‘Vrouwen en geld: een hopeloze combi’, meldt een krantenkop mij. Dit statement vraagt om zelfreflectie. Als ik heel eerlijk ben, bezondig ik me af en toe inderdaad aan impulsaankopen. Ook als mijn budget dat eigenlijk niet toelaat. De prullen die ik aanschaf, belanden regelmatig in de daarvoor bestemde bak of ik blijk er anderen blijer mee te kunnen maken dan mezelf. Na zo’n anti-climax ben ik weer voor een tijdje genezen van mijn onbezonnen koopgedrag.
Toch heb ik vaak à la Loesje aan het einde van mijn budget nog een stukje maand over. Gelukkig heeft mijn bank altijd geld. Het kost me alleen weer extra geld om daarvan gebruik te kunnen maken. Toch ook maar beter van niet, of zo min mogelijk. Tijd om mijn uitgavenpatroon weer eens onder de loep te nemen en hier en daar wat te gaan bezuinigen.
Vooruitlopend op Prinsjesdag maak ik alvast m’n persoonlijke begroting. Voor de gelegenheid zet ik een hoedje op en schrijf ik mijn eigen troonrede. In plaats van een peptalk voor het volk, wordt het een aanmoedigingspraatje voor mij alleen.
‘Het gaat goed met de BV Justine. Er is brood met beleg op de plank, het schoorsteentje rookt en af en toe kan er best een extraatje vanaf. Met hoop en vertrouwen zie ik dan ook de toekomst tegemoet. De begroting voor het komende jaar laat een klein overschot zien. Mijn koopkracht zal de komende maanden licht stijgen. Maar het belangrijkste is uiteraard dat er koopkracht is. In mijn begroting worden extra uitgaven op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg voorzien. Het gaat daarbij om duurzame investeringen voor de toekomst.’
Het kan natuurlijk altijd meer en beter. Maar wanneer is het dan genoeg? Het is toch fijn om wat geld te hebben, al maakt het niet gelukkig. Af en toe wens ik me een iets meer gevulde bankrekening en een iets beter betaalde baan. Tegelijkertijd weet ik dat ware schatten alleen in de hemel te vinden zijn en dat de meest waardevolle dingen in het leven niet te koop zijn. Liefde, geluk en gezondheid zijn onbetaalbaar. Met geen enkel wettig betaalmiddel kunnen ze worden aangeschaft.
Eigenlijk ben ik hartstikke rijk. Daar komt geen begroting aan te pas.
Laat die troonrede verder ook maar zitten.
Toch heb ik vaak à la Loesje aan het einde van mijn budget nog een stukje maand over. Gelukkig heeft mijn bank altijd geld. Het kost me alleen weer extra geld om daarvan gebruik te kunnen maken. Toch ook maar beter van niet, of zo min mogelijk. Tijd om mijn uitgavenpatroon weer eens onder de loep te nemen en hier en daar wat te gaan bezuinigen.
Vooruitlopend op Prinsjesdag maak ik alvast m’n persoonlijke begroting. Voor de gelegenheid zet ik een hoedje op en schrijf ik mijn eigen troonrede. In plaats van een peptalk voor het volk, wordt het een aanmoedigingspraatje voor mij alleen.
‘Het gaat goed met de BV Justine. Er is brood met beleg op de plank, het schoorsteentje rookt en af en toe kan er best een extraatje vanaf. Met hoop en vertrouwen zie ik dan ook de toekomst tegemoet. De begroting voor het komende jaar laat een klein overschot zien. Mijn koopkracht zal de komende maanden licht stijgen. Maar het belangrijkste is uiteraard dat er koopkracht is. In mijn begroting worden extra uitgaven op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg voorzien. Het gaat daarbij om duurzame investeringen voor de toekomst.’
Het kan natuurlijk altijd meer en beter. Maar wanneer is het dan genoeg? Het is toch fijn om wat geld te hebben, al maakt het niet gelukkig. Af en toe wens ik me een iets meer gevulde bankrekening en een iets beter betaalde baan. Tegelijkertijd weet ik dat ware schatten alleen in de hemel te vinden zijn en dat de meest waardevolle dingen in het leven niet te koop zijn. Liefde, geluk en gezondheid zijn onbetaalbaar. Met geen enkel wettig betaalmiddel kunnen ze worden aangeschaft.
Eigenlijk ben ik hartstikke rijk. Daar komt geen begroting aan te pas.
Laat die troonrede verder ook maar zitten.
Log in om te reageren.
