Als ik terug loop uit de keuken kom ik een boek tegen dat open naast de bank ligt. Automatisch wil ik hem op de leuning leggen zonder dicht te slaan. Maar dan realiseer ik me dat hij niet meer wordt uitgelezen. Ik klap hem dicht en zet hem in de kast. Tijd voor de volgende jankbui!
Ik heb geen seconde getwijfeld dat dit de juiste keus voor ons is op dit moment. Het was mooi. En het is mooi geweest. Soms moet je iets gedag zeggen om verder te kunnen. Zo dènk ik er over. De praktijk verloopt helaas wat minder rechtlijnig.
’s Nachts word ik wakker door de knoop in mijn maag. Het liefst wil ik dit met hem delen. Lekker in zijn armen zoals altijd. Maar het verdriet is juist dat dat niet meer kan. Ik heb geen idee waar ik heen moet nu ik mijn hoofd niet op zijn borstkas kan leggen. Dus huil ik mijn kussen maar nat.
En het is niet erg. Ik weet het. Het hoort erbij. Denken dat je jezelf onder controle hebt. Om bij de eerste en beste vraag of opmerking direct in tranen uit te barsten. Wakker schieten en je dan realiseren waarom je wakker schrikt. Waarna je uren ligt te draaien en te denken.
Al die onvervulde beloftes en beslissingen die niet meer teruggedraaid kunnen worden. De baan die maar tot halverwege het jaar doorloopt. De geiser die toch moet worden vervangen. Alle spullen die ik een paar weken terug heb weggegooid omdat ik ze niet mee wilde verhuizen. De programma’s op mijn computer waarvan ik niet weet hoe ze werken... Elke dag wordt de lijst langer.
Veel zaken om over na te denken. Ik moet het weer zelf doen. Ik heb de regie weer alleen. De begrenzing is weg. Beangstigend veel opties opeens. Maar ook bevrijdend. Ik hoef geen rekening meer te houden met een ander. Ik kan weer helemaal mijn eigen koers varen. Ik word niet meer beperkt. Wat een keuzes! Wat een nieuwe mogelijkheden.
Soms betrap ik mezelf op dromen waar ik al lang niet meer van droomde. Terug naar Afrika voor ontwikkelingswerk, wonen in een leefgroep met jongeren, een huis vol pleegkinderen en mijn vrienden in Australië bezoeken. Wanneer ik handig combineer kan ik dat nog allemaal!
Vooralsnog doe ik overigens helemaal niets. Eerst maar eens zorgen voor genoeg eten, slaap en bewegen. Dat is op dit moment al een hele prestatie.
Het had zo mooi kunnen wezen. Als niet… Wanneer we… Maar het heeft niet zo mogen zijn. Mijn lief is mijn lief niet meer.
Ik heb geen seconde getwijfeld dat dit de juiste keus voor ons is op dit moment. Het was mooi. En het is mooi geweest. Soms moet je iets gedag zeggen om verder te kunnen. Zo dènk ik er over. De praktijk verloopt helaas wat minder rechtlijnig.
’s Nachts word ik wakker door de knoop in mijn maag. Het liefst wil ik dit met hem delen. Lekker in zijn armen zoals altijd. Maar het verdriet is juist dat dat niet meer kan. Ik heb geen idee waar ik heen moet nu ik mijn hoofd niet op zijn borstkas kan leggen. Dus huil ik mijn kussen maar nat.
En het is niet erg. Ik weet het. Het hoort erbij. Denken dat je jezelf onder controle hebt. Om bij de eerste en beste vraag of opmerking direct in tranen uit te barsten. Wakker schieten en je dan realiseren waarom je wakker schrikt. Waarna je uren ligt te draaien en te denken.
Al die onvervulde beloftes en beslissingen die niet meer teruggedraaid kunnen worden. De baan die maar tot halverwege het jaar doorloopt. De geiser die toch moet worden vervangen. Alle spullen die ik een paar weken terug heb weggegooid omdat ik ze niet mee wilde verhuizen. De programma’s op mijn computer waarvan ik niet weet hoe ze werken... Elke dag wordt de lijst langer.
Veel zaken om over na te denken. Ik moet het weer zelf doen. Ik heb de regie weer alleen. De begrenzing is weg. Beangstigend veel opties opeens. Maar ook bevrijdend. Ik hoef geen rekening meer te houden met een ander. Ik kan weer helemaal mijn eigen koers varen. Ik word niet meer beperkt. Wat een keuzes! Wat een nieuwe mogelijkheden.
Soms betrap ik mezelf op dromen waar ik al lang niet meer van droomde. Terug naar Afrika voor ontwikkelingswerk, wonen in een leefgroep met jongeren, een huis vol pleegkinderen en mijn vrienden in Australië bezoeken. Wanneer ik handig combineer kan ik dat nog allemaal!
Vooralsnog doe ik overigens helemaal niets. Eerst maar eens zorgen voor genoeg eten, slaap en bewegen. Dat is op dit moment al een hele prestatie.
Het had zo mooi kunnen wezen. Als niet… Wanneer we… Maar het heeft niet zo mogen zijn. Mijn lief is mijn lief niet meer.
Log in om te reageren.
