“Ja daahaag! Echt niet!”, zeg ik tegen mezelf, terwijl ik voor de doos met wanten en shawls sta. “Ik ga echt niet die wanten aantrekken! Ze zijn zo on-stylish, zo lomp en zwart! Die stijl was al hoogbejaard toen oma nog een kleuter was! Daar kan ik echt niet mee aankomen op college!
Ook al vriest het min 20 en wordt er een nieuwe Elfstedentocht geschaatst…ik trek ze echt niet aan! Daarnaast: als je die kou niet een beetje voelt, hoe kun je er dan van genieten dat het winter is? En het was echt zoveel kouder in Zweden! Daarnaast heb ik altijd al een hekel gehad aan wanten… Met van die irri koordjes in je mouwen, of dat ze naar de hond ruiken doordat ze boven de mand hebben gelegen! Bekijk ‘t ! Ik ga zonder wanten!”
Het is inderdaad te doen. Eerst moet ik wel even een kwartiertje naar het station fietsen, maar het is gelukkig al laat in de ochtend en ik ben er zo. En dan kan ik weer in warme treinen en universiteitsgebouwen zitten, met mijn rug tegen de verwarming aan. Daarnaast heeft de stad zoveel last van smog…Het is buiten bijna net zo warm als binnen!
Wantjes-loos zwerf ik vrolijk van het ene gebouw van m’n universiteit naar het andere, dan naar de bieb, dan naar de supermarkt…En daar - bij de Donald Duckjes nog wel - knoopt een jongen een praatje met me aan. Als ik die lompe wanten aan had gehad, dan had ik me de hele tijd zo morsdood geschaamd dat ik niks terug had durven zeggen. Maar nu dus wel! Zie je, het was toch een goed idee om geen wanten aan te doen!
Dan moet ik terug naar huis. Het is bijna acht uur als ik mijn trein uitstap in het oosten van het land. De lucht is helder, er schijnen talloze sterren boven het station, het zadel van mijn fiets is bevroren, maar ik moet erop naar huis fietsen. Al bij de volgende afslag zijn mijn vingers net zo koud als de lucht. En ze worden steeds kouder. En kouder. En kouder. Totdat ze stijf en gevoelloos zijn, ook al stop ik ze onhandig in mijn jaszak. Volgens mij zijn ze zo bevroren dat ze elk moment eraf kunnen vallen, zo plof-plof op het fietspad.
“KOUD, KOUD, KOUD, KOUD” is het enige wat ik kan denken….totdat ik uiteindelijk thuis ben, naar binnen stommel en klappertand. “‘t Kan me niet schelen hoe on-stylish ze zijn, voortaan geen dag zonder wanten voor mij!”.
De volgende ochtend. Ik moet naar college. Buiten is het -5. Binnen zeg ik “Ja daahaag! Echt niet…………………….”
Ook al vriest het min 20 en wordt er een nieuwe Elfstedentocht geschaatst…ik trek ze echt niet aan! Daarnaast: als je die kou niet een beetje voelt, hoe kun je er dan van genieten dat het winter is? En het was echt zoveel kouder in Zweden! Daarnaast heb ik altijd al een hekel gehad aan wanten… Met van die irri koordjes in je mouwen, of dat ze naar de hond ruiken doordat ze boven de mand hebben gelegen! Bekijk ‘t ! Ik ga zonder wanten!”
Het is inderdaad te doen. Eerst moet ik wel even een kwartiertje naar het station fietsen, maar het is gelukkig al laat in de ochtend en ik ben er zo. En dan kan ik weer in warme treinen en universiteitsgebouwen zitten, met mijn rug tegen de verwarming aan. Daarnaast heeft de stad zoveel last van smog…Het is buiten bijna net zo warm als binnen!
Wantjes-loos zwerf ik vrolijk van het ene gebouw van m’n universiteit naar het andere, dan naar de bieb, dan naar de supermarkt…En daar - bij de Donald Duckjes nog wel - knoopt een jongen een praatje met me aan. Als ik die lompe wanten aan had gehad, dan had ik me de hele tijd zo morsdood geschaamd dat ik niks terug had durven zeggen. Maar nu dus wel! Zie je, het was toch een goed idee om geen wanten aan te doen!
Dan moet ik terug naar huis. Het is bijna acht uur als ik mijn trein uitstap in het oosten van het land. De lucht is helder, er schijnen talloze sterren boven het station, het zadel van mijn fiets is bevroren, maar ik moet erop naar huis fietsen. Al bij de volgende afslag zijn mijn vingers net zo koud als de lucht. En ze worden steeds kouder. En kouder. En kouder. Totdat ze stijf en gevoelloos zijn, ook al stop ik ze onhandig in mijn jaszak. Volgens mij zijn ze zo bevroren dat ze elk moment eraf kunnen vallen, zo plof-plof op het fietspad.
“KOUD, KOUD, KOUD, KOUD” is het enige wat ik kan denken….totdat ik uiteindelijk thuis ben, naar binnen stommel en klappertand. “‘t Kan me niet schelen hoe on-stylish ze zijn, voortaan geen dag zonder wanten voor mij!”.
De volgende ochtend. Ik moet naar college. Buiten is het -5. Binnen zeg ik “Ja daahaag! Echt niet…………………….”
Log in om te reageren.
