Leven is…
Deze vraag heb ik mijzelf de afgelopen week vaak gesteld. Het komt nooit uit zichzelf, zonder aanleiding. Berichten van overlijden, een begrafenis en een plotseling sterven zijn me de afgelopen twee weken om de oren gevlogen.
Uit verschillende hoeken kwamen ze aanwaaien.
Nu.nl, @gmail, Lifestyle magazine, aankondiging in de zondagdienst. En toen ik maandag nietsvermoedend het kantoor kwam binnenlopen, mijn collega feliciteerde, het cadeautje overhandigde en liet weten dat ik het zoo jammer vond dat ik haar verjaardagspartijtje het afgelopen weekend had moeten missen. Ik moest werken - buiten de stad.
De man van haar beste vriendin was datzelfde weekend plotseling overleden. Op háár verjaardag. Vanuit het niets. Ze waren op vakantie. Hij was niet lekker.
Thuis aangekomen was het ineens over.
Weg. Uit. Af. Niet meer. Einde. Dood.
Hoe doe je dat? Omschakelen nadat je iemand net het allerbeste heb toegewenst en nog vele gezonde jaren. Bizar.
Ineens is het niet eerlijk, niet fair wat je allemaal gezegd heb. Ineens is de blijheid niet meer gepast. Medeleven is de inzet nu. Een harde omschakeling, in één keer. Pats boem!
Cold turkey. Je blik op totale verbazing. Je doet je uiterste best om die mondhoeken naar beneden te halen, om ze te bedwingen. Mondhoeken die nog warm zijn van de dikke grijns van daarnet. Het onmogelijke wordt mogelijk. De stroom van positieve woorden wordt een halt toegeroepen en maakt plaats voor verzuchtingen. Welgemeende ‘ach’- en ‘och’-kreten schieten er te pas en te onpas uit. Het gevoel van onhartelijkheid bekruipt je totdat je afdruipt, plaats neemt op je eiland en je ernstig verdiept in de sociale en economische problematiek van de wereld op je beeldscherm.
Het is niet eerlijk. Het is zoo niet eerlijk.
Hier was ik niet op voorbereid.
Opeens besef je het. Ik leef. Ik ben er. Hij niet meer.
Haast. Ik heb haast. Ik moet er nu echt wat van maken.
Laten we elkaar niet voor de gek houden.
Je weet nooit wanneer de laatste dag is.
Het is best gek dat je de dood van een ander nodig hebt, om je wakker te maken.
Wakker te schudden en je te herinneren dat jíj leeft.
Mijn leven, mijn dood.
Eerlijk gezegd heb ik ze beide nog niet geregeld.
Geen uitvaart-ceremonie.
Geen laatste wensen op papier.
Geen must do-dingen die ik gedaan moet hebben.
Geen voortplanting ingepland.
Geen liefde voor het leven gevonden.
Geen tijd.
Als ik mij hier allemaal druk om moet maken, heb ik geen tijd om te leven. Dat is precies wat ik mij maar al te goed besef.
Ik moet leven. Leven - Pats boem!
Deze vraag heb ik mijzelf de afgelopen week vaak gesteld. Het komt nooit uit zichzelf, zonder aanleiding. Berichten van overlijden, een begrafenis en een plotseling sterven zijn me de afgelopen twee weken om de oren gevlogen.
Uit verschillende hoeken kwamen ze aanwaaien.
Nu.nl, @gmail, Lifestyle magazine, aankondiging in de zondagdienst. En toen ik maandag nietsvermoedend het kantoor kwam binnenlopen, mijn collega feliciteerde, het cadeautje overhandigde en liet weten dat ik het zoo jammer vond dat ik haar verjaardagspartijtje het afgelopen weekend had moeten missen. Ik moest werken - buiten de stad.
De man van haar beste vriendin was datzelfde weekend plotseling overleden. Op háár verjaardag. Vanuit het niets. Ze waren op vakantie. Hij was niet lekker.
Thuis aangekomen was het ineens over.
Weg. Uit. Af. Niet meer. Einde. Dood.
Hoe doe je dat? Omschakelen nadat je iemand net het allerbeste heb toegewenst en nog vele gezonde jaren. Bizar.
Ineens is het niet eerlijk, niet fair wat je allemaal gezegd heb. Ineens is de blijheid niet meer gepast. Medeleven is de inzet nu. Een harde omschakeling, in één keer. Pats boem!
Cold turkey. Je blik op totale verbazing. Je doet je uiterste best om die mondhoeken naar beneden te halen, om ze te bedwingen. Mondhoeken die nog warm zijn van de dikke grijns van daarnet. Het onmogelijke wordt mogelijk. De stroom van positieve woorden wordt een halt toegeroepen en maakt plaats voor verzuchtingen. Welgemeende ‘ach’- en ‘och’-kreten schieten er te pas en te onpas uit. Het gevoel van onhartelijkheid bekruipt je totdat je afdruipt, plaats neemt op je eiland en je ernstig verdiept in de sociale en economische problematiek van de wereld op je beeldscherm.
Het is niet eerlijk. Het is zoo niet eerlijk.
Hier was ik niet op voorbereid.
Opeens besef je het. Ik leef. Ik ben er. Hij niet meer.
Haast. Ik heb haast. Ik moet er nu echt wat van maken.
Laten we elkaar niet voor de gek houden.
Je weet nooit wanneer de laatste dag is.
Het is best gek dat je de dood van een ander nodig hebt, om je wakker te maken.
Wakker te schudden en je te herinneren dat jíj leeft.
Mijn leven, mijn dood.
Eerlijk gezegd heb ik ze beide nog niet geregeld.
Geen uitvaart-ceremonie.
Geen laatste wensen op papier.
Geen must do-dingen die ik gedaan moet hebben.
Geen voortplanting ingepland.
Geen liefde voor het leven gevonden.
Geen tijd.
Als ik mij hier allemaal druk om moet maken, heb ik geen tijd om te leven. Dat is precies wat ik mij maar al te goed besef.
Ik moet leven. Leven - Pats boem!
Log in om te reageren.
