'Hebben jullie ooit nagedacht over scheiden?' vraagt het meisje. De man verslikt zich. Hij zet z'n cappuccino neer en kijkt vlug naar zijn vrouw. 'Scheiden? Dat woord komt in ons woordenboek niet voor. Wat een vraag zeg.'
Het meisje bloost. Ze heeft een poppengezichtje. Haar groene T-shirt spant strak om haar boezem. Om haar polsen zit een trits armbanden. Ze rammelt bij elke beweging.
De jongen neemt het voor haar op. Hij heeft een Ronaldo-kapsel: matje, kam.
En zachte ogen met lange wimpers. Een goeierd.
Ze passen bij elkaar.
'Wij praten er wel over, maar willen het niet. We willen zo laat mogelijk scheiden. Pas als we het écht niet meer zien zitten.'
Hij kijkt er eerlijk bij.
De man loopt rood aan. 'Jullie zijn pas drie jaar getrouwd! Dan praat je toch niet over scheiden? Wat lul je nou raar man?'
Hij schrikt van zichzelf. Wat maakt hem plotseling zo grof? Probeert hij hún taal te spreken – de taal van een andere generatie?
De vrouw legt een mollige hand op zijn arm en hij kalmeert. Een serveerster in paarse schort en witte bloes komt aanlopen. Hij volgt haar met zijn ogen. Ze heeft iets reformatorisch. Opgestoken haar, bolle wangen, een brilletje. Onder haar schort draagt ze een donkergrijze rok tot over haar knieën. Maar dat ziet hij pas als ze voorbij is. De man legt zijn hand op die van zijn vrouw. Een routineus maar liefdevol gebaar. 'Wij zijn veertig jaar bij elkaar, en al die tijd hebben we het nooit over scheiden gehad. We maken zelfs nooit ruzie.'
Nooit ruzie.
Daar kijkt het jonge stelletje pas echt van op. Het meisje wil wat zeggen, maar de jongen is haar voor: 'Iedereen heeft wel eens ruzie. Als je nooit ruzie maakt heb je een slecht huwelijk.' Het meisje stoot hem aan. Haar pols rammelt. Hij fronst en begrijpt haar dan. 'Zo...zo bedoel ik het niet natuurlijk. Als jullie al veertig jaar bij elkaar zijn... dat zouden wij ook graag willen, zo lang samen.'
Willen ze dat echt?
Afgelopen week presenteerde trendwatcher Adjiej Bakasj het onderzoek 'De toekomst van de liefde'. Trouw tot in de dood is volgens hem achterhaald. Op Hyves schrijft hij: 'Eigenlijk zou je het huwelijk automatisch voor 10 jaar moeten sluiten en daarna zou het automatisch ontbonden moeten zijn. Wie dan voor nog eens tien jaar wil bijtekenen, kan dat, wie dat niet wil, gaat weer verder.'
De man neemt een slokje. Het is lauw en de schuimrand is aangekoekt. 'Het is heel makkelijk om bij elkaar te blijven, hoor.' De jongen strijkt een hand door zijn haar. Het meisje heeft roze gestifte lippen en daar legt ze nu het onderste kootje van haar wijsvinger tegenaan. Haar luisterhouding.
Veertig jaar is onmetelijk.
Heroïsch.
Een daad van onverzettelijkheid, begonnen in een vervlogen tijdperk.
De man buigt zich naar voren en met gedempte stem zegt hij: 'Jullie kunnen het vast ook.'
De wenkbrauw van het meisje schiet omhoog. De jongen frunnikt aan zijn oorlel. Hij is te ongeduldig en laat zich uitlokken. 'Hoe dan?', vraagt hij. Zijn stem klinkt een fractie hoger dan hij wilde.
Dan kijkt het echtpaar uit de vorige eeuw elkaar aan. Ze antwoorden niet. Hun blik sluit iedereen buiten: het jonge stel, de serveerster, de mensen aan andere tafeltjes. Ze zien alleen elkaar en verder niemand. Zo doen ze dat dus.
