Een klein jongetje was ik nog. Jaar of zeven. Met mijn linkerhand omklemde ik stevig de toen nog zwaar aanvoelende en enorm groot lijkende microfoon. Mijn rechterhand omklemde de hand van mijn zusje. Voor in de kerk. Podiumvrees was me vreemd. Iets wat ik me nu niet meer kan voorstellen. Zeker niet als ik zou moeten zingen. Maar ik zong het uit volle borst. De tekst vond ik mooi.
… Ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God…
Vanzelfsprekend was dat. Ik kon me niet voorstellen daaraan ooit te zullen twijfelen. Als iemand mij dit vandaag de dag in vragende vorm voor mijn voeten zou gooien zou ik waarschijnlijk zonder aarzelen een overtuigend ‘tuuuuuurlijk’ van achter uit mijn keel laten rollen. Maar hoe tuuuuuurlijk is dat eigenlijk?
Mensen zijn niet te vertrouwen. Helaas. Misschien vrienden, of mijn vriendin. Het feit dat ik die niet heb is eigenlijk al een bewijs van het tegendeel. Zelfs vrienden gaan de mist in. Is geld te vertrouwen? Zolang het niet op een DSB-rekening belandt misschien. Maar wat is geld waard als er een enorme devaluatie plaatsvindt, zoals ooit de Roebel en de Lire overkwam?
Computers lopen vast, politieke partijen komen beloftes niet na en ik stel ook nog eens regelmatig mezelf teleur. Dus God vertrouwen lijkt heel tuuuuuurlijk. Maar stelt God in de praktijk ook niet vaak teleur? God is ook geen garantie voor succes. De keren dat ik God om een zegen vroeg als ik een meisje ging ontmoeten liepen standaard uit op een fiasco. De keren dat ik het niet deed overigens ook, alleen duurde dat wat langer.
… Want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot…
Een fijn idee als kind. Maar inmiddels was ik een kind van de postmoderne samenleving geworden. Ik bepaal zelf dingen, ben onafhankelijk van anderen, neem beslissingen, durf dingen te zeggen en te doen. Héél mijn levenslot? Dat is nogal wat. En wat doe ik in vredesnaam op een datingsite als Hij mijn levenslot zou bepalen? God is vast een romanticus. Hij ziet liever dat ik iemand ontmoet zoals in de film. Ik schrijf mijn adres op een briefje dat wegwaait en na jaren wachten staat ze ineens op de stoep, omdat ze het briefje aan de andere kant van de wereld onder haar ruitenwisser vond.
… Hem heb ik lief, Zijn vrede woont in mij…
Ik ben ongeduldig. Onrustig. Heb niet overal vrede mee. Kan me boos maken of ergeren. Laat ik Zijn vrede wel toe? Of creëer ik mijn eigen loungesfeer? Een paar glazen wijn voelen ook heel vredig. En hoe lief heb ik Hem dan? Tuuuuuurlijk, veel! Ja, echt. Maar toch heb ik het idee dat ik voor andere liefdes veel meer over heb. Een veel te dure bos rode rozen. De zoveelste cd voor mijn collectie. Liefde kost wat. Mijn liefde voor Hem beperkt zich doorgaans tot het kleingeld dat over is na het stappen in de collectezak. Echt oprecht voelt het niet.
Er zat ineens een liedje in mijn hoofd. Vanmorgen op de fiets. Ik stopte. Stapte af en keek op naar de boom naast me die de mooiste herfstkleuren aan zijn takken droeg. Even voelde ik me weer zeven. Geloofde ik wat ik zong. Toen. Geloven zonder nadenken. Want wat ik ook doe, of denk, of voel, uiteindelijk komt alles neer op de laatste zin die in mijn hoofd bleef steken. Nooit wil ik dat vergeten, net als de rest van het liedje.
… Ik zie naar Hem op en ik weet Hij is mij steeds nabij…
… Ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God…
Vanzelfsprekend was dat. Ik kon me niet voorstellen daaraan ooit te zullen twijfelen. Als iemand mij dit vandaag de dag in vragende vorm voor mijn voeten zou gooien zou ik waarschijnlijk zonder aarzelen een overtuigend ‘tuuuuuurlijk’ van achter uit mijn keel laten rollen. Maar hoe tuuuuuurlijk is dat eigenlijk?
Mensen zijn niet te vertrouwen. Helaas. Misschien vrienden, of mijn vriendin. Het feit dat ik die niet heb is eigenlijk al een bewijs van het tegendeel. Zelfs vrienden gaan de mist in. Is geld te vertrouwen? Zolang het niet op een DSB-rekening belandt misschien. Maar wat is geld waard als er een enorme devaluatie plaatsvindt, zoals ooit de Roebel en de Lire overkwam?
Computers lopen vast, politieke partijen komen beloftes niet na en ik stel ook nog eens regelmatig mezelf teleur. Dus God vertrouwen lijkt heel tuuuuuurlijk. Maar stelt God in de praktijk ook niet vaak teleur? God is ook geen garantie voor succes. De keren dat ik God om een zegen vroeg als ik een meisje ging ontmoeten liepen standaard uit op een fiasco. De keren dat ik het niet deed overigens ook, alleen duurde dat wat langer.
… Want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot…
Een fijn idee als kind. Maar inmiddels was ik een kind van de postmoderne samenleving geworden. Ik bepaal zelf dingen, ben onafhankelijk van anderen, neem beslissingen, durf dingen te zeggen en te doen. Héél mijn levenslot? Dat is nogal wat. En wat doe ik in vredesnaam op een datingsite als Hij mijn levenslot zou bepalen? God is vast een romanticus. Hij ziet liever dat ik iemand ontmoet zoals in de film. Ik schrijf mijn adres op een briefje dat wegwaait en na jaren wachten staat ze ineens op de stoep, omdat ze het briefje aan de andere kant van de wereld onder haar ruitenwisser vond.
… Hem heb ik lief, Zijn vrede woont in mij…
Ik ben ongeduldig. Onrustig. Heb niet overal vrede mee. Kan me boos maken of ergeren. Laat ik Zijn vrede wel toe? Of creëer ik mijn eigen loungesfeer? Een paar glazen wijn voelen ook heel vredig. En hoe lief heb ik Hem dan? Tuuuuuurlijk, veel! Ja, echt. Maar toch heb ik het idee dat ik voor andere liefdes veel meer over heb. Een veel te dure bos rode rozen. De zoveelste cd voor mijn collectie. Liefde kost wat. Mijn liefde voor Hem beperkt zich doorgaans tot het kleingeld dat over is na het stappen in de collectezak. Echt oprecht voelt het niet.
Er zat ineens een liedje in mijn hoofd. Vanmorgen op de fiets. Ik stopte. Stapte af en keek op naar de boom naast me die de mooiste herfstkleuren aan zijn takken droeg. Even voelde ik me weer zeven. Geloofde ik wat ik zong. Toen. Geloven zonder nadenken. Want wat ik ook doe, of denk, of voel, uiteindelijk komt alles neer op de laatste zin die in mijn hoofd bleef steken. Nooit wil ik dat vergeten, net als de rest van het liedje.
… Ik zie naar Hem op en ik weet Hij is mij steeds nabij…
Log in om te reageren.
