En nu ben ik - pats boem paukenslag- op kamers. M’n kamer is ingericht en gezellig gemaakt. Het is een ruime kamer met eigen douche en wc. En een eigen theepot. De keuken is op de gang.
Ik heb een sleutel voor m’n deur, een sleutel voor het gebouw en een sleutel voor m’n postvakje. Nu nog een sleutelhanger in de vorm van een zuurstokroze plastic olifant die “Mamma Mia” zingt als je in je handen klapt, want anders ben ik die sleutels zo kwijt. En het is zo vervelend als je midden in de nacht je huis niet meer binnenkomt.
Dit is de allereerste nacht dat ik op m’n kamer slaap. Het is heel stil in het gebouw, terwijl ik door de lange gangen loop. Iedereen slaapt al.
Als ik eenmaal in bed lig, is het nog stiller. Ik staar naar het plafond. Wat is het hier lekker stil! Thuis is het altijd zo lawaaiig ’s nachts. Ik denk aan thuis. Aan alle geluiden die ik thuis altijd hoor als ik op bed lig. Wat hoor ik nu niet?
Elf uur: M’n ene broertje ademt zo zwaar dat het geluid de hele overloop doorfluit.
Twaalf uur: M’n andere broertje begint in z’n slaap te mompelen.
Eén uur: M’n moeder stommelt de trap af – kraak, kraak - om tegen m’n vader te roepen: “Doe je computer uit! En ga slapen!”
Twee uur: M’n vader knalt tegen de zoldertrap aan, terwijl hij naar de wc gaat. “WHOESH”, even later.
Drie uur: Onze hond blaft tegen een spook.
Vier uur: M’n zusje breekt de voordeur open en schreeuwt: “Hoi! Ik ben thuis hoor! Het was gezellig in Lucky!”
Vijf uur: De overbuurman toetert terwijl hij wegrijdt.
Zes uur: ” DRRRRRRRRRRRING” (de wekker). “ Kabam.” (klap op de wekker, zodat ‘ie z’n mond houdt).
Al die nachtgeluiden hoor ik nu niet. Het is stil. Ik lig alleen op m’n kamer. Het is heel stil.
Wat mis ik die nachtgeluiden van thuis…
Ik heb een sleutel voor m’n deur, een sleutel voor het gebouw en een sleutel voor m’n postvakje. Nu nog een sleutelhanger in de vorm van een zuurstokroze plastic olifant die “Mamma Mia” zingt als je in je handen klapt, want anders ben ik die sleutels zo kwijt. En het is zo vervelend als je midden in de nacht je huis niet meer binnenkomt.
Dit is de allereerste nacht dat ik op m’n kamer slaap. Het is heel stil in het gebouw, terwijl ik door de lange gangen loop. Iedereen slaapt al.
Als ik eenmaal in bed lig, is het nog stiller. Ik staar naar het plafond. Wat is het hier lekker stil! Thuis is het altijd zo lawaaiig ’s nachts. Ik denk aan thuis. Aan alle geluiden die ik thuis altijd hoor als ik op bed lig. Wat hoor ik nu niet?
Elf uur: M’n ene broertje ademt zo zwaar dat het geluid de hele overloop doorfluit.
Twaalf uur: M’n andere broertje begint in z’n slaap te mompelen.
Eén uur: M’n moeder stommelt de trap af – kraak, kraak - om tegen m’n vader te roepen: “Doe je computer uit! En ga slapen!”
Twee uur: M’n vader knalt tegen de zoldertrap aan, terwijl hij naar de wc gaat. “WHOESH”, even later.
Drie uur: Onze hond blaft tegen een spook.
Vier uur: M’n zusje breekt de voordeur open en schreeuwt: “Hoi! Ik ben thuis hoor! Het was gezellig in Lucky!”
Vijf uur: De overbuurman toetert terwijl hij wegrijdt.
Zes uur: ” DRRRRRRRRRRRING” (de wekker). “ Kabam.” (klap op de wekker, zodat ‘ie z’n mond houdt).
Al die nachtgeluiden hoor ik nu niet. Het is stil. Ik lig alleen op m’n kamer. Het is heel stil.
Wat mis ik die nachtgeluiden van thuis…
Log in om te reageren.