Het meisje bloost. Ze heeft een poppengezichtje. Haar groene T-shirt spant strak om haar boezem. Om haar polsen zit een trits armbanden. Ze rammelt bij elke beweging.
De jongen neemt het voor haar op. Hij heeft een Ronaldo-kapsel: matje, kam.
En zachte ogen met lange wimpers. Een goeierd.
Ze passen bij elkaar.
'Wij praten er wel over, maar willen het niet. We willen zo laat mogelijk scheiden. Pas als we het écht niet meer zien zitten.'
Hij kijkt er eerlijk bij.
De man loopt rood aan. 'Jullie zijn pas drie jaar getrouwd! Dan praat je toch niet over scheiden? Wat lul je nou raar man?'
Hij schrikt van zichzelf. Wat maakt hem plotseling zo grof? Probeert hij hún taal te spreken – de taal van een andere generatie?
De vrouw legt een mollige hand op zijn arm en hij kalmeert. Een serveerster in paarse schort en witte bloes komt aanlopen. Hij volgt haar met zijn ogen. Ze heeft iets reformatorisch. Opgestoken haar, bolle wangen, een brilletje. Onder haar schort draagt ze een donkergrijze rok tot over haar knieën. Maar dat ziet hij pas als ze voorbij is. De man legt zijn hand op die van zijn vrouw. Een routineus maar liefdevol gebaar. 'Wij zijn veertig jaar bij elkaar, en al die tijd hebben we het nooit over scheiden gehad. We maken zelfs nooit ruzie.'
Nooit ruzie.
Daar kijkt het jonge stelletje pas echt van op. Het meisje wil wat zeggen, maar de jongen is haar voor: 'Iedereen heeft wel eens ruzie. Als je nooit ruzie maakt heb je een slecht huwelijk.' Het meisje stoot hem aan. Haar pols rammelt. Hij fronst en begrijpt haar dan. 'Zo...zo bedoel ik het niet natuurlijk. Als jullie al veertig jaar bij elkaar zijn... dat zouden wij ook graag willen, zo lang samen.'
Willen ze dat echt?
Afgelopen week presenteerde trendwatcher Adjiej Bakasj het onderzoek 'De toekomst van de liefde'. Trouw tot in de dood is volgens hem achterhaald. Op Hyves schrijft hij: 'Eigenlijk zou je het huwelijk automatisch voor 10 jaar moeten sluiten en daarna zou het automatisch ontbonden moeten zijn. Wie dan voor nog eens tien jaar wil bijtekenen, kan dat, wie dat niet wil, gaat weer verder.'
De man neemt een slokje. Het is lauw en de schuimrand is aangekoekt. 'Het is heel makkelijk om bij elkaar te blijven, hoor.' De jongen strijkt een hand door zijn haar. Het meisje heeft roze gestifte lippen en daar legt ze nu het onderste kootje van haar wijsvinger tegenaan. Haar luisterhouding.
Veertig jaar is onmetelijk.
Heroïsch.
Een daad van onverzettelijkheid, begonnen in een vervlogen tijdperk.
De man buigt zich naar voren en met gedempte stem zegt hij: 'Jullie kunnen het vast ook.'
De wenkbrauw van het meisje schiet omhoog. De jongen frunnikt aan zijn oorlel. Hij is te ongeduldig en laat zich uitlokken. 'Hoe dan?', vraagt hij. Zijn stem klinkt een fractie hoger dan hij wilde.
Dan kijkt het echtpaar uit de vorige eeuw elkaar aan. Ze antwoorden niet. Hun blik sluit iedereen buiten: het jonge stel, de serveerster, de mensen aan andere tafeltjes. Ze zien alleen elkaar en verder niemand. Zo doen ze dat dus.
Log in om te reageren.
