Licht voorovergebogen zat hij daar. Kin steunend op zijn linkerarm. Hij had bewust de rustigste kroeg uitgekozen om zijn eenzaamheid enige kracht bij te zetten. Het doodgeslagen biertje waar hij drie slokken uit genipt had smaakte hem niet. Grolsch. Daarom kwam hij hier ook nooit.
Het tikken van de wijzers van zijn horloge hoorde hij normaal alleen bij absolute stilte. Nu leek het met een dof gedreun boven de rinkelende glazen van de barman uit te stijgen. 351 dagen waren weer eens voorbij, terwijl de kater van nieuwjaarsdag 2009 hem nog in het geheugen gegrift stond als de dag van gister. Alcohol maakte veel kapot, maar dat soort herinneringen bleven eigenlijk altijd hangen.
De rest van het jaar was er één geweest zoals de voorgaande. Niet specifiek, maar wel zo’n jaar waarvan hij minimaal de helft wilde vergeten. Dat was redelijk gelukt, nu de eerste dag van 2009 zo vers leek. Oh, er was veel gebeurd. Maar het was allemaal langs hem heen gegaan.
Heel Nederland had de Mexicaanse griep gehad. Hij niet. Hij had twee dagen thuisgezeten met een flinke snotneus en papbenen. Niet eens de moeite om de huisarts te waarschuwen. Alles draaide ook gewoon door. Geen epidemie die voor grote chaos zorgde. De Pest zou er hartelijk om hebben gelachen. In de epidemiewereld was die rare Mexicaan maar een Loser. Veel geblaat, weinig wol.
De crisis liet zich misschien wat meer voelen. Maar hij had nog steeds werk. Niet het werk waarover je opschept op een verjaardag. Maar geld genoeg om regelmatig in een kroeg het vijfvoudige te betalen voor een Grolsch, terwijl een flesje Heineken thuis in de koelkast koolzuur lag te verliezen. Zijn geld stond bij ABN. Ook al niet erg problematisch. Een bank die gewoon overheidssteun kreeg. Een bank waar malafide directeuren nog gewoon een gouden handdruk krijgen.
Zijn stemwijzer had PVV aangegeven. Hij had besloten maar thuis te blijven. Europa zei hem toch niets. Wilders al helemaal niet. Verwachtingen had hij niet waargemaakt. Zelfs zijn eigen niet. De linkerkant van het bed was nog altijd onbeslapen, zijn inkomen was nog altijd beneden modaal, het roken bezorgde hem nog steeds geen onbedaarlijke hoestbuien, zoals opa, en de eerste letter van een baanbrekend artikel stond ook nog niet op papier. Een constante prestatie. In de voorgaande jaren was hem dat allemaal ook al niet gelukt.
Het was dat de kroegeigenaar hem vriendelijk verzocht had om de bar te verlaten. Anders had hij nog dagen naar het levenloze gele vocht in zijn glas kunnen staren. Hij stapte de vrieskou in, zijn jas onder zijn arm. De kou drong diep door in zijn voor decemberbegrippen gewaagde kleding.
Hij keek op naar de heldere sterrenhemel. Dit had het moment kunnen zijn. Het moment dat een fel licht de donkere nacht zou doorklieven. Het moment dat alles om hem heen begon te schokken. Het moment dat hij zou weten hoe bazuingeschal nou werkelijk klonk. Maar het bleef stil.
Hij stommelde naar huis. Hij zou de komende twee weken zijn bed niet meer uitkomen. De komende twee weken zouden een grote teleurstelling zijn. Net als de volgende 365 dagen. Misschien zou hij nog wat langer blijven liggen. Hopend dat 2010 dan het laatste jaar zou worden.
,,Gelukkig Nieuwjaar’’, mompelde hij in zichzelf. ,,Gelukkig Nieuwjaar.’’
Het tikken van de wijzers van zijn horloge hoorde hij normaal alleen bij absolute stilte. Nu leek het met een dof gedreun boven de rinkelende glazen van de barman uit te stijgen. 351 dagen waren weer eens voorbij, terwijl de kater van nieuwjaarsdag 2009 hem nog in het geheugen gegrift stond als de dag van gister. Alcohol maakte veel kapot, maar dat soort herinneringen bleven eigenlijk altijd hangen.
De rest van het jaar was er één geweest zoals de voorgaande. Niet specifiek, maar wel zo’n jaar waarvan hij minimaal de helft wilde vergeten. Dat was redelijk gelukt, nu de eerste dag van 2009 zo vers leek. Oh, er was veel gebeurd. Maar het was allemaal langs hem heen gegaan.
Heel Nederland had de Mexicaanse griep gehad. Hij niet. Hij had twee dagen thuisgezeten met een flinke snotneus en papbenen. Niet eens de moeite om de huisarts te waarschuwen. Alles draaide ook gewoon door. Geen epidemie die voor grote chaos zorgde. De Pest zou er hartelijk om hebben gelachen. In de epidemiewereld was die rare Mexicaan maar een Loser. Veel geblaat, weinig wol.
De crisis liet zich misschien wat meer voelen. Maar hij had nog steeds werk. Niet het werk waarover je opschept op een verjaardag. Maar geld genoeg om regelmatig in een kroeg het vijfvoudige te betalen voor een Grolsch, terwijl een flesje Heineken thuis in de koelkast koolzuur lag te verliezen. Zijn geld stond bij ABN. Ook al niet erg problematisch. Een bank die gewoon overheidssteun kreeg. Een bank waar malafide directeuren nog gewoon een gouden handdruk krijgen.
Zijn stemwijzer had PVV aangegeven. Hij had besloten maar thuis te blijven. Europa zei hem toch niets. Wilders al helemaal niet. Verwachtingen had hij niet waargemaakt. Zelfs zijn eigen niet. De linkerkant van het bed was nog altijd onbeslapen, zijn inkomen was nog altijd beneden modaal, het roken bezorgde hem nog steeds geen onbedaarlijke hoestbuien, zoals opa, en de eerste letter van een baanbrekend artikel stond ook nog niet op papier. Een constante prestatie. In de voorgaande jaren was hem dat allemaal ook al niet gelukt.
Het was dat de kroegeigenaar hem vriendelijk verzocht had om de bar te verlaten. Anders had hij nog dagen naar het levenloze gele vocht in zijn glas kunnen staren. Hij stapte de vrieskou in, zijn jas onder zijn arm. De kou drong diep door in zijn voor decemberbegrippen gewaagde kleding.
Hij keek op naar de heldere sterrenhemel. Dit had het moment kunnen zijn. Het moment dat een fel licht de donkere nacht zou doorklieven. Het moment dat alles om hem heen begon te schokken. Het moment dat hij zou weten hoe bazuingeschal nou werkelijk klonk. Maar het bleef stil.
Hij stommelde naar huis. Hij zou de komende twee weken zijn bed niet meer uitkomen. De komende twee weken zouden een grote teleurstelling zijn. Net als de volgende 365 dagen. Misschien zou hij nog wat langer blijven liggen. Hopend dat 2010 dan het laatste jaar zou worden.
,,Gelukkig Nieuwjaar’’, mompelde hij in zichzelf. ,,Gelukkig Nieuwjaar.’’
Log in om te reageren.
