt) dat de banaliteit die onze relatie keer op keer overheerste je de laatste maanden van ons samenwonen hebben geïrriteerd. Hiermee laat je niet weten of je vond dat wij te ver gingen of juist te terughoudend waren. Ook niet of het de banaliteit van de seks of het kwaad betreft. Het kan niet die van het kwaad zijn. Je wenste me een keer dood en dat heeft alles met de banaliteit van het kwaad te maken en veel minder met liefde.
De vraag die blijft hangen is, en laten we hier een laatste en dus derde deelvraag van maken, wat is banaliteit? Als je banaliteit hebt geaccepteerd als zijnde een gewoonte, (6 klontjes suiker in de thee) een genot, (zoenen tussen het huisvuil) of het kwaad, (iemand, en in het bijzonder je geliefde, dood wensen) is het dan nog wel banaal? Of is het banaal omdat de goegemeente die handeling, die denkwijze ,banaal vindt? Zou je deze vragen willen beantwoorden?
Daar denk ik dus de hele tijd aan, terwijl je brief natter en natter wordt van mijn speeksel en tranen. Ik denk eraan dat de hoofdvraag nog steeds niet gesteld is en ik de hoofdvraag ook niet kan formuleren omdat ik iets kwijt ben. Jou kwijt ben. Ik weet nog wat ik eerder deed toen ik een soortgelijke brief kreeg van een andere (ex-) geliefde. Ik liep naar de kast trok mijn mooiste boxershort aan, trok een spijkerbroek over mijn kont en stropte mijn stropdas. In de kroeg vertelde ik aan de eerste de beste vrouw dat ik schrijver wilde worden en dat mijn eerste boek snel zou uitkomen. En weet je, alles begon weer van voor af aan.
Log in om te reageren.
