Het is zaterdagochtend vroeg. Heel vroeg en heel koud. De regen en de wind lijken een wedstrijdje te doen om mij het snelst onderkoeld te krijgen. Ik hou het voorlopig op een gelijkspel.
Vlak voor mij is ook een wedstrijd aan de gang. Mijn broer heeft me gebeld met de vraag of ik kwam kijken bij mijn neefje. Hij is zes en speelt zijn eerste echte voetbalwedstrijd. Daar moest ik bij zijn! Hoewel mijn enthousiasme enigszins getemperd werd toen ik hoorde dat de aftrap al om 9 uur ’s ochtend zou zijn, stond ik nu toch te genieten langs de lijn.
Op het veld staan 14 kleine ventjes met, door hun keurig opgetrokken sokken en veel te grote broeken, onzichtbaar geworden knieën, vol enthousiasme op een hoopje met de bal er tussenin. Geweldig om te zien!
Maar blijkbaar denkt niet iedereen daar zo over. Want langs de lijn staan een paar ouders te schreeuwen alsof het om de Champions League finale gaat. Ze schreeuwen naar de scheidsrechter, elkaar en zelfs naar hun kinderen. En dit is geen incident, want het gebeurt heel vaak. Zelfs zo vaak dat SIRE onlangs een speciale campagne is begonnen om deze kinderen hun spel terug te geven.
En dat is nodig. Want terwijl het kleine mannetje lekker achter de bal aan wil rennen, soms afgeleid door een paardenbloem of een vlinder, schreeuwt zijn vader aanwijzingen als “in de zone dekken” naar zijn zoontje. Maar die is net zes en denkt bij “knijpen” aan iets wat zijn zusje altijd doet en denkt waarschijnlijk dat “pressing” iets is wat je over de sla doet.
Het grote probleem is volgens mij dat veel ouders de voetbalkwaliteiten van hun kroost schromelijk overschatten. Hoewel hij tijdens de wedstrijd voornamelijk op de mouw van zijn shirt staat te kluiven, ziet pa in hem toch echt de nieuwe Wesley Sneijder of Rafael van der Vaart. En als het kleine talent dan niet voldoet aan de hooggespannen verwachtingen wordt dat afgereageerd op de leider, de scheids, de tegenstanders, andere ouders en natuurlijk ook op de kleine Van der Vaart zelf.
Maar wat is nou de oplossing voor dit probleem? Ik denk dat dit het beste werkt door deze proleten te bestrijden met hun eigen wapens. Dus op zaterdagochtend gewoon met een paar man sterk achter zo’n schreeuwlelijk gaan staan en hém uit gaan schelden:
“He joh, dikke lelijke zak. Wat sta je nou te schreeuwen tegen dat kleine jongetje, man. Kun je wel?! Je hoopt natuurlijk dat hij later profvoetballer wordt en miljoenen gaat verdienen zodat jij die saaie baan van je op kan zeggen, maar als hij de intelligentie en lichaamsbouw van zijn vader heeft dan zit dat er niet in. Dus laat dat ventje lekker over die bal heen schieten. Hij is zes! Stumper!”
Dan leren ze het wel af denk ik. Als ze daar trouwens nog vrijwilligers voor zoeken meld ik me hierbij aan!
Vlak voor mij is ook een wedstrijd aan de gang. Mijn broer heeft me gebeld met de vraag of ik kwam kijken bij mijn neefje. Hij is zes en speelt zijn eerste echte voetbalwedstrijd. Daar moest ik bij zijn! Hoewel mijn enthousiasme enigszins getemperd werd toen ik hoorde dat de aftrap al om 9 uur ’s ochtend zou zijn, stond ik nu toch te genieten langs de lijn.
Op het veld staan 14 kleine ventjes met, door hun keurig opgetrokken sokken en veel te grote broeken, onzichtbaar geworden knieën, vol enthousiasme op een hoopje met de bal er tussenin. Geweldig om te zien!
Maar blijkbaar denkt niet iedereen daar zo over. Want langs de lijn staan een paar ouders te schreeuwen alsof het om de Champions League finale gaat. Ze schreeuwen naar de scheidsrechter, elkaar en zelfs naar hun kinderen. En dit is geen incident, want het gebeurt heel vaak. Zelfs zo vaak dat SIRE onlangs een speciale campagne is begonnen om deze kinderen hun spel terug te geven.
En dat is nodig. Want terwijl het kleine mannetje lekker achter de bal aan wil rennen, soms afgeleid door een paardenbloem of een vlinder, schreeuwt zijn vader aanwijzingen als “in de zone dekken” naar zijn zoontje. Maar die is net zes en denkt bij “knijpen” aan iets wat zijn zusje altijd doet en denkt waarschijnlijk dat “pressing” iets is wat je over de sla doet.
Het grote probleem is volgens mij dat veel ouders de voetbalkwaliteiten van hun kroost schromelijk overschatten. Hoewel hij tijdens de wedstrijd voornamelijk op de mouw van zijn shirt staat te kluiven, ziet pa in hem toch echt de nieuwe Wesley Sneijder of Rafael van der Vaart. En als het kleine talent dan niet voldoet aan de hooggespannen verwachtingen wordt dat afgereageerd op de leider, de scheids, de tegenstanders, andere ouders en natuurlijk ook op de kleine Van der Vaart zelf.
Maar wat is nou de oplossing voor dit probleem? Ik denk dat dit het beste werkt door deze proleten te bestrijden met hun eigen wapens. Dus op zaterdagochtend gewoon met een paar man sterk achter zo’n schreeuwlelijk gaan staan en hém uit gaan schelden:
“He joh, dikke lelijke zak. Wat sta je nou te schreeuwen tegen dat kleine jongetje, man. Kun je wel?! Je hoopt natuurlijk dat hij later profvoetballer wordt en miljoenen gaat verdienen zodat jij die saaie baan van je op kan zeggen, maar als hij de intelligentie en lichaamsbouw van zijn vader heeft dan zit dat er niet in. Dus laat dat ventje lekker over die bal heen schieten. Hij is zes! Stumper!”
Dan leren ze het wel af denk ik. Als ze daar trouwens nog vrijwilligers voor zoeken meld ik me hierbij aan!
Log in om te reageren.
