Eigenlijk zou ik hier op Eerste Kerstdag over Kerst moeten schrijven. Niet de Kerst zoals die in de media wordt aangeprezen. Niet de gourmetschotels en ganzenlevers. Niet de kalkoen en cadeautjes onder de kerstboom. Niet die verrekt irritante reclame van Coca-Cola met die Sinterklaas-rip-off op een vrachtwagen, die iedereen zo leuk lijkt te vinden. Nee, een heel andere Kerst.
Eigenlijk zou ik hier over Kerst moeten schrijven. Kerst met de grote K. Over de geboorte van een bijzonder persoon. De bijzonderste persoon die ooit op deze aardbol heeft rondgewandeld. Maar onze Kerst is een veredeld heidens feest, op de kortste dagen van het jaar, en de persoon in kwestie is waarschijnlijk ergens in april geboren.
Eigenlijk past alleen stilte. Stilte over wat er gebeurd is met Kerst (of in April) en waarom. Maar de kracht van dat ene gebaar is ten onder gegaan aan loze kreten als ‘Vrede op aarde’, zodat mensen twee dagen niet boos op elkaar mogen zijn. Stilte die verstoord is door het gesmak van etende mensen, die zonodig een stuk wild op tafel wilden zetten in plaats van een gewoon kipfiletje.
Eigenlijk zou ik een rustig plekje moeten opzoeken. Een plek om het te laten bezinken. Een plek weg van de dampende rollades. Niet de kerk. In de kerk hoor ik elk jaar weer het verhaal. Ik ken het verhaal. De theorie. Maar elk jaar mis ik weer de praktijk. Kerst duurt niet twee dagen. Het begon ermee misschien. Maar het duurt nog altijd.
Eigenlijk ben ik al teveel vergiftigd door de huidige denkwijze over Kerst. Onbewust krijg ik het idee van mijn omgeving dat ik best wel zielig ben. Dat ik met Kerst alleen thuis zit. Dat ik geen schoonfamilie heb waar ik bij op de koffie kan. Dat vrienden allemaal weg zijn. Dat Kerst best wel saai is alleen. Allerlei liedjes doen me denken dat het misschien wel één van de ergste dingen is die me kunnen overkomen. Op een ernstig ongeluk na misschien.
Eigenlijk geloof ik dat wel. Soms vreet het aan me. Soms zou ik iemand die ook alleen is zo willen opbellen, mezelf willen uitnodigen, of er enorm luxe voor willen koken. Ik ben gevoelig voor groepsdruk. En anders moet ik maandag in de koffiecorner weer uitleggen dat ik eigenlijk niks gedaan heb met Kerst.
Eigenlijk, als ik erover nadenk, is dat best wel zwak. Dus laat ik de groepsdruk eens voor wat het is. Dit jaar doe ik niet aan Kerst. Ik schrijf er niet over, ik praat er niet over, ik zet geen boom neer, ik eet geen kerstkransjes en ik wacht rustig alleen op de bank tot alle ongein weer is bedaard.
Kerst duurt geen twee dagen. Daar denk ik nog wel even aan zodra de laatste oliebollen op zijn. Heeft er trouwens iemand zin om in april een verjaardagsfeestje te vieren?
Eigenlijk zou ik hier over Kerst moeten schrijven. Kerst met de grote K. Over de geboorte van een bijzonder persoon. De bijzonderste persoon die ooit op deze aardbol heeft rondgewandeld. Maar onze Kerst is een veredeld heidens feest, op de kortste dagen van het jaar, en de persoon in kwestie is waarschijnlijk ergens in april geboren.
Eigenlijk past alleen stilte. Stilte over wat er gebeurd is met Kerst (of in April) en waarom. Maar de kracht van dat ene gebaar is ten onder gegaan aan loze kreten als ‘Vrede op aarde’, zodat mensen twee dagen niet boos op elkaar mogen zijn. Stilte die verstoord is door het gesmak van etende mensen, die zonodig een stuk wild op tafel wilden zetten in plaats van een gewoon kipfiletje.
Eigenlijk zou ik een rustig plekje moeten opzoeken. Een plek om het te laten bezinken. Een plek weg van de dampende rollades. Niet de kerk. In de kerk hoor ik elk jaar weer het verhaal. Ik ken het verhaal. De theorie. Maar elk jaar mis ik weer de praktijk. Kerst duurt niet twee dagen. Het begon ermee misschien. Maar het duurt nog altijd.
Eigenlijk ben ik al teveel vergiftigd door de huidige denkwijze over Kerst. Onbewust krijg ik het idee van mijn omgeving dat ik best wel zielig ben. Dat ik met Kerst alleen thuis zit. Dat ik geen schoonfamilie heb waar ik bij op de koffie kan. Dat vrienden allemaal weg zijn. Dat Kerst best wel saai is alleen. Allerlei liedjes doen me denken dat het misschien wel één van de ergste dingen is die me kunnen overkomen. Op een ernstig ongeluk na misschien.
Eigenlijk geloof ik dat wel. Soms vreet het aan me. Soms zou ik iemand die ook alleen is zo willen opbellen, mezelf willen uitnodigen, of er enorm luxe voor willen koken. Ik ben gevoelig voor groepsdruk. En anders moet ik maandag in de koffiecorner weer uitleggen dat ik eigenlijk niks gedaan heb met Kerst.
Eigenlijk, als ik erover nadenk, is dat best wel zwak. Dus laat ik de groepsdruk eens voor wat het is. Dit jaar doe ik niet aan Kerst. Ik schrijf er niet over, ik praat er niet over, ik zet geen boom neer, ik eet geen kerstkransjes en ik wacht rustig alleen op de bank tot alle ongein weer is bedaard.
Kerst duurt geen twee dagen. Daar denk ik nog wel even aan zodra de laatste oliebollen op zijn. Heeft er trouwens iemand zin om in april een verjaardagsfeestje te vieren?
Log in om te reageren.
