Ik zou het niet weten. Ik zou niet weten waar je het over had. Het zou me ook niet veel interesseren. Alberto Stegeman? Nooit van gehoord. Guus Kouwenhoven? No bells. Laat staan dat ik de betekenis van woorden als ‘onderzoeksjournalist’, ‘oorlogsmisdadiger’ en ‘wapensmokkelaar’ zou kennen. En al die mensen die op de vliegvelden waren gestrand? Ik zou liever zelf vliegtuigje spelen. In de gymzaal. Op het schoolplein. In mijn eigen wereldje.
Ik zou geen flauw idee hebben van wat er zich op de rest van deze aardbol afspeelde. Later zouden bepaalde namen en landen me iets gaan zeggen, maar dat zou ik dan wel weer zien. Ik zou me niet druk maken om de volgende dag. Tenzij me onsmakelijke gerechten als spruitjes en witlof zouden worden voorgeschoteld. Tenzij ik weer naar school zou moeten en ik naar mijn bescheiden mening te weinig tijd zou hebben om leuke dingen te doen.
Ik zou me niet wagen aan netelige vraagstukken. Ik zou me niet afvragen of er wel iemand was die me zag, die naar me keek en die altijd bij me zou zijn. God? Die bestond gewoon. Punt uit. Waarom zou je daar moeilijk over doen? Gebeden? Ik geloof niet dat ik ook maar een moment zou denken dat er toch niet geluisterd zou worden, of dat dingen vast anders zouden gaan dan ik had gedacht.
Ik zou luisteren naar de verhaaltjes die mijn ouders vertelden, zonder te beseffen dat hun aanwezigheid geen vanzelfsprekendheid was. Urenlang zou ik in de tuin naar de vogeltjes kunnen kijken, en doen alsof ik één van hen was. In mijn fantasie zou ik het hele heelal verkennen, zonder ooit van hoogdravende projecten als de Discovery te hebben gehoord. Ik zou reizen naar de oneindigheid – en verder. Ik zou nog verhaaltjes vertellen aan mijn knuffels. Het zou nog steeds onbegrijpelijk zijn dat de Italiaanse buurvrouw kwaad op me was, omdat ik op straat met stoepkrijt had getekend.
Zonder enige schroom zou ik mijn handjes vouwen en op mijn knietjes alles vertellen wat ik op mijn hart en lever had, om vervolgens lekker te gaan slapen. Ik zou wel weer zou zien wat de volgende dag voor moois zou brengen. ‘Schuld’, ‘zonde’ en ‘minderwaardigheidsgevoel’ zouden niet in mijn woordenboek voorkomen. De juf van de zondagsschool vertelde toch zeker dat Hij had gezegd dat alle kinderen tot Hem mochten komen? Nou dan!
Soms zou ik het wel weer eens willen zijn. Een kind. Ik zou mijn hoofd niet breken over allerlei vragen waar ik grotendeels toch nooit een antwoord op zou vinden. Ik zou me veel minder zorgen maken. Ik zou… Nee: ik zál. Mijn jeugd is voorbij, maar het is niet te laat om te leven vol overgave. Vol verwondering. Vol vertrouwen.
Het zou wel eens kunnen helpen als ik vaker zou beseffen dat Mijn Vader Degene is, die de door Hem gemaakte hemel en aarde heeft bewogen om mij Zijn kind te laten zijn.
Ik zou geen flauw idee hebben van wat er zich op de rest van deze aardbol afspeelde. Later zouden bepaalde namen en landen me iets gaan zeggen, maar dat zou ik dan wel weer zien. Ik zou me niet druk maken om de volgende dag. Tenzij me onsmakelijke gerechten als spruitjes en witlof zouden worden voorgeschoteld. Tenzij ik weer naar school zou moeten en ik naar mijn bescheiden mening te weinig tijd zou hebben om leuke dingen te doen.
Ik zou me niet wagen aan netelige vraagstukken. Ik zou me niet afvragen of er wel iemand was die me zag, die naar me keek en die altijd bij me zou zijn. God? Die bestond gewoon. Punt uit. Waarom zou je daar moeilijk over doen? Gebeden? Ik geloof niet dat ik ook maar een moment zou denken dat er toch niet geluisterd zou worden, of dat dingen vast anders zouden gaan dan ik had gedacht.
Ik zou luisteren naar de verhaaltjes die mijn ouders vertelden, zonder te beseffen dat hun aanwezigheid geen vanzelfsprekendheid was. Urenlang zou ik in de tuin naar de vogeltjes kunnen kijken, en doen alsof ik één van hen was. In mijn fantasie zou ik het hele heelal verkennen, zonder ooit van hoogdravende projecten als de Discovery te hebben gehoord. Ik zou reizen naar de oneindigheid – en verder. Ik zou nog verhaaltjes vertellen aan mijn knuffels. Het zou nog steeds onbegrijpelijk zijn dat de Italiaanse buurvrouw kwaad op me was, omdat ik op straat met stoepkrijt had getekend.
Zonder enige schroom zou ik mijn handjes vouwen en op mijn knietjes alles vertellen wat ik op mijn hart en lever had, om vervolgens lekker te gaan slapen. Ik zou wel weer zou zien wat de volgende dag voor moois zou brengen. ‘Schuld’, ‘zonde’ en ‘minderwaardigheidsgevoel’ zouden niet in mijn woordenboek voorkomen. De juf van de zondagsschool vertelde toch zeker dat Hij had gezegd dat alle kinderen tot Hem mochten komen? Nou dan!
Soms zou ik het wel weer eens willen zijn. Een kind. Ik zou mijn hoofd niet breken over allerlei vragen waar ik grotendeels toch nooit een antwoord op zou vinden. Ik zou me veel minder zorgen maken. Ik zou… Nee: ik zál. Mijn jeugd is voorbij, maar het is niet te laat om te leven vol overgave. Vol verwondering. Vol vertrouwen.
Het zou wel eens kunnen helpen als ik vaker zou beseffen dat Mijn Vader Degene is, die de door Hem gemaakte hemel en aarde heeft bewogen om mij Zijn kind te laten zijn.
Log in om te reageren.
