Je pikt ze er zo uit. In de schoenwinkel is het de verkoper die zich véél te efficiënt door de rij klanten werkt. Razendsnel werkt hij klant voor klant af. De mevrouw voor me is binnen 15 seconden geholpen: Deze? Pinnen? Hij gooit de schoenen in de doos, tas eromheen, bonnetje erbij, kláár, VOLGENDE!
Met een ongeduldig handgebaar beveelt hij me dichterbij te komen. En ook ik ben binnen een halve minuut weggebonjourd. Geen uitgebreid advies over het behandelen van het leer, geen gezwijmel bij de aanblik van mijn aanwinst - mooi zijn ze hé, ik heb ze zelf ook…’ - en vooral geen getreuzel. Deze man werkt geconcentreerd, snel en doelgericht.
Typisch geval van een genoodzaakte recessie-jobswitch. Hij is verschrikkelijk goed in heel ander soort werk – ik gok iets met effecten - maar moet nu gedwongen schoenen verkopen. Ai.
Als ik in de Praxis sta te twijfelen tussen drie kleuren douchestangen, krijg ik hulp van een medewerker die me toevertrouwt voor de recessie in het interieur te hebben gezeten. Welke functie precies komt er niet duidelijk uit, maar in advies geven blijkt hij gul: ‘Neem de witte. Mindere kwaliteit, maar véél beter qua kleur hè. Wit staat fris. In de woonkamer doe je warm, doe je voor mijn part rood met gouden accessoires, maar de badkamer moet je wit laten. Het liefst gecombineerd met felblauw.’
Nu is mijn badkamer een deprimerend, ijskoud hok, en hangt er niet eens een douchegordijn. Dus elk advies is welkom. Ik koop daarom - tot vreugde van de man - de witte douchestang, en een felblauw douchegordijn erbij.
Als ik naar mijn schoonheidspecialiste ga, hangt daar een papiertje op de deur, dat ze ‘vanaf heden ook kapsels knipt’. Binnen vraag ik er geïnteresseerd naar. Weer de recessie. Een diploma heeft ze niet, maar ách, hoe moeilijk kan haren knippen zijn, toch? ‘En wat ik nu óók doe…’, voegt ze er met een geheimzinnig stemmetje aan toe: ‘Readings. Je weet wel, waarzeggen enzo. Dus als je wilt?’ Ze prikt met een gemanicuurde wijsvinger enthousiast in mijn schouder.
Ik beloof erover na te denken.
Het blauwe douchegordijn blijkt een groot succes. Het kleurt prachtig bij het wit van de stang en de tegeltjes. Ik heb er zelfs een blauwe badmat bij gekocht. Wel laat ik me nog steeds knippen bij een échte kapper, en de schoenen heb ik teruggebracht. Ik werd geholpen door een lief meisje, dat er uitgebreid de tijd voor nam. Achter me stond een hele rij zuchtende, wachtende, verveeld kijkende mensen. De razendsnelle verkoper was nergens te bekennen.
Ik hoop dat hij een nieuwe baan heeft, terug naar zijn effectenbeurs. Want hoe blij ik ook ben met mijn frisse, blauwwitte badkamer, en hoe handig het is om zowel een kapster alias schoonheidspecialiste alias waarzegster in één persoon verenigd te hebben...liever alles weer terug zoals het was. Pre-recessie.
Met een ongeduldig handgebaar beveelt hij me dichterbij te komen. En ook ik ben binnen een halve minuut weggebonjourd. Geen uitgebreid advies over het behandelen van het leer, geen gezwijmel bij de aanblik van mijn aanwinst - mooi zijn ze hé, ik heb ze zelf ook…’ - en vooral geen getreuzel. Deze man werkt geconcentreerd, snel en doelgericht.
Typisch geval van een genoodzaakte recessie-jobswitch. Hij is verschrikkelijk goed in heel ander soort werk – ik gok iets met effecten - maar moet nu gedwongen schoenen verkopen. Ai.
Als ik in de Praxis sta te twijfelen tussen drie kleuren douchestangen, krijg ik hulp van een medewerker die me toevertrouwt voor de recessie in het interieur te hebben gezeten. Welke functie precies komt er niet duidelijk uit, maar in advies geven blijkt hij gul: ‘Neem de witte. Mindere kwaliteit, maar véél beter qua kleur hè. Wit staat fris. In de woonkamer doe je warm, doe je voor mijn part rood met gouden accessoires, maar de badkamer moet je wit laten. Het liefst gecombineerd met felblauw.’
Nu is mijn badkamer een deprimerend, ijskoud hok, en hangt er niet eens een douchegordijn. Dus elk advies is welkom. Ik koop daarom - tot vreugde van de man - de witte douchestang, en een felblauw douchegordijn erbij.
Als ik naar mijn schoonheidspecialiste ga, hangt daar een papiertje op de deur, dat ze ‘vanaf heden ook kapsels knipt’. Binnen vraag ik er geïnteresseerd naar. Weer de recessie. Een diploma heeft ze niet, maar ách, hoe moeilijk kan haren knippen zijn, toch? ‘En wat ik nu óók doe…’, voegt ze er met een geheimzinnig stemmetje aan toe: ‘Readings. Je weet wel, waarzeggen enzo. Dus als je wilt?’ Ze prikt met een gemanicuurde wijsvinger enthousiast in mijn schouder.
Ik beloof erover na te denken.
Het blauwe douchegordijn blijkt een groot succes. Het kleurt prachtig bij het wit van de stang en de tegeltjes. Ik heb er zelfs een blauwe badmat bij gekocht. Wel laat ik me nog steeds knippen bij een échte kapper, en de schoenen heb ik teruggebracht. Ik werd geholpen door een lief meisje, dat er uitgebreid de tijd voor nam. Achter me stond een hele rij zuchtende, wachtende, verveeld kijkende mensen. De razendsnelle verkoper was nergens te bekennen.
Ik hoop dat hij een nieuwe baan heeft, terug naar zijn effectenbeurs. Want hoe blij ik ook ben met mijn frisse, blauwwitte badkamer, en hoe handig het is om zowel een kapster alias schoonheidspecialiste alias waarzegster in één persoon verenigd te hebben...liever alles weer terug zoals het was. Pre-recessie.
Log in om te reageren.
