Hij kwam binnen terwijl ze sliep. Hij was niet de eerste ongenode gast die haar huis binnenkwam. Maar dat kon hij niet weten. Hij deed dit wel vaker. Niet bij haar, maar bij anderen. Het ging hem niet om haar. Hij wilde haar spullen. Niet eens specifiek haar spullen, maar gewoon spullen. Spullen die hij kon verpatsen om aan geld te komen. Zijn geld was op, dus had hij spullen nodig.
Hij had zelf geen huis, maar kwam graag bij anderen over de vloer. Zoals nu. Haar huis was een open huis voor hem. Haar deur een open deur. Een deur zonder nachtslot, die je met een beetje flipperen zo open kreeg. Rare term eigenlijk, flipperen. Het suggereerde een gokverslaving, die hij niet had. Of eigenlijk gokte hij wel. Met z’n leven. Continu.
Hij had geen beroep, maar had hier zijn vak van gemaakt. Hij scoorde meerdere malen die avond. Hij haalde een flinke buit binnen: geld, bankpassen, paspoorten, laptops, mobiele telefoons, fotocamera’s en zelfs een auto. De spullen kon hij zo verpatsen. De auto hield hij. Zo was hij mobieler en kon hij zijn werkgebied vergroten.
Hij had net zes maanden in de cel gezeten. Nu was hij alweer drie weken op vrije voeten. Hij had zijn oude leven weer opgepakt. Z’n verslaving maakte hem roekeloos. Hij plande zijn werk niet echt. Als z’n geld op was, ging hij weer aan de slag. Niet alleen ’s nachts, maar ook op klaarlichte dag. Zodoende werd hij op heterdaad betrapt.
Hij belandde opnieuw in het huis van bewaring. In afwachting van zijn proces. Het maakte hem niet zoveel uit. Hij zat toch liever binnen dan dat hij buiten was. Buiten had hij niets. Geen werk, geen geld, geen huis. Enkel zijn verslaving.
De dag voor kerst moest hij voorkomen. Zestien inbraken en heling werden hem ten laste gelegd. Hij kon niet anders dan bekennen. Er was immers niets dat hij kon verliezen. De kerstdagen zou hij in de gevangenis doorbrengen. Zonder kerstboom, kerstkado’s, kerstmuziek en kerstdiner met kalkoen. Maar wel met een cold turkey.
Hij had zelf geen huis, maar kwam graag bij anderen over de vloer. Zoals nu. Haar huis was een open huis voor hem. Haar deur een open deur. Een deur zonder nachtslot, die je met een beetje flipperen zo open kreeg. Rare term eigenlijk, flipperen. Het suggereerde een gokverslaving, die hij niet had. Of eigenlijk gokte hij wel. Met z’n leven. Continu.
Hij had geen beroep, maar had hier zijn vak van gemaakt. Hij scoorde meerdere malen die avond. Hij haalde een flinke buit binnen: geld, bankpassen, paspoorten, laptops, mobiele telefoons, fotocamera’s en zelfs een auto. De spullen kon hij zo verpatsen. De auto hield hij. Zo was hij mobieler en kon hij zijn werkgebied vergroten.
Hij had net zes maanden in de cel gezeten. Nu was hij alweer drie weken op vrije voeten. Hij had zijn oude leven weer opgepakt. Z’n verslaving maakte hem roekeloos. Hij plande zijn werk niet echt. Als z’n geld op was, ging hij weer aan de slag. Niet alleen ’s nachts, maar ook op klaarlichte dag. Zodoende werd hij op heterdaad betrapt.
Hij belandde opnieuw in het huis van bewaring. In afwachting van zijn proces. Het maakte hem niet zoveel uit. Hij zat toch liever binnen dan dat hij buiten was. Buiten had hij niets. Geen werk, geen geld, geen huis. Enkel zijn verslaving.
De dag voor kerst moest hij voorkomen. Zestien inbraken en heling werden hem ten laste gelegd. Hij kon niet anders dan bekennen. Er was immers niets dat hij kon verliezen. De kerstdagen zou hij in de gevangenis doorbrengen. Zonder kerstboom, kerstkado’s, kerstmuziek en kerstdiner met kalkoen. Maar wel met een cold turkey.
Log in om te reageren.
