Normaalgesproken zie je er af en toe eens eentje. Zo’n man of vrouw, met een stok of een hond, op de tast en op gehoor zoekend naar de juiste weg. Voor hen zijn de ribbeltegels op het station, die beginnen bij een ingang en eindigen bij een uitgang, maar heel soms ook gewoon afbuigen richting een muur of ander doodlopend spoor. Zouden daar nou veel ongelukken van komen?
Op het station kom ik regelmatig een blinde vrouw tegen die altijd even een voorbijganger aanschiet om haar te helpen om de trap en de uitgang te vinden. Ze slaagt er altijd weer in het station heelhuids te verlaten.
Ik heb diep respect voor de visueelgehandicapte medemens, die zich letterlijk blind in een mensenmassa stort. Hoe vinden blinden toch steeds hun weg in die chaos van beweging en geluid? Als valide mens heb ik daar al moeite mee. In gedachten verzonken kom ik soms op plekken waar ik helemaal niet wil zijn. Peinzend over de laatste ontwikkelingen in mijn leven zie ik mensen soms totaal over het hoofd en bots ik onderweg tegen mensen op. Ik kan ziende blind zijn en/of horende doof.
Laatst zag ik een blinde man die op de tast met z’n stok op zoek was naar de ingang van de stationswinkel. Langzaam zag ik hem richting de draaideur schuifelen. Het was zo’n draaideur met vier vakken, waarvan er twee met glas waren afgesloten. Op het moment dat de man de deur bereikte schoof er net een gesloten deurvak voorbij, waardoor het voor de man leek alsof de deur dicht was. Hij schuifelde de deur voorbij op zoek naar de volgende ingang. Van een afstandje zag ik het gebeuren. Ik werd er een beetje verdrietig van. Met hulp van wat toegesnelde passanten lukte het de man gelukkig alsnog de winkel binnen te komen.
Diezelfde avond zag ik opeens heel veel blinde mensen rondlopen op straat. Was er een meeting voor blinden- en slechtzienden geweest in de buurt? Of werd er ter plekke getest hoe blinde-vriendelijk deze stad was? Ik sprak erover met een vriend. Via een nogal vreemde gedachtekronkel kwamen we op de vraag welk zintuig het ergst was om te moeten missen. In zijn geval was dat smaak. Hij dacht dat hij bij plotselinge blind- of doofheid na een tijdje zijn leven wel weer zou oppakken, maar zonder smakelijk eten zag hij het leven toch niet meer zo zitten. In mijn geval wist ik het niet. Ik wil helemaal niets kwijt. Soms verlies ik mijn verstand. Dat is al erg genoeg.
Liefde maakt blind, zeggen ze. Nou, dat heb ik geweten. Zo jammer ook dat in dat geval een stok of hond je niet kunnen helpen om de weg weer terug te vinden.
Nu maar hopen op een behulpzame voorbijganger.
Op het station kom ik regelmatig een blinde vrouw tegen die altijd even een voorbijganger aanschiet om haar te helpen om de trap en de uitgang te vinden. Ze slaagt er altijd weer in het station heelhuids te verlaten.
Ik heb diep respect voor de visueelgehandicapte medemens, die zich letterlijk blind in een mensenmassa stort. Hoe vinden blinden toch steeds hun weg in die chaos van beweging en geluid? Als valide mens heb ik daar al moeite mee. In gedachten verzonken kom ik soms op plekken waar ik helemaal niet wil zijn. Peinzend over de laatste ontwikkelingen in mijn leven zie ik mensen soms totaal over het hoofd en bots ik onderweg tegen mensen op. Ik kan ziende blind zijn en/of horende doof.
Laatst zag ik een blinde man die op de tast met z’n stok op zoek was naar de ingang van de stationswinkel. Langzaam zag ik hem richting de draaideur schuifelen. Het was zo’n draaideur met vier vakken, waarvan er twee met glas waren afgesloten. Op het moment dat de man de deur bereikte schoof er net een gesloten deurvak voorbij, waardoor het voor de man leek alsof de deur dicht was. Hij schuifelde de deur voorbij op zoek naar de volgende ingang. Van een afstandje zag ik het gebeuren. Ik werd er een beetje verdrietig van. Met hulp van wat toegesnelde passanten lukte het de man gelukkig alsnog de winkel binnen te komen.
Diezelfde avond zag ik opeens heel veel blinde mensen rondlopen op straat. Was er een meeting voor blinden- en slechtzienden geweest in de buurt? Of werd er ter plekke getest hoe blinde-vriendelijk deze stad was? Ik sprak erover met een vriend. Via een nogal vreemde gedachtekronkel kwamen we op de vraag welk zintuig het ergst was om te moeten missen. In zijn geval was dat smaak. Hij dacht dat hij bij plotselinge blind- of doofheid na een tijdje zijn leven wel weer zou oppakken, maar zonder smakelijk eten zag hij het leven toch niet meer zo zitten. In mijn geval wist ik het niet. Ik wil helemaal niets kwijt. Soms verlies ik mijn verstand. Dat is al erg genoeg.
Liefde maakt blind, zeggen ze. Nou, dat heb ik geweten. Zo jammer ook dat in dat geval een stok of hond je niet kunnen helpen om de weg weer terug te vinden.
Nu maar hopen op een behulpzame voorbijganger.
Log in om te reageren.
