Eerst dacht ik nog dat het aan mezelf lag. Na jaren van succesvol rondscharrelen in het vrijgezellencircuit waren ineens de magere jaren aangebroken. Mislukte dates, meiden die ineens terugkrabbelen (en dan niet in de Hyves zin des woords), het liep allemaal ineens niet zo soepel meer.
Daarvoor wel. Ik kon me nog makkelijk mengen met studentenpubliek, had regelmatig aanspraak in de kroeg, of meiden die eens in mijn Gluteus Maximus wilden knijpen, en een sms of berichtje werd doorgaans betiteld als ‘lief’ of ‘leuk’. Maar van de ene op de andere dag zijn die verworden tot ‘saai’ en ‘zeurderig’.
Er was ook geen reden om het ergens anders te zoeken. Regelmatig checkte ik mijn lichaamsgeur, dat was het probleem niet. Axe Africa zat ook standaard in mijn tas, in geval van nood. Ja, ik rookte, maar niet met een meisje dat zelf niet rookt. En op een eerste date zoenen kwam er toch al zelden van. Mijn lichaamsomvang is in de laatste jaren nauwelijks veranderd, en mijn kleding koop ik meestal in het bijzijn van een vrouw met smaak.
,,Zou het de leeftijd kunnen zijn?’’, speelde steeds vaker door mijn hoofd. Echt rimpels zijn er nog niet te zien, en ook de eerste grijze haar is tot op heden uitgebleven. Maar sinds de vijf achter de twee een zes is geworden is alles ineens anders. Alsof je over de helft bent. Steeds meer kleine dingen begonnen ook mijn vermoeden te bevestigen.
Vrouwen van 35+ denken ineens een kans bij me te hebben. Ze kijken me verlekkerd aan wanneer ik de treincoupé binnenstap en als mijn ogen per ongeluk de hunne passeren, op zoek naar een leuke twintiger om tegenover te gaan zitten, giechelen ze als jonge bakvissen omdat ze denken sjans (Frans voor ‘een kans’) te hebben. Misschien was vroeger oogcontact voldoende, maar in mijn beleving is oogcontact maar een begin van iets wat op een flirt zou kunnen gaan lijken, en zegt nog maar weinig…
Vrouwen onder de 21 negeren me volkomen. Met de beste intenties kan ik een leuke meid van 19 aanspreken, maar het vooroordeel dat ik dan een wanhopige perverseling zou zijn hangt onbewust vast aan de leeftijd die ik met me meedraag. Misschien is het ook wel teveel gevraagd van zo’n meisje om iets terug te zeggen tegen een vent die nog weet hoe Breezer smaakt, terwijl ze zelf alleen weet hoe je het $(]-[RiJfT (ofzoiets…) Het leven is ook niet makkelijk als je denkt dat alle leeftijdsgenoten players en loverboys zijn en alle jongens boven de 25 pedofiel…
Waarschijnlijk zit er nog maar één ding op. Me heel jong kleden. Grote pet op, gympen in alle kleuren (liefst handmatig gepimpt) en een scooter kopen. Al ben ik dan toch bang dat ik op den duur het image heb van zo’n wanhopig bierbuiktype, dat denkt er nog sportief uit te zien door op gympen te lopen.
De enige andere optie is op reguliere basis een kind van twee voor een paar dagen per jaar lenen en een trouwring kopen. Het schijnt dat mannen ongeacht hun leeftijd woest aantrekkelijk zijn als ze onbereikbaar zijn. Lieve vaders zijn geen viespeuken en ook niet wanhopig, gezien de ring. Maar leen maar eens een kind als wildvreemde. Zomaar een kinderdagverblijf binnen lopen is er door allerlei controles en detectiepoortjes niet meer bij. En de enige andere manier om aan kinderen te komen is een vrouw. Een vicieuze cirkel. Zou dit het moment zijn voor een mid-life crisis?
Daarvoor wel. Ik kon me nog makkelijk mengen met studentenpubliek, had regelmatig aanspraak in de kroeg, of meiden die eens in mijn Gluteus Maximus wilden knijpen, en een sms of berichtje werd doorgaans betiteld als ‘lief’ of ‘leuk’. Maar van de ene op de andere dag zijn die verworden tot ‘saai’ en ‘zeurderig’.
Er was ook geen reden om het ergens anders te zoeken. Regelmatig checkte ik mijn lichaamsgeur, dat was het probleem niet. Axe Africa zat ook standaard in mijn tas, in geval van nood. Ja, ik rookte, maar niet met een meisje dat zelf niet rookt. En op een eerste date zoenen kwam er toch al zelden van. Mijn lichaamsomvang is in de laatste jaren nauwelijks veranderd, en mijn kleding koop ik meestal in het bijzijn van een vrouw met smaak.
,,Zou het de leeftijd kunnen zijn?’’, speelde steeds vaker door mijn hoofd. Echt rimpels zijn er nog niet te zien, en ook de eerste grijze haar is tot op heden uitgebleven. Maar sinds de vijf achter de twee een zes is geworden is alles ineens anders. Alsof je over de helft bent. Steeds meer kleine dingen begonnen ook mijn vermoeden te bevestigen.
Vrouwen van 35+ denken ineens een kans bij me te hebben. Ze kijken me verlekkerd aan wanneer ik de treincoupé binnenstap en als mijn ogen per ongeluk de hunne passeren, op zoek naar een leuke twintiger om tegenover te gaan zitten, giechelen ze als jonge bakvissen omdat ze denken sjans (Frans voor ‘een kans’) te hebben. Misschien was vroeger oogcontact voldoende, maar in mijn beleving is oogcontact maar een begin van iets wat op een flirt zou kunnen gaan lijken, en zegt nog maar weinig…
Vrouwen onder de 21 negeren me volkomen. Met de beste intenties kan ik een leuke meid van 19 aanspreken, maar het vooroordeel dat ik dan een wanhopige perverseling zou zijn hangt onbewust vast aan de leeftijd die ik met me meedraag. Misschien is het ook wel teveel gevraagd van zo’n meisje om iets terug te zeggen tegen een vent die nog weet hoe Breezer smaakt, terwijl ze zelf alleen weet hoe je het $(]-[RiJfT (ofzoiets…) Het leven is ook niet makkelijk als je denkt dat alle leeftijdsgenoten players en loverboys zijn en alle jongens boven de 25 pedofiel…
Waarschijnlijk zit er nog maar één ding op. Me heel jong kleden. Grote pet op, gympen in alle kleuren (liefst handmatig gepimpt) en een scooter kopen. Al ben ik dan toch bang dat ik op den duur het image heb van zo’n wanhopig bierbuiktype, dat denkt er nog sportief uit te zien door op gympen te lopen.
De enige andere optie is op reguliere basis een kind van twee voor een paar dagen per jaar lenen en een trouwring kopen. Het schijnt dat mannen ongeacht hun leeftijd woest aantrekkelijk zijn als ze onbereikbaar zijn. Lieve vaders zijn geen viespeuken en ook niet wanhopig, gezien de ring. Maar leen maar eens een kind als wildvreemde. Zomaar een kinderdagverblijf binnen lopen is er door allerlei controles en detectiepoortjes niet meer bij. En de enige andere manier om aan kinderen te komen is een vrouw. Een vicieuze cirkel. Zou dit het moment zijn voor een mid-life crisis?
Log in om te reageren.
