Het regent. Oh, wat regent het! Natuurlijk NET op het moment dat ik -op de fiets- mijn beste vriendin van het station moet halen, want die komt een weekendje logeren.“Dan ga je toch gewoon met de auto,” zegt m’n zusje. “Ja…maar…”, stotter ik. “Geen gemaar, m’n auto staat voor de deur.” Ze werpt me een enorme sleutelhanger met de autosleutels toe.
En dus sta ik twee seconden later, onder ’t afdak van het huis, naar het autootje van m’n zusje te staren. En te bibberen. En met m’n tanden te klapperen. Want ik heb gruwelijke, ontzettende, zeer dramaaaaatische rijangst.
Ik durf er niet eens in te gaan zitten. Terwijl het juist zo’n schattig autootje is. Het is een 15-jarige Fiat Cinquecento, heel rond en paars en wit. Daarom noemen we ‘m het Milka-koekblik. Maar zelfs in zo’n heel lief autootje durf ik niet te rijden.
Dan hoor ik opeens een blikkerige stem.
“Je vat zo kou hoor, als je in de regen blijft staan, ga eerst ‘s in de bestuurdersstoel zitten!”
Er is niemand anders in de buurt. Het was de auto die dat zei!
“Ehm…zometeen misschien,” mompel ik. “Als ik voldoende moed bij elkaar heb geschraapt.”
“Wat nou moed? Je hebt toch je rijbewijs gehaald!”, protesteert het koekblik vinnig.
“Jaha, maar dat was pas na drie jaar les! M’n rij-instructeur vertelt nog steeds aan iedereen over die keer dat ik tegen de stoep aanzat, omdat ik een leuke wegwerker zag. Of bijna een oud echtpaar aanreed, omdat we een boerderij met lama’s passeerden…. Ik ben het allergrootste gevaar op de weg!”
“Maar met een auto kom je overal! Dan hoef je niet naar het station te fietsen, zodat er net zulke lange snottebellen uit je neus komen als er aan de bomen hangen,” roept het Cinquecentootje, woest stuiterend op zijn wielen.
“Weet ik”, roep ik terug en hoop maar dat niemand me hoort. “En onderweg brul ik altijd het verzamelde werk van Muse om m’n angst te overschreeuwen. Wanneer ik er dan eindelijk ben, dan wil ik de grond kussen, net zoals de paus. Want het is zo’n wonder dat ik het heb overleefd. Het wijnwonder bij de bruiloft te Kana is er niks bij.”
“Ondertussen is je beste vriendin wel helemaal verregend en verkleumd, terwijl je zo staat te treuzelen en schijtluizig staat te wezen,” merkt de auto kattig op.
Yikes, daar heeft ’ie gelijk in. Ik kan haar niet langer laten wachten. Er zit niks anders op. Ik moet door die rijangst heen zien te bijten.
Ik haal de auto van het slot, doe de bestuurdersdeur open, wil net gaan zitten…Dan bedenk ik me opeens iets. “Woehoe, gebeurt er nog iets?”, zegt het autootje. “Ja dahag!”, zeg ik. “In zo’n kletsende auto kan ik helemaal niet rijden, dan word ik constant afgeleid. Ik ga op de fiets, die zegt tenminste niets!”
En dus sta ik twee seconden later, onder ’t afdak van het huis, naar het autootje van m’n zusje te staren. En te bibberen. En met m’n tanden te klapperen. Want ik heb gruwelijke, ontzettende, zeer dramaaaaatische rijangst.
Ik durf er niet eens in te gaan zitten. Terwijl het juist zo’n schattig autootje is. Het is een 15-jarige Fiat Cinquecento, heel rond en paars en wit. Daarom noemen we ‘m het Milka-koekblik. Maar zelfs in zo’n heel lief autootje durf ik niet te rijden.
Dan hoor ik opeens een blikkerige stem.
“Je vat zo kou hoor, als je in de regen blijft staan, ga eerst ‘s in de bestuurdersstoel zitten!”
Er is niemand anders in de buurt. Het was de auto die dat zei!
“Ehm…zometeen misschien,” mompel ik. “Als ik voldoende moed bij elkaar heb geschraapt.”
“Wat nou moed? Je hebt toch je rijbewijs gehaald!”, protesteert het koekblik vinnig.
“Jaha, maar dat was pas na drie jaar les! M’n rij-instructeur vertelt nog steeds aan iedereen over die keer dat ik tegen de stoep aanzat, omdat ik een leuke wegwerker zag. Of bijna een oud echtpaar aanreed, omdat we een boerderij met lama’s passeerden…. Ik ben het allergrootste gevaar op de weg!”
“Maar met een auto kom je overal! Dan hoef je niet naar het station te fietsen, zodat er net zulke lange snottebellen uit je neus komen als er aan de bomen hangen,” roept het Cinquecentootje, woest stuiterend op zijn wielen.
“Weet ik”, roep ik terug en hoop maar dat niemand me hoort. “En onderweg brul ik altijd het verzamelde werk van Muse om m’n angst te overschreeuwen. Wanneer ik er dan eindelijk ben, dan wil ik de grond kussen, net zoals de paus. Want het is zo’n wonder dat ik het heb overleefd. Het wijnwonder bij de bruiloft te Kana is er niks bij.”
“Ondertussen is je beste vriendin wel helemaal verregend en verkleumd, terwijl je zo staat te treuzelen en schijtluizig staat te wezen,” merkt de auto kattig op.
Yikes, daar heeft ’ie gelijk in. Ik kan haar niet langer laten wachten. Er zit niks anders op. Ik moet door die rijangst heen zien te bijten.
Ik haal de auto van het slot, doe de bestuurdersdeur open, wil net gaan zitten…Dan bedenk ik me opeens iets. “Woehoe, gebeurt er nog iets?”, zegt het autootje. “Ja dahag!”, zeg ik. “In zo’n kletsende auto kan ik helemaal niet rijden, dan word ik constant afgeleid. Ik ga op de fiets, die zegt tenminste niets!”
Log in om te reageren.
