Pakjes sinaasappelsap? Check. Kleffe boterhammen met hagelslag? Check. Enorme zak mini-marsjes? Check. 18-jarig broertje? Check. Ik ben er klaar voor: Een bezoek aan hét walhalla van burgerlijkheid en kneuterig familievermaak, de ultieme plek om te vieren dat opa na al die jaren nog leeft en dankbaar doel van menig schoolreisje…Het attractiepark.
Onder het mom van ‘de familieband verstevigen’ hebben mijn broertje en ik een indrukwekkende hoeveelheid attractieparken bezocht. Of je het hebt over de Efteling, Walibi, de Disneyparken of dat uitgestorven, slecht onderhouden pretparkje in de binnenlanden van Spanje, de kans is groot dat we er zijn geweest. En omdat we allebei graag efficiënt te werk gaan en veel dezelfde eigenaardigheden bezitten (dat heb je met familie) voelen we intuïtief aan wat we wel of niet willen doen op zo’n dag.
Zo laten we de giechelende, waggelende mensen in animatiekostuums links liggen. Dat ligt vooral aan het feit dat mijn broertje de nobele intenties van mannen in zo’n kostuum wantrouwt. Daarom gaat er bij elke fotosessie eerst een kijk-eens-goed-naar-die-benen-is-dat-een-man-of-vrouw-vraaggesprek aan vooraf. Ik ben iets minder paranoïde aangelegd, en schurk me doorgaans al snel breed glimlachend tegen zo’n warme, zachte vacht voor een foto. Dat is jaren goed gegaan, tot ik innig omstrengeld met Mini Mouse een diepe mannenstem obscure dingen in het Frans hoorde fluisteren. Dat kwam uit Mini, ter hoogte van haar hals. Een trauma waard. Zelfs mijn broertje was in de overtuiging dat het echte vrouwenbenen waren. We wijten het aan de ielige bouw van Franse mannen.
Ook kiezen we zorgvuldig bij wie we ons aansluiten in de rij voor de attractie. Absoluut geen stelletjes. De kans is groot dat ze de 45 minuten wachttijd al zoenend volmaken, terwijl jij op dat moment helemaal niemand te zoenen hebt. Erg ongemakkelijk. Ook bestaat met stelletjes de kans dat dit dagje pretpark een laatste wanhopige poging is om hun oersaaie relatie te redden, zodat ze zwijgend en verveeld lijdzaam aan het wachten zijn tot ze het karretje in mogen. Nog ongemakkelijker.
Helaas biedt de ‘geen stelletjes regel’ niet altijd voldoende bescherming tegen irritatie. Ik herinner me het zevenkoppig gezin in de Efteling, met aan het hoofd een enorm pedagogisch verantwoorde moeder die weigerde haar jengelende kinderen het gevraagde snoep te geven. Ik juich dat normaal gesproken toe, maar moest nog 40 minuten met de kinderen in mijn directe nabijheid verkeren. Om ze hun broodnodige suikerinjectie te geven moffelde ik ze daarom – tot ongenoegen van ma- mijn mini-marsjes in de handen, zodat ze in vredesnaam even stil zouden worden. Het werkte. Voor vijf minuten.
Maar dat neem je uiteindelijk allemaal voor lief. Ook die verbrande neus, bloedende blaren en die veel te dure Magische Poffertjes Met Mickey Mouse Vorkje (waar je zorgvuldig ingepakte boterhammetjes immers wel heel zielig en klef bij afstaken). Het hoort er allemaal bij. Alles voor de instandhouding van de familieband. Lang leve het attractieparkenseizoen.
Onder het mom van ‘de familieband verstevigen’ hebben mijn broertje en ik een indrukwekkende hoeveelheid attractieparken bezocht. Of je het hebt over de Efteling, Walibi, de Disneyparken of dat uitgestorven, slecht onderhouden pretparkje in de binnenlanden van Spanje, de kans is groot dat we er zijn geweest. En omdat we allebei graag efficiënt te werk gaan en veel dezelfde eigenaardigheden bezitten (dat heb je met familie) voelen we intuïtief aan wat we wel of niet willen doen op zo’n dag.
Zo laten we de giechelende, waggelende mensen in animatiekostuums links liggen. Dat ligt vooral aan het feit dat mijn broertje de nobele intenties van mannen in zo’n kostuum wantrouwt. Daarom gaat er bij elke fotosessie eerst een kijk-eens-goed-naar-die-benen-is-dat-een-man-of-vrouw-vraaggesprek aan vooraf. Ik ben iets minder paranoïde aangelegd, en schurk me doorgaans al snel breed glimlachend tegen zo’n warme, zachte vacht voor een foto. Dat is jaren goed gegaan, tot ik innig omstrengeld met Mini Mouse een diepe mannenstem obscure dingen in het Frans hoorde fluisteren. Dat kwam uit Mini, ter hoogte van haar hals. Een trauma waard. Zelfs mijn broertje was in de overtuiging dat het echte vrouwenbenen waren. We wijten het aan de ielige bouw van Franse mannen.
Ook kiezen we zorgvuldig bij wie we ons aansluiten in de rij voor de attractie. Absoluut geen stelletjes. De kans is groot dat ze de 45 minuten wachttijd al zoenend volmaken, terwijl jij op dat moment helemaal niemand te zoenen hebt. Erg ongemakkelijk. Ook bestaat met stelletjes de kans dat dit dagje pretpark een laatste wanhopige poging is om hun oersaaie relatie te redden, zodat ze zwijgend en verveeld lijdzaam aan het wachten zijn tot ze het karretje in mogen. Nog ongemakkelijker.
Helaas biedt de ‘geen stelletjes regel’ niet altijd voldoende bescherming tegen irritatie. Ik herinner me het zevenkoppig gezin in de Efteling, met aan het hoofd een enorm pedagogisch verantwoorde moeder die weigerde haar jengelende kinderen het gevraagde snoep te geven. Ik juich dat normaal gesproken toe, maar moest nog 40 minuten met de kinderen in mijn directe nabijheid verkeren. Om ze hun broodnodige suikerinjectie te geven moffelde ik ze daarom – tot ongenoegen van ma- mijn mini-marsjes in de handen, zodat ze in vredesnaam even stil zouden worden. Het werkte. Voor vijf minuten.
Maar dat neem je uiteindelijk allemaal voor lief. Ook die verbrande neus, bloedende blaren en die veel te dure Magische Poffertjes Met Mickey Mouse Vorkje (waar je zorgvuldig ingepakte boterhammetjes immers wel heel zielig en klef bij afstaken). Het hoort er allemaal bij. Alles voor de instandhouding van de familieband. Lang leve het attractieparkenseizoen.
Log in om te reageren.
