… en daarmee zijn we aan het eind gekomen van Balkenende IV. Het waren drie fantastische jaren, maar nu is het dan toch echt gedaan. Het ging er fel aan toe; de partijen hebben zich krachtig verweerd. Het vrijwel onvermijdelijke is gebeurd. De dementors bleken te sterk te zijn. Better luck next time.
Om het verlies te verwerken – en omdat mijn arbeidsovereenkomst me daartoe vriendelijk verplicht – ging ik vanochtend op pad met mijn stalen ros en twee tassen vol modecatalogussen, vaktijdschriften en een proefpakketje tandensticks voor viervoeters. Ik kon wel wat frisse lucht gebruiken. Koning Winter had zich, al dan niet tijdelijk, overgegeven aan de langzaam maar zeker oprukkende lente. Ook regende het niet dusdanig hard dat het nodig was om de Britten te beklagen.
Bovendien zou iedereen volgens die radioreclame van de TNT naar mij als postbezorger uitkijken. Make my day. Ik heb geen hond gezien. Oké, vooruit: zes. Ik werk natuurlijk ook maar bij een van de enkelbijters, en niet bij de explosievendienst zelf. Onderweg werd ik nog eens aan de lokale stemmingmakerij van 3 maart herinnerd. Je weet wel: die verkiezingen, waarover de zus van Big Brother al wekenlang op de radio jubelt dat je vooral een geldig identiteitsbewijs mee moet nemen. Oh ja: en laten we de stempas ook niet vergeten.
Mijn ogen werden getrokken naar uitermate uitnodigende leuzen als ‘Zeker nu!’, ‘Groen werkt’, ‘Stabiel betrokken’ en ‘Anders Ja’. De taalwonderen vochten om het hardst om mijn aandacht. Het mag best wel eens gezegd worden: de partijbureaus hebben zeker weer hard hun best gedaan. Helaas halen de slogans nét niet het niveau van mijn persoonlijke favoriet: ‘Best belangrijk’. Ach, binnenkort is er een herkansing en mogen we wéér naar de stembus. Driewerf hoezee! Natúúrlijk ga ik gebruik maken van mijn democratisch stemrecht. Zoals mijn goede vader zei: als je niet stemt, moet je ook niet zeuren.
Het doet me allemaal denken aan dat tentamen voor Geschiedenis, dat altijd wel historisch zal blijven. De ironie wilde dat we alle bewindslieden van het toenmalige kabinet uit ons hoofd moesten leren. Ik zou niet weten wat we verder nog allemaal moesten bestuderen. Rusland in de 20e eeuw, geloof ik.. Of Nederland in de jaren ’60. Of beide. Het doet er ook niet meer toe. De resultaten zijn allang binnen en de vergaarde kennis is alweer vergeten. Je zou je bijna af gaan vragen waar je het dan voor hebt gedaan.
Enfin, ik begon trouw te leren, zoals ik dat toen nog zo vaak deed. Niet lang daarna kwam het heugelijke feit ons ter ore dat we de politieke poppetjes niet meer hoefden te kennen. De regering was - net als het vak – opeens geschiedenis was geworden. Verleden tijd. Voltooid verleden tijd. In alle ernst: de hoeders van Pims gedachtegoed hadden het zaakje vrolijk opgeblazen.
Kleine jongens moeten niet met vuur spelen.
Om het verlies te verwerken – en omdat mijn arbeidsovereenkomst me daartoe vriendelijk verplicht – ging ik vanochtend op pad met mijn stalen ros en twee tassen vol modecatalogussen, vaktijdschriften en een proefpakketje tandensticks voor viervoeters. Ik kon wel wat frisse lucht gebruiken. Koning Winter had zich, al dan niet tijdelijk, overgegeven aan de langzaam maar zeker oprukkende lente. Ook regende het niet dusdanig hard dat het nodig was om de Britten te beklagen.
Bovendien zou iedereen volgens die radioreclame van de TNT naar mij als postbezorger uitkijken. Make my day. Ik heb geen hond gezien. Oké, vooruit: zes. Ik werk natuurlijk ook maar bij een van de enkelbijters, en niet bij de explosievendienst zelf. Onderweg werd ik nog eens aan de lokale stemmingmakerij van 3 maart herinnerd. Je weet wel: die verkiezingen, waarover de zus van Big Brother al wekenlang op de radio jubelt dat je vooral een geldig identiteitsbewijs mee moet nemen. Oh ja: en laten we de stempas ook niet vergeten.
Mijn ogen werden getrokken naar uitermate uitnodigende leuzen als ‘Zeker nu!’, ‘Groen werkt’, ‘Stabiel betrokken’ en ‘Anders Ja’. De taalwonderen vochten om het hardst om mijn aandacht. Het mag best wel eens gezegd worden: de partijbureaus hebben zeker weer hard hun best gedaan. Helaas halen de slogans nét niet het niveau van mijn persoonlijke favoriet: ‘Best belangrijk’. Ach, binnenkort is er een herkansing en mogen we wéér naar de stembus. Driewerf hoezee! Natúúrlijk ga ik gebruik maken van mijn democratisch stemrecht. Zoals mijn goede vader zei: als je niet stemt, moet je ook niet zeuren.
Het doet me allemaal denken aan dat tentamen voor Geschiedenis, dat altijd wel historisch zal blijven. De ironie wilde dat we alle bewindslieden van het toenmalige kabinet uit ons hoofd moesten leren. Ik zou niet weten wat we verder nog allemaal moesten bestuderen. Rusland in de 20e eeuw, geloof ik.. Of Nederland in de jaren ’60. Of beide. Het doet er ook niet meer toe. De resultaten zijn allang binnen en de vergaarde kennis is alweer vergeten. Je zou je bijna af gaan vragen waar je het dan voor hebt gedaan.
Enfin, ik begon trouw te leren, zoals ik dat toen nog zo vaak deed. Niet lang daarna kwam het heugelijke feit ons ter ore dat we de politieke poppetjes niet meer hoefden te kennen. De regering was - net als het vak – opeens geschiedenis was geworden. Verleden tijd. Voltooid verleden tijd. In alle ernst: de hoeders van Pims gedachtegoed hadden het zaakje vrolijk opgeblazen.
Kleine jongens moeten niet met vuur spelen.
Log in om te reageren.
