Ik heb het gewoon weer gedaan. Achteraf verwonder ik me er over. Want het is niet een kwestie van plannen. Het overkomt me gewoon. Voor ik het weet is het gebeurd en blijf ik vol verbazing achter.
Dit keer was het de tegenpool van mijn lief. Heel lang, heel veel spieren. Eigenlijk TE veel spieren. Want toen ik mijn hoofd tegen zijn borstkas drukte voelde ik een spierbundel die heel onhandig de rest van mijn hoofd wegduwde van zijn borstkas. En die armen waren ook niet echt je van het. Die hingen niet recht naar beneden omdat de spieren in zijn bovenarmen dat verhinderden.
Maar van binnen was hij wel heel zacht. Dat deed het hem ook denk ik. Want ik had op het moment dat ik hem leerde kennen vreselijk veel verdriet. Ik kon wel janken. Sterker nog; ik jankte al. Ik zag hem niet aan voor het type dat wat anders zou doen dan me op mijn rug bonken. Maar hij nam me in zijn armen. Verbazingwekkend zachtjes. Hij zei allemaal heel erg geruststellende dingen, terwijl hij zachtjes over mijn rug wreef.
Zo begon het allemaal. Een klein moment van zwakte en ik was van het paadje. En waarvoor eigenlijk? Een aardig gebaar door een bundel spieren? Hoe kan ik het verzinnen? Maar dat is altijd achteraf gepraat. Wanneer dit me overkomt zijn dit vragen die me absoluut niet bezighouden.
Achteraf. Wat doe je er mee? Ga je het vertellen of houd je het voor jezelf? Ik kies wederom voor eerlijkheid. Maar dan wel via sms:
Hi Lief wakker worden! Ik ben vreemdgegaan met een grote spierbundel. Technisch gezien was het niet vreemdgaan, want volgens mij was jij dood. Daarom klampte ik die spierbundel aan. Toen ik droomde was dit alles een stuk logischer. Kuzzie
Het kan soms vreemd gaan…
Dit keer was het de tegenpool van mijn lief. Heel lang, heel veel spieren. Eigenlijk TE veel spieren. Want toen ik mijn hoofd tegen zijn borstkas drukte voelde ik een spierbundel die heel onhandig de rest van mijn hoofd wegduwde van zijn borstkas. En die armen waren ook niet echt je van het. Die hingen niet recht naar beneden omdat de spieren in zijn bovenarmen dat verhinderden.
Maar van binnen was hij wel heel zacht. Dat deed het hem ook denk ik. Want ik had op het moment dat ik hem leerde kennen vreselijk veel verdriet. Ik kon wel janken. Sterker nog; ik jankte al. Ik zag hem niet aan voor het type dat wat anders zou doen dan me op mijn rug bonken. Maar hij nam me in zijn armen. Verbazingwekkend zachtjes. Hij zei allemaal heel erg geruststellende dingen, terwijl hij zachtjes over mijn rug wreef.
Zo begon het allemaal. Een klein moment van zwakte en ik was van het paadje. En waarvoor eigenlijk? Een aardig gebaar door een bundel spieren? Hoe kan ik het verzinnen? Maar dat is altijd achteraf gepraat. Wanneer dit me overkomt zijn dit vragen die me absoluut niet bezighouden.
Achteraf. Wat doe je er mee? Ga je het vertellen of houd je het voor jezelf? Ik kies wederom voor eerlijkheid. Maar dan wel via sms:
Hi Lief wakker worden! Ik ben vreemdgegaan met een grote spierbundel. Technisch gezien was het niet vreemdgaan, want volgens mij was jij dood. Daarom klampte ik die spierbundel aan. Toen ik droomde was dit alles een stuk logischer. Kuzzie
Het kan soms vreemd gaan…
Log in om te reageren.
