Vroeger was jarig zijn leuk. Jarig zijn, de halve nacht wakker liggen omdat je zo benieuwd was of je zou krijgen wat je had gevraagd. Een halve week van te voren het huis afspeuren op zoek naar verborgen pakjes. Niet te vinden trouwens, mijn ouders waren vrij goede verstoppers. Vandaar ook die slapeloze nacht vooraf.
Tegenwoordig is jarig zijn niet leuk meer. En elk jaar zie ik er meer tegenop. Niet zozeer vanwege het ouder worden trouwens. Vrouwen wel, die beginnen al te hyperventileren dat ze bijna dertig zijn als ze 22 worden. Mannen komen er op hun 45e achter dat ze niks hebben gedaan van wat ze wilden en reageren dat dan af op hun kind. Maar ouderdomstress is een man vreemd. Nee, het vreselijke aan jarig zijn zit hem in de felicitaties.
Het ergste wat je als kind kon overkomen waren de kleffe zoenen van oma. De schuurpapieren lippen. Het net missen van je wang en dan zo’n natte kus half op je mond. En dat drie keer. Maargoed, dat was even doorbijten en dan was het weer voorbij. Zo makkelijk kom je daar nu niet mee weg.
Op het werk worden te pas en te onpas stoelen van collega’s versierd die jarig zijn. Kijk, daar onder die half vergane slingers die we elke week weer gebruiken zit het slachtoffer. En komt het halve kantoor langs om je even van drie zoenen te voorzien. Wanneer je werkt met 25 bloedmooie meiden van onder de 28 kan ik me nog indenken dat de schade te overzien is. Maar in de praktijk heeft niemand dat. Tenzij je vrouwenhockeycoach bent misschien. En als dank voor al dat leed mag je dan voor een half weeksalaris aan taart laten aanrukken.
Wie heeft dat eigenlijk bedacht, feliciteren? Zijn er nou werkelijk mensen die daar gelukkig van worden om door elke wildvreemde die een keer gevraagd heeft waar het kopieerapparaat staat te worden betast? En waarom moet er op een verjaardagsfeest een complete colonne worden gevormd door, in willekeurige volgorde: de jarige, de ouders van de jarige, de zusjes van de jarige, de ooms en tantes van de jarige, de opa’s en oma’s van de jarige, de kinderen van de jarige, de neefjes en nichtjes van de jarige, de vage kennis van de neef van de zus van de zwager van de jarige, ach ja, en vergeet de hond van de buren niet, die vervolgens allemaal een hand of een zoen verwachten?
En bleef het nou bij een verjaardag, ach, dan was het nog te overzien. Maar het houdt daar natuurlijk niet bij op. Veterstrikdiploma, Zwemdiploma, Cito-toets, Eerste verkering, Havo-diploma, brommercertificaat, voor het eerst op kamers, propedeuse, rijbewijs, Bachelor, Master, nieuw huis, samenwonen, verloven, trouwen, nog een keer trouwen als het even tegenzit, nieuwe baan, zoveeljarig huwelijk, pensioen, ja zelfs op een begrafenis wordt nog gefeliciteerd, alleen noemen ze het dan anders. Is dat cultuur? Of heeft dit land gewoon last van een felicitatiefetisj?
Een jarige zou zelf moeten kunnen bepalen door wie hij of zij gefeliciteerd wil worden. En gasten zouden netjes moeten wachten of ze mogen feliciteren. Alleen de jarige, de rest van de familie kan rustig blijven zitten. De afvallers mogen blij zijn dat ze überhaupt aanwezig mogen zijn op zo’n intiem feest. Ik denk dat de gemiddelde jarige niet te beroerd zal zijn om tot wild enthousiasme van alle aanwezigen nog even alle kaarsjes op de taart uit te blazen. Wat een feest. Net als vroeger, toen jarig zijn nog leuk was…
Tegenwoordig is jarig zijn niet leuk meer. En elk jaar zie ik er meer tegenop. Niet zozeer vanwege het ouder worden trouwens. Vrouwen wel, die beginnen al te hyperventileren dat ze bijna dertig zijn als ze 22 worden. Mannen komen er op hun 45e achter dat ze niks hebben gedaan van wat ze wilden en reageren dat dan af op hun kind. Maar ouderdomstress is een man vreemd. Nee, het vreselijke aan jarig zijn zit hem in de felicitaties.
Het ergste wat je als kind kon overkomen waren de kleffe zoenen van oma. De schuurpapieren lippen. Het net missen van je wang en dan zo’n natte kus half op je mond. En dat drie keer. Maargoed, dat was even doorbijten en dan was het weer voorbij. Zo makkelijk kom je daar nu niet mee weg.
Op het werk worden te pas en te onpas stoelen van collega’s versierd die jarig zijn. Kijk, daar onder die half vergane slingers die we elke week weer gebruiken zit het slachtoffer. En komt het halve kantoor langs om je even van drie zoenen te voorzien. Wanneer je werkt met 25 bloedmooie meiden van onder de 28 kan ik me nog indenken dat de schade te overzien is. Maar in de praktijk heeft niemand dat. Tenzij je vrouwenhockeycoach bent misschien. En als dank voor al dat leed mag je dan voor een half weeksalaris aan taart laten aanrukken.
Wie heeft dat eigenlijk bedacht, feliciteren? Zijn er nou werkelijk mensen die daar gelukkig van worden om door elke wildvreemde die een keer gevraagd heeft waar het kopieerapparaat staat te worden betast? En waarom moet er op een verjaardagsfeest een complete colonne worden gevormd door, in willekeurige volgorde: de jarige, de ouders van de jarige, de zusjes van de jarige, de ooms en tantes van de jarige, de opa’s en oma’s van de jarige, de kinderen van de jarige, de neefjes en nichtjes van de jarige, de vage kennis van de neef van de zus van de zwager van de jarige, ach ja, en vergeet de hond van de buren niet, die vervolgens allemaal een hand of een zoen verwachten?
En bleef het nou bij een verjaardag, ach, dan was het nog te overzien. Maar het houdt daar natuurlijk niet bij op. Veterstrikdiploma, Zwemdiploma, Cito-toets, Eerste verkering, Havo-diploma, brommercertificaat, voor het eerst op kamers, propedeuse, rijbewijs, Bachelor, Master, nieuw huis, samenwonen, verloven, trouwen, nog een keer trouwen als het even tegenzit, nieuwe baan, zoveeljarig huwelijk, pensioen, ja zelfs op een begrafenis wordt nog gefeliciteerd, alleen noemen ze het dan anders. Is dat cultuur? Of heeft dit land gewoon last van een felicitatiefetisj?
Een jarige zou zelf moeten kunnen bepalen door wie hij of zij gefeliciteerd wil worden. En gasten zouden netjes moeten wachten of ze mogen feliciteren. Alleen de jarige, de rest van de familie kan rustig blijven zitten. De afvallers mogen blij zijn dat ze überhaupt aanwezig mogen zijn op zo’n intiem feest. Ik denk dat de gemiddelde jarige niet te beroerd zal zijn om tot wild enthousiasme van alle aanwezigen nog even alle kaarsjes op de taart uit te blazen. Wat een feest. Net als vroeger, toen jarig zijn nog leuk was…
Log in om te reageren.
