Gisteren was een trieste dag voor mij. Een tante en tegelijk goede vriendin van mijn ouders werd gecremeerd, in het bijzijn van vele vrienden, kennissen en familie. Mijn oudtante, het was de tante van mijn vader, was vrijgezel, maar dat maakte de opkomst er zeker niet minder om. In groten getale waren de mensen gekomen om haar de laatste eer te bewijzen.
Na mooie woorden van enkele goede vriendinnen en mijn vader (namens de familie), bleek dat ik haar maar amper kende. Ze was een goed mens, trouw richting haar vrienden en vooral een luisterend oor, een zeldzaamheid in deze tijd. In één van haar laatste gesprekken vertelde zij altijd erg betrokken geweest te zijn bij de mensheid en de natuur en daar veel in geïnvesteerd te hebben.
Richting God was dat toch anders geweest, moest mijn tante met een katholieke achtergrond toen bekennen. De kerk had ze maar weinig van binnen gezien en naast het beluisteren van geestelijke liederen had ze maar weinig contact met God gezocht. Waarvan ze later spijt kreeg. En wat zegt de Bijbel dan? “lndien wij ontrouw zijn, Hij blijft getrouw”. Een boodschap waar mijn tante in haar laatste levensfase veel aan heeft gehad.
Hopelijk hebben de vele aanwezigen zonder christelijke achtergrond deze tekst van hun geliefde ook ter harte genomen, want ik vond het een geloofsbelijdenis in de meest pure vorm. Je zonden belijden, maar tegelijkertijd God zien als een getrouwe Vader, die zijn kinderen niet loslaat, is volgens mij de essentie van geloven.
Een oom van mij kwam na de bijeenkomst naar mij toe en vroeg mij naar mijn gezelschap. Hij was in de veronderstelling dat ik weer ‘in gezelschap’ was, maar ik moest hem helaas teleurstellen. De knappe, blonde schone naast mij was een nichtje van de andere kant van de familie. Voor even was ik weer in goed gezelschap. Maar ik was toch ook wel blij dat we hierna weer ieder onze eigen weg gingen. Met een lach en een traan….
Na mooie woorden van enkele goede vriendinnen en mijn vader (namens de familie), bleek dat ik haar maar amper kende. Ze was een goed mens, trouw richting haar vrienden en vooral een luisterend oor, een zeldzaamheid in deze tijd. In één van haar laatste gesprekken vertelde zij altijd erg betrokken geweest te zijn bij de mensheid en de natuur en daar veel in geïnvesteerd te hebben.
Richting God was dat toch anders geweest, moest mijn tante met een katholieke achtergrond toen bekennen. De kerk had ze maar weinig van binnen gezien en naast het beluisteren van geestelijke liederen had ze maar weinig contact met God gezocht. Waarvan ze later spijt kreeg. En wat zegt de Bijbel dan? “lndien wij ontrouw zijn, Hij blijft getrouw”. Een boodschap waar mijn tante in haar laatste levensfase veel aan heeft gehad.
Hopelijk hebben de vele aanwezigen zonder christelijke achtergrond deze tekst van hun geliefde ook ter harte genomen, want ik vond het een geloofsbelijdenis in de meest pure vorm. Je zonden belijden, maar tegelijkertijd God zien als een getrouwe Vader, die zijn kinderen niet loslaat, is volgens mij de essentie van geloven.
Een oom van mij kwam na de bijeenkomst naar mij toe en vroeg mij naar mijn gezelschap. Hij was in de veronderstelling dat ik weer ‘in gezelschap’ was, maar ik moest hem helaas teleurstellen. De knappe, blonde schone naast mij was een nichtje van de andere kant van de familie. Voor even was ik weer in goed gezelschap. Maar ik was toch ook wel blij dat we hierna weer ieder onze eigen weg gingen. Met een lach en een traan….
Log in om te reageren.
