Afgelopen weekend was ik weer te vinden in één van de prachtige bungalowparken die ons land rijk is. Je weet wel, zo’n weekend dat je op maandagavond denkt, wat heb ik nu eigenlijk gedaan? Naast een biertje drinken, grootverbruiker zijn van het aanwezige subtropische zwembad en lekker uit eten in het naburige plaatsje, eigenlijk niet zoveel. Een echt ‘relax-weekendje’ dus…
Het jammerlijke van deze versie van ons jaarlijkse vriendenuitje was dat de Mexicaanse griep ook aan onze vriendengroep niet voorbij is gegaan. Woensdag voorafgaand aan het uitje was daar het eerste griepgeval, aan het eind van het weekend had de sluwe Mexicaan in totaal vier slachtoffers geëist. Met allen dezelfde symptonen. Koukoorts, keelpijn (vooral een droge keel) en een spierpijn alsof je twee marathons achter elkaar hebt afgewerkt.
Deze diagnose horende weet je dat de Mexicaanse griep definitief zijn intrede heeft gedaan in ons Centerparcs-stulpje. Gek genoeg rijdt je niet met gierende banden het complex af, terug naar je veilige huis waar je tot dusver met hangen en wurgen de griep buiten de deur hebt weten te houden. Daarnaast stop je desbetreffende personen ook niet in quarantaine en behandel je ze gewoon als een reguliere zieke. Je brengt een kopje thee, een boterhammetje met stroop en een aai over de bol.
De mediahysterie betreffende de griep bleef ons bespaard. Nee, voor ons geen Tamiflu of prikken, maar gewoon een zorgende hand en attent zijn op verdere ontwikkelingen. Mijn vrienden zijn inmiddels weer hersteld en ik ben gewoon nog steeds aan het werk, zonder dat ik begin te hallucineren. De Mexicaanse griep is een fenomeen aan het worden dat zijn weerga niet kent, maar blijkt een stuk minder vervelend dan gedacht.
Even voor uw beeldvorming. In het griepseizoen, in het najaar dus, zijn er in de Verenigde Staten normaal gesproken 200.000 griepgevallen, waarvan er 36.000 mensen uiteindelijk overlijden. Terwijl de griep net zijn hoogtepunt gehad lijkt te hebben, zijn er in Amerika niet meer dan 4.000 mensen overleden aan de Mexicaanse griep.
Een griepje van niks dus...
Het jammerlijke van deze versie van ons jaarlijkse vriendenuitje was dat de Mexicaanse griep ook aan onze vriendengroep niet voorbij is gegaan. Woensdag voorafgaand aan het uitje was daar het eerste griepgeval, aan het eind van het weekend had de sluwe Mexicaan in totaal vier slachtoffers geëist. Met allen dezelfde symptonen. Koukoorts, keelpijn (vooral een droge keel) en een spierpijn alsof je twee marathons achter elkaar hebt afgewerkt.
Deze diagnose horende weet je dat de Mexicaanse griep definitief zijn intrede heeft gedaan in ons Centerparcs-stulpje. Gek genoeg rijdt je niet met gierende banden het complex af, terug naar je veilige huis waar je tot dusver met hangen en wurgen de griep buiten de deur hebt weten te houden. Daarnaast stop je desbetreffende personen ook niet in quarantaine en behandel je ze gewoon als een reguliere zieke. Je brengt een kopje thee, een boterhammetje met stroop en een aai over de bol.
De mediahysterie betreffende de griep bleef ons bespaard. Nee, voor ons geen Tamiflu of prikken, maar gewoon een zorgende hand en attent zijn op verdere ontwikkelingen. Mijn vrienden zijn inmiddels weer hersteld en ik ben gewoon nog steeds aan het werk, zonder dat ik begin te hallucineren. De Mexicaanse griep is een fenomeen aan het worden dat zijn weerga niet kent, maar blijkt een stuk minder vervelend dan gedacht.
Even voor uw beeldvorming. In het griepseizoen, in het najaar dus, zijn er in de Verenigde Staten normaal gesproken 200.000 griepgevallen, waarvan er 36.000 mensen uiteindelijk overlijden. Terwijl de griep net zijn hoogtepunt gehad lijkt te hebben, zijn er in Amerika niet meer dan 4.000 mensen overleden aan de Mexicaanse griep.
Een griepje van niks dus...
Log in om te reageren.
