Blonde held,
Soms als ik naar je kijk ben jij zoveel mij. De ondeugd waarmee je dingen doet die niet mogen. Het vermaken, het verlegen zijn en het hartstochtelijk huilen om niks. Huilen over iets wat niet door mocht gaan. Over iets wat je hebben wilde, maar je werd ontnomen. Eigenlijk zijn wij dezelfde mini-persoontjes met onze makken, maar meer nog dezelfde reusachtige personen met onze ego's en arrogante blik. Een blik van laat de wereld maar komen. Wij dansen samen op een vulkaan.
Vroeger hoorde ik geregeld vaders zo praten over hun zonen zoals ik nu doe. Ik deed ze af als mietjes, aanstellers. Ik dacht dat ze het tijdschrift Viva napraatten. Dat deden ze ook, maar ik moet de Viva gelijk geven. Vader en zoon zijn soms twee druppels water. Je bent nog geen twee jaar. Toch, als je bij mij op schoot zit en je me soms plotseling aankijkt, herken ik die blik. Het is een blik van; Ik ben slimmer dan dat jij bent. Ik herken dat. Het is arrogantie waarmee ik al jaren worstel. Een arrogantie die ik via je moeder aan jou heb meegegeven. Een tweede gedachte, een gevoel.
Ik geniet van je als je door de kamer rent. Raust van auto naar televisie en weer terug. En als je in bed ligt. Daar waar het stil is valt al het geluk je ten deel. Straks ben je zestien en zul je het raadsel vergroten. Mijn gezicht wordt jouw gezicht. Mijn haargrens wordt jouw haargrens. Mijn taalgebruik wordt jouw taalgebruik. Je zult me overtreffen, maar onze arrogante blikken zullen elkaar blijven kruisen. Tot de tijd dat ik eigenlijk jou zou willen zijn. Sommige mensen noemen dat de cirkel van het leven. De cirkel van geboorten en overlijden. Ik zie het meer als een mysterie. In ere het mysterie. Jij weet wat ik weet.
Tot aan het einde van mijn wereld heb ik je lief,
Papa
Soms als ik naar je kijk ben jij zoveel mij. De ondeugd waarmee je dingen doet die niet mogen. Het vermaken, het verlegen zijn en het hartstochtelijk huilen om niks. Huilen over iets wat niet door mocht gaan. Over iets wat je hebben wilde, maar je werd ontnomen. Eigenlijk zijn wij dezelfde mini-persoontjes met onze makken, maar meer nog dezelfde reusachtige personen met onze ego's en arrogante blik. Een blik van laat de wereld maar komen. Wij dansen samen op een vulkaan.
Vroeger hoorde ik geregeld vaders zo praten over hun zonen zoals ik nu doe. Ik deed ze af als mietjes, aanstellers. Ik dacht dat ze het tijdschrift Viva napraatten. Dat deden ze ook, maar ik moet de Viva gelijk geven. Vader en zoon zijn soms twee druppels water. Je bent nog geen twee jaar. Toch, als je bij mij op schoot zit en je me soms plotseling aankijkt, herken ik die blik. Het is een blik van; Ik ben slimmer dan dat jij bent. Ik herken dat. Het is arrogantie waarmee ik al jaren worstel. Een arrogantie die ik via je moeder aan jou heb meegegeven. Een tweede gedachte, een gevoel.
Ik geniet van je als je door de kamer rent. Raust van auto naar televisie en weer terug. En als je in bed ligt. Daar waar het stil is valt al het geluk je ten deel. Straks ben je zestien en zul je het raadsel vergroten. Mijn gezicht wordt jouw gezicht. Mijn haargrens wordt jouw haargrens. Mijn taalgebruik wordt jouw taalgebruik. Je zult me overtreffen, maar onze arrogante blikken zullen elkaar blijven kruisen. Tot de tijd dat ik eigenlijk jou zou willen zijn. Sommige mensen noemen dat de cirkel van het leven. De cirkel van geboorten en overlijden. Ik zie het meer als een mysterie. In ere het mysterie. Jij weet wat ik weet.
Tot aan het einde van mijn wereld heb ik je lief,
Papa
Log in om te reageren.
