Soms voel ik me net een bejaarde. Een bejaarde die tijdens het verplichte activiteitenuurtje in ouderenopvang ‘de Rododendron’ achter een computer is gezet voor een eerste internetcursus. We kennen allemaal die reclame nog. ,,Beweeg de muis over het scherm’’. Soms voel ik me zo. Met m’n muis tegen het beeldscherm gedrukt.
Misschien ben ik niet nieuwsgierig genoeg. Pas toen iedereen allang met een dikke (letterlijk) Pocketline Swing rondliep en om mijn mobiele nummer begon te vragen, en zelfs mijn moeder een mobiel had aangeschaft, besefte ik dat ik aan deze technologische ontwikkeling moest geloven. Nu kan ik niet meer zonder, hoewel ik de meest heftige feature op een mobiel nog altijd het snelwoordenboek vind.
Een functionaliteit die ik voor het eerst tot mijn beschikking had op mijn Nokia 3310. Stiekem verlang ik nog altijd met weemoed terug naar haar. Ze liet me nooit in de steek, ook al was ze wat kleurloos en aan de gezette kant. Maar ach, dat is ook de tijdsgeest, voor die tijd had ze een fantastisch figuurtje. Ze was niet kapot te krijgen, ze gaf altijd antwoord. Ach ja, de Nokia 3310. Hoe meer frutsels en N-series erbij kwamen, hoe instabieler de Nokia werd.
Snelwoordenboeken zijn best handig, als het een intelligent snelwoordenboek is tenminste. Vooral voor iemand die nog in hele woorden en volzinnen typt. Ik heb me nooit kunnen overgeven aan sms-taal. Dat mijn schrijfvocabulaire nu is uitgebreid met nietszeggende afkortingen als ‘idd’, ‘ok’, ‘iig’ en het wat internationalere ‘wtf’ komt voornamelijk door de mensen die mij sms’en. Gelaatsuitdrukkingen weet ik inmiddels ook in handige tekentjes te uiten. :$, : ), : D, :S, : (, (A) en vooral : P komen nog wel eens goed van pas. Ja, zelfs ik verbaas me erover dat er nog mensen onder een bepaalde steen hebben geleefd waar ze niet weten wat een A tussen haakjes betekent.
Maar de technologie, en het daarbij behorende vocabulaire is inmiddels met rasse schreden aan me voorbij gerend. Toen ik dacht me aardig in afkortingen en smileys te kunnen uitdrukken, was er de Breezertaal enerzijds en woorden uit de hiphopscène anderzijds die me af en toe deden duizelen wanneer ik twee vijftienjarige meiden tegen elkaar hoorde… eh… het leek op praten… op het station.
Tegenwoordig is het helemaal verwarrend. Woorden die ik nog kende van mijn leraar Nederlands betekenen nu ineens niet meer wat hij toen zei. En ik dacht nog wel dat mijn leraar Nederlands altijd gelijk had. En woorden die niks betekenen zijn ineens opgenomen in het woordenboek.
Wtf is Hyven? Ik Hyve, jij Hyvet, wij Hyven, wij hebben de hele middag Gehyved? Of gefacebookt? Wordt dat ook nog een werkwoord? Vroeger waren terugkrabbelende mensen vooral vervelend. Tegenwoordig raak je totaal ontvriend als je het niet doet. Klinkt eigenlijk ook maar smerig, ontvrienden. Net als je kat ontwormen, maar dan digitaal.
Ik heb de hoop wel opgegeven. Eigenlijk komt het er op neer dat ik er gewoon niks meer van volg. En dat ligt niet alleen aan het feit dat ik geen Twitter-account heb. Ik voel me soms net een bejaarde. Een bejaarde die nog verlangt naar de punterige lettertjes op het groene scherm van een 3310.
Misschien ben ik niet nieuwsgierig genoeg. Pas toen iedereen allang met een dikke (letterlijk) Pocketline Swing rondliep en om mijn mobiele nummer begon te vragen, en zelfs mijn moeder een mobiel had aangeschaft, besefte ik dat ik aan deze technologische ontwikkeling moest geloven. Nu kan ik niet meer zonder, hoewel ik de meest heftige feature op een mobiel nog altijd het snelwoordenboek vind.
Een functionaliteit die ik voor het eerst tot mijn beschikking had op mijn Nokia 3310. Stiekem verlang ik nog altijd met weemoed terug naar haar. Ze liet me nooit in de steek, ook al was ze wat kleurloos en aan de gezette kant. Maar ach, dat is ook de tijdsgeest, voor die tijd had ze een fantastisch figuurtje. Ze was niet kapot te krijgen, ze gaf altijd antwoord. Ach ja, de Nokia 3310. Hoe meer frutsels en N-series erbij kwamen, hoe instabieler de Nokia werd.
Snelwoordenboeken zijn best handig, als het een intelligent snelwoordenboek is tenminste. Vooral voor iemand die nog in hele woorden en volzinnen typt. Ik heb me nooit kunnen overgeven aan sms-taal. Dat mijn schrijfvocabulaire nu is uitgebreid met nietszeggende afkortingen als ‘idd’, ‘ok’, ‘iig’ en het wat internationalere ‘wtf’ komt voornamelijk door de mensen die mij sms’en. Gelaatsuitdrukkingen weet ik inmiddels ook in handige tekentjes te uiten. :$, : ), : D, :S, : (, (A) en vooral : P komen nog wel eens goed van pas. Ja, zelfs ik verbaas me erover dat er nog mensen onder een bepaalde steen hebben geleefd waar ze niet weten wat een A tussen haakjes betekent.
Maar de technologie, en het daarbij behorende vocabulaire is inmiddels met rasse schreden aan me voorbij gerend. Toen ik dacht me aardig in afkortingen en smileys te kunnen uitdrukken, was er de Breezertaal enerzijds en woorden uit de hiphopscène anderzijds die me af en toe deden duizelen wanneer ik twee vijftienjarige meiden tegen elkaar hoorde… eh… het leek op praten… op het station.
Tegenwoordig is het helemaal verwarrend. Woorden die ik nog kende van mijn leraar Nederlands betekenen nu ineens niet meer wat hij toen zei. En ik dacht nog wel dat mijn leraar Nederlands altijd gelijk had. En woorden die niks betekenen zijn ineens opgenomen in het woordenboek.
Wtf is Hyven? Ik Hyve, jij Hyvet, wij Hyven, wij hebben de hele middag Gehyved? Of gefacebookt? Wordt dat ook nog een werkwoord? Vroeger waren terugkrabbelende mensen vooral vervelend. Tegenwoordig raak je totaal ontvriend als je het niet doet. Klinkt eigenlijk ook maar smerig, ontvrienden. Net als je kat ontwormen, maar dan digitaal.
Ik heb de hoop wel opgegeven. Eigenlijk komt het er op neer dat ik er gewoon niks meer van volg. En dat ligt niet alleen aan het feit dat ik geen Twitter-account heb. Ik voel me soms net een bejaarde. Een bejaarde die nog verlangt naar de punterige lettertjes op het groene scherm van een 3310.
Log in om te reageren.
