Van het concert des levens heeft niemand het program, luidt het spreekwoord. Een variant daarop: van de weg des levens heeft niemand een routebeschrijving. En misschien maar goed ook. Anders zou het leven maar voorspelbaar en saai worden. Toch?
Persoonlijk houd ik wel van wat avontuur, van verandering en nieuwe wendingen in het leven. Maar toch is er af en toe ook de wens om te weten wat ik na een bocht in de weg kan verwachten. Waar gaat de reis heen? Hoe lang gaat het duren? Wat valt er onderweg allemaal te beleven?
Toen ik plannen maakte om voor een tijdje naar de andere kant van de wereld te verhuizen, kocht ik een enorme poster met daarop een wereldkaart. Die hing ik op de schuine wand boven m’n bed. Elke avond voor het slapengaan, bestudeerde ik de werelddelen boven m’n hoofd en droomde ik over mijn wereldreis en alle plaatsen die ik onderweg zou aandoen. De praktijk was anders dan ik me had voorgesteld. Niet dat het tegenviel, maar anders dan mijn verwachtingen vooraf was het wel. Zo beleef ik het leven ook, al moet ik het qua beeldvorming van tevoren ook nog eens zonder gedetailleerde routekaart doen.
De bijbel spreekt van een brede en een smalle levensweg. Nu kan ik de breedte van mijn weg niet zo goed inschatten. Wel ga ik ervan uit op de juiste weg te zitten. Ik beleef het leven als een weg die gaat langs allerlei verschillende landschappen, door verschillende seizoenen en voorbij verscheidene obstakels. Vaak kom ik langs kruispunten, waar ik opnieuw een keuze moet maken welke kant op te gaan. Soms stel ik die keuze uit en blijf ik nog even rondhangen op een rotonde, geboeid door de voorbijgangers die ik er tref. Eenmaal weer op weg, neem ik hier en daar wat verkeersdrempels. Ik kom langs wegopbrekingen en volg soms een omleiding. Pech onderweg komt bijna niet voor. Vaak zit de vaart er goed in. Verdwalen doe ik naar mijn idee eigenlijk nooit. “Dan hebben we het hier ook weer eens gezien!”, zou mijn oma namelijk zeggen na een alternatieve route.
Met God als mijn gids hebben de omwegen en hindernissen onderweg vast ieder zo hun eigen betekenis. Mijn Reisleider vertelt me van tevoren niet de details van de trip. Daardoor blijf ik me verbazen over wat het leven me allemaal brengt. Bij onverwachtse wendingen is het telkens een kwestie van improviseren en soms een beetje zoeken hoe terug te komen bij de hoofdweg. Het is zo erg nog niet om geen routebeschrijving te hebben, denk ik, zolang de bestemming uiteindelijk maar wordt bereikt.
Persoonlijk houd ik wel van wat avontuur, van verandering en nieuwe wendingen in het leven. Maar toch is er af en toe ook de wens om te weten wat ik na een bocht in de weg kan verwachten. Waar gaat de reis heen? Hoe lang gaat het duren? Wat valt er onderweg allemaal te beleven?
Toen ik plannen maakte om voor een tijdje naar de andere kant van de wereld te verhuizen, kocht ik een enorme poster met daarop een wereldkaart. Die hing ik op de schuine wand boven m’n bed. Elke avond voor het slapengaan, bestudeerde ik de werelddelen boven m’n hoofd en droomde ik over mijn wereldreis en alle plaatsen die ik onderweg zou aandoen. De praktijk was anders dan ik me had voorgesteld. Niet dat het tegenviel, maar anders dan mijn verwachtingen vooraf was het wel. Zo beleef ik het leven ook, al moet ik het qua beeldvorming van tevoren ook nog eens zonder gedetailleerde routekaart doen.
De bijbel spreekt van een brede en een smalle levensweg. Nu kan ik de breedte van mijn weg niet zo goed inschatten. Wel ga ik ervan uit op de juiste weg te zitten. Ik beleef het leven als een weg die gaat langs allerlei verschillende landschappen, door verschillende seizoenen en voorbij verscheidene obstakels. Vaak kom ik langs kruispunten, waar ik opnieuw een keuze moet maken welke kant op te gaan. Soms stel ik die keuze uit en blijf ik nog even rondhangen op een rotonde, geboeid door de voorbijgangers die ik er tref. Eenmaal weer op weg, neem ik hier en daar wat verkeersdrempels. Ik kom langs wegopbrekingen en volg soms een omleiding. Pech onderweg komt bijna niet voor. Vaak zit de vaart er goed in. Verdwalen doe ik naar mijn idee eigenlijk nooit. “Dan hebben we het hier ook weer eens gezien!”, zou mijn oma namelijk zeggen na een alternatieve route.
Met God als mijn gids hebben de omwegen en hindernissen onderweg vast ieder zo hun eigen betekenis. Mijn Reisleider vertelt me van tevoren niet de details van de trip. Daardoor blijf ik me verbazen over wat het leven me allemaal brengt. Bij onverwachtse wendingen is het telkens een kwestie van improviseren en soms een beetje zoeken hoe terug te komen bij de hoofdweg. Het is zo erg nog niet om geen routebeschrijving te hebben, denk ik, zolang de bestemming uiteindelijk maar wordt bereikt.
Log in om te reageren.
