Stel dat ik met mijn meisje in de stad loop en steeds als ik een mooie blondine of brunette zie, meld ik dat even. 'Zo, die ziet er goed uit', of: 'Kijk eens wat een prachtig ogen.' Wat een botte kalfskop zou ik zijn! Toch zie ik ze. Ik ben niet blind. Lieg ik of verdraai ik de waarheid? Dat geloof ik niet.
De waarheid spreken is wat anders dan altijd zeggen wat je denkt. Het is ook wat anders dan onverbloemd zeggen hoe je ergens over denkt.
Een vriendinnetje heeft een baaldag, koopt in de stad haar rotgevoel weg met een schattig jurkje. 's Avonds trekt ze het voor me aan. Wil ik me baarlijk impopulair maken, dan zeg ik: 'Zo, had je weer eens een baaldag? Kost een hoop geld hoor, als je bij elke dip iets moet kopen.' Is de waarheid, klinkt (voor een vent) onschuldig, maar echt handig verpakt is het niet. In een relatie moet je alles tegen elkaar kúnnen zeggen. Het hangt van de omstandigheden af of je het ook doet.
De waarheid spreken is ook wat anders dan de waarheid opdringen. Op het station waar ik vroeger wel eens kwam, liep een man heen-en-weer die voortdurend keihard – met hemeltergende uithalen – 'Glorie glorie halleluja' floot. De man had niets te doen. Hij kwam daar dagelijks een paar uur fluiten. En dan luid het evangelie verkondigen. De waarheid. Maar ik kon aan de gezichten om me heen zien dat die bij zo ongeveer niemand binnenkwam. Ik kan het mis hebben. Tussen al die mensen liep misschien wel iemand die in vervoering raakte door het fluiten. Daar doe je het dan voor. Ik heb een zwak voor dit soort religieuze gekken en stadspsychoten. Niet in de laatste plaats omdat mijn persoonlijke bekeringsscore al jaren de nul houdt. Mocht dat nog lang zo blijven, dan wend ik mij zonder twijfel binnen enkele jaren ook wanhopig tot 'Glorie glorie halleluja' in de publieke ruimte. Toch durf ik me af te vragen of deze straatevangelist in staat is om werkelijk van hart tot hart over geestelijke zaken te spreken. Zijn schrille gefluit is een pantser dat mensen op afstand houdt.
De overeenkomst tussen de verkondiging van De Waarheid en de dagelijkse huishoudelijke waarheden die ik zo nodig moet rondbazuinen, is de verpakking en de timing. Als je het momentum goed aanvoelt, dan weet je wanneer Gods Geest een move maakt bij iemand anders. Vertaal je dat naar een alledaagse waarheid, dan betekent dit dat je aanvoelt op welk moment de ander ontvankelijk is voor wat je wilt zeggen.
De goede bedoeling alleen (bijvoorbeeld mijn vriendinnetje wat meer zelfvertrouwen geven en tegelijk ons budget bewaken) is onvoldoende. Je moet een stap verder durven zetten en je inleven in de ander. Dat vraagt om geduld, zachtmoedigheid, begrip. Op die manier is waarheid in een relatie eigenlijk niets anders dan liefdevolle eerlijkheid.
De waarheid spreken is wat anders dan altijd zeggen wat je denkt. Het is ook wat anders dan onverbloemd zeggen hoe je ergens over denkt.
Een vriendinnetje heeft een baaldag, koopt in de stad haar rotgevoel weg met een schattig jurkje. 's Avonds trekt ze het voor me aan. Wil ik me baarlijk impopulair maken, dan zeg ik: 'Zo, had je weer eens een baaldag? Kost een hoop geld hoor, als je bij elke dip iets moet kopen.' Is de waarheid, klinkt (voor een vent) onschuldig, maar echt handig verpakt is het niet. In een relatie moet je alles tegen elkaar kúnnen zeggen. Het hangt van de omstandigheden af of je het ook doet.
De waarheid spreken is ook wat anders dan de waarheid opdringen. Op het station waar ik vroeger wel eens kwam, liep een man heen-en-weer die voortdurend keihard – met hemeltergende uithalen – 'Glorie glorie halleluja' floot. De man had niets te doen. Hij kwam daar dagelijks een paar uur fluiten. En dan luid het evangelie verkondigen. De waarheid. Maar ik kon aan de gezichten om me heen zien dat die bij zo ongeveer niemand binnenkwam. Ik kan het mis hebben. Tussen al die mensen liep misschien wel iemand die in vervoering raakte door het fluiten. Daar doe je het dan voor. Ik heb een zwak voor dit soort religieuze gekken en stadspsychoten. Niet in de laatste plaats omdat mijn persoonlijke bekeringsscore al jaren de nul houdt. Mocht dat nog lang zo blijven, dan wend ik mij zonder twijfel binnen enkele jaren ook wanhopig tot 'Glorie glorie halleluja' in de publieke ruimte. Toch durf ik me af te vragen of deze straatevangelist in staat is om werkelijk van hart tot hart over geestelijke zaken te spreken. Zijn schrille gefluit is een pantser dat mensen op afstand houdt.
De overeenkomst tussen de verkondiging van De Waarheid en de dagelijkse huishoudelijke waarheden die ik zo nodig moet rondbazuinen, is de verpakking en de timing. Als je het momentum goed aanvoelt, dan weet je wanneer Gods Geest een move maakt bij iemand anders. Vertaal je dat naar een alledaagse waarheid, dan betekent dit dat je aanvoelt op welk moment de ander ontvankelijk is voor wat je wilt zeggen.
De goede bedoeling alleen (bijvoorbeeld mijn vriendinnetje wat meer zelfvertrouwen geven en tegelijk ons budget bewaken) is onvoldoende. Je moet een stap verder durven zetten en je inleven in de ander. Dat vraagt om geduld, zachtmoedigheid, begrip. Op die manier is waarheid in een relatie eigenlijk niets anders dan liefdevolle eerlijkheid.
Log in om te reageren.
