Hij had daar gezeten. In het donker. Knieën opgetrokken, de dekens tot over zijn neus. Vanaf het moment dat het ganglicht was uitgegaan omdat papa ook ging slapen was hij overgeleverd aan de monsters van de nacht.
Slecht waren ze, er schenen zelfs kinderen zomaar verdwenen te zijn. Hij kende er niet één, maar dat was omdat zijn klasgenootjes misschien net zo slim waren als hij. Zijn kleine knuistje omklemde de bruin witte poot van Teddy. Teddy was groot, en sterk. Zeker een kop groter dan hij. Hij kende Teddy al toen hij nog niet eens zijn naam kon zeggen. Of hij als eerste ‘mama’ of ‘Teddy’ had gezegd wist hij zo niet meer. Het zal erom gespannen hebben.
Nog nooit had hij een monster gezien. Ze moesten weten wanneer papa op bed ging. Af en toe hoorde hij gekras aan de kastdeur. Of een doffe plof. Maar ze durfden zich niet te laten zien. Teddy beschermde hem. Met Teddy in de buurt had het kwaad geen kans.
Ze had het maar raar gevonden. Een jongen die nog steeds met z’n teddybeer in bed sliep. Ze wilde er niet naast liggen. Hij had gezegd dat ze dan maar op de grond moest slapen. Ze had haar spullen gepakt en was vertrokken. Alsof zij hem had kunnen beschermen tegen het boze nachtleven. Misschien was ze zelf diep van binnen wel slecht. Teddy had dat gevoeld. Ze kon niet in de buurt zijn van zoveel goedheid. Ze had het gezien in de zwarte kraalogen.
Hij was op zichzelf gaan wonen. Teddy was achtergebleven bij zijn ouders. Alleen, in een doos op zolder. Hij had zich schuldig gevoeld. Enkele nachten niet goed geslapen. Misschien was het de nieuwe omgeving. Of toch iets anders. Maar na verloop van tijd was hij ervan overtuigd dacht nachtmonsters niet kwamen in kamers van volwassenen. Teddy verdween langzaam uit zijn gedachten.
De incidenten volgden elkaar in hoog tempo op. Hij had eigenlijk nooit ongeluk gekend. Maar nu, nu was alles anders. Hij moest stoppen met zijn studie. Te weinig punten. Ontslag bij z’n werk. Z’n vriendin die er met een andere vent vandoor ging. Z’n moeder die plots werd opgenomen in het ziekenhuis. Zijn auto total-loss. En hijzelf. Op een dag werd hij ziek wakker. Het duurde een week. Twee weken. De dokter kon niets vinden. Toen hij eindelijk weer hersteld was dacht hij maar aan één iemand. Teddy.
Een volwassen man die nog steeds met een teddybeer in bed slaapt. Vrouwen mogen het vreemd vinden. Vanaf nu zou hij er niet meer vanaf stappen. Als ze het niets vonden, zo’n verlepte oude teddybeer in bed, dan sliepen ze maar op de grond. Of op de bank. Hij wilde geen ellende meer in zijn leven.
Zijn zwartbehaarde mannenhand omklemde de bruin witte poot. Teddy was thuis. En hij voelde zich voor altijd veilig. Bij de beer die nu een kop kleiner was dan hij.
Slecht waren ze, er schenen zelfs kinderen zomaar verdwenen te zijn. Hij kende er niet één, maar dat was omdat zijn klasgenootjes misschien net zo slim waren als hij. Zijn kleine knuistje omklemde de bruin witte poot van Teddy. Teddy was groot, en sterk. Zeker een kop groter dan hij. Hij kende Teddy al toen hij nog niet eens zijn naam kon zeggen. Of hij als eerste ‘mama’ of ‘Teddy’ had gezegd wist hij zo niet meer. Het zal erom gespannen hebben.
Nog nooit had hij een monster gezien. Ze moesten weten wanneer papa op bed ging. Af en toe hoorde hij gekras aan de kastdeur. Of een doffe plof. Maar ze durfden zich niet te laten zien. Teddy beschermde hem. Met Teddy in de buurt had het kwaad geen kans.
Ze had het maar raar gevonden. Een jongen die nog steeds met z’n teddybeer in bed sliep. Ze wilde er niet naast liggen. Hij had gezegd dat ze dan maar op de grond moest slapen. Ze had haar spullen gepakt en was vertrokken. Alsof zij hem had kunnen beschermen tegen het boze nachtleven. Misschien was ze zelf diep van binnen wel slecht. Teddy had dat gevoeld. Ze kon niet in de buurt zijn van zoveel goedheid. Ze had het gezien in de zwarte kraalogen.
Hij was op zichzelf gaan wonen. Teddy was achtergebleven bij zijn ouders. Alleen, in een doos op zolder. Hij had zich schuldig gevoeld. Enkele nachten niet goed geslapen. Misschien was het de nieuwe omgeving. Of toch iets anders. Maar na verloop van tijd was hij ervan overtuigd dacht nachtmonsters niet kwamen in kamers van volwassenen. Teddy verdween langzaam uit zijn gedachten.
De incidenten volgden elkaar in hoog tempo op. Hij had eigenlijk nooit ongeluk gekend. Maar nu, nu was alles anders. Hij moest stoppen met zijn studie. Te weinig punten. Ontslag bij z’n werk. Z’n vriendin die er met een andere vent vandoor ging. Z’n moeder die plots werd opgenomen in het ziekenhuis. Zijn auto total-loss. En hijzelf. Op een dag werd hij ziek wakker. Het duurde een week. Twee weken. De dokter kon niets vinden. Toen hij eindelijk weer hersteld was dacht hij maar aan één iemand. Teddy.
Een volwassen man die nog steeds met een teddybeer in bed slaapt. Vrouwen mogen het vreemd vinden. Vanaf nu zou hij er niet meer vanaf stappen. Als ze het niets vonden, zo’n verlepte oude teddybeer in bed, dan sliepen ze maar op de grond. Of op de bank. Hij wilde geen ellende meer in zijn leven.
Zijn zwartbehaarde mannenhand omklemde de bruin witte poot. Teddy was thuis. En hij voelde zich voor altijd veilig. Bij de beer die nu een kop kleiner was dan hij.
Log in om te reageren.
