Ik was echt wel wat gewend. Zeker. Ik verbaasde me niet zo snel meer ergens over. Toch zou ik wel even gek hebben staan te kijken als mijn biologielerares het tegen me zou hebben gezegd. Ik heb altijd goed opgelet, maar zou niet weten waar ik zou moeten zoeken. Maar als het mijn oma was die de woorden uitsprak, wist ik precies wat ze bedoelde. “Voel eens aan je zinnetje.”
Ach ja, mijn oma – niemand zo aardig als zij. Ze deed er altijd alles aan om te voorkomen dat ik, eenmaal thuis gekomen “Het zijn wel aardige mensen, maar je krijgt er nooit iets” zou zeggen. En dus werd er om de zoveel tijd geïnventariseerd of de inwendige mens nog behoefte had aan ’t een of ’t ander. Meestal werd mijn zinnetje gevraagd of het nog trek in een toetje, een tosti, chips of een chocoladeproduct had. Het werd lastiger als het het keuzemenu voorgeschoteld kreeg, waarbij eens te meer bleek dat het dikwijls enige symptomen van wispelturigheid vertoonde. Goed, vooruit: van onbetrouwbaarheid.
De ene keer had het zin in pannenkoeken, een andere keer meer in de wok en een derde keer in Chinees, waarbij het vooral veel te stellen had met de keuze tussen bami en nasi goreng. Het schijnt trouwens dat sommige menspersonen het stelselmatig lastig vinden om een keuze te maken en daardoor soms niet aan het maken van een beslissing toe komen. Je zou zeggen dat het dan niet uitmaakt, als alle opties even (on)aantrekkelijk zijn. Maar lieve mensen, gá in elk geval ergens voor.
Sorry, ik ben even de draad kwijt. Waar was ik ook alweer… Oh ja: bij de doodstraf. Mijn zinnetje beperkt zich niet tot het selecteren van delicatessen. Zo heeft het de laatste tijd sterk de behoefte om ‘levenslang’ ook echt ‘levenslang’ te laten zijn. Op z’n minst.Vooral als het om oorlogsmisdadigers en kindermoordenaars gaat. Die SS’er Heinrich Boere heeft weliswaar levenslang gekregen, maar mag nu doodleuk weer op vrije voeten wachten omdat meneer in hoger beroep is gegaan, terwijl hij een heel gezin kapot heeft gemaakt. Hoezo: rechtstaat?
En sowieso moet iedereen met zijn of haar, eh, handen van een kind afblijven, maar de man die Milly Boele om heeft gebracht was nota bene een agent. Above all people! En dat moet dan voor onze veiligheid zorgen. Het kan ook goed zijn dat mijn zinnetje de komende dagen beseft dat het binnenkort weer Pasen is, en dat iedereen een tweede kans verdient. Per slot van rekening is de ene fout nog altijd niet onvergeeflijker dan de andere. Ja, het is maar goed dat we niet altijd onze zin krijgen – áls we al weten wat we willen.
Behalve bij oma dan.
Ach ja, mijn oma – niemand zo aardig als zij. Ze deed er altijd alles aan om te voorkomen dat ik, eenmaal thuis gekomen “Het zijn wel aardige mensen, maar je krijgt er nooit iets” zou zeggen. En dus werd er om de zoveel tijd geïnventariseerd of de inwendige mens nog behoefte had aan ’t een of ’t ander. Meestal werd mijn zinnetje gevraagd of het nog trek in een toetje, een tosti, chips of een chocoladeproduct had. Het werd lastiger als het het keuzemenu voorgeschoteld kreeg, waarbij eens te meer bleek dat het dikwijls enige symptomen van wispelturigheid vertoonde. Goed, vooruit: van onbetrouwbaarheid.
De ene keer had het zin in pannenkoeken, een andere keer meer in de wok en een derde keer in Chinees, waarbij het vooral veel te stellen had met de keuze tussen bami en nasi goreng. Het schijnt trouwens dat sommige menspersonen het stelselmatig lastig vinden om een keuze te maken en daardoor soms niet aan het maken van een beslissing toe komen. Je zou zeggen dat het dan niet uitmaakt, als alle opties even (on)aantrekkelijk zijn. Maar lieve mensen, gá in elk geval ergens voor.
Sorry, ik ben even de draad kwijt. Waar was ik ook alweer… Oh ja: bij de doodstraf. Mijn zinnetje beperkt zich niet tot het selecteren van delicatessen. Zo heeft het de laatste tijd sterk de behoefte om ‘levenslang’ ook echt ‘levenslang’ te laten zijn. Op z’n minst.Vooral als het om oorlogsmisdadigers en kindermoordenaars gaat. Die SS’er Heinrich Boere heeft weliswaar levenslang gekregen, maar mag nu doodleuk weer op vrije voeten wachten omdat meneer in hoger beroep is gegaan, terwijl hij een heel gezin kapot heeft gemaakt. Hoezo: rechtstaat?
En sowieso moet iedereen met zijn of haar, eh, handen van een kind afblijven, maar de man die Milly Boele om heeft gebracht was nota bene een agent. Above all people! En dat moet dan voor onze veiligheid zorgen. Het kan ook goed zijn dat mijn zinnetje de komende dagen beseft dat het binnenkort weer Pasen is, en dat iedereen een tweede kans verdient. Per slot van rekening is de ene fout nog altijd niet onvergeeflijker dan de andere. Ja, het is maar goed dat we niet altijd onze zin krijgen – áls we al weten wat we willen.
Behalve bij oma dan.
Log in om te reageren.
