“Sorry”, mompelt de man, terwijl hij me opzij duwt en zich een weg baant richting een plekje in de trein. Pardon? Meent 'ie dat nou? Ik voel nog net dat hij me met zijn elleboog een por geeft. Ik mag wel uitkijken dat hij zometeen het klapdeurtje naar de coupé openhoudt, want voor hetzelfde geld laat hij het zo terugzwaaien, recht in m’n gezicht.
“Sorry!”, klinkt het naast me. Ik ben nog niet goed wakker en zit te suffen boven de ochtendkrant in de trein. Ik kijk op en realiseer me dat mijn tas nog op de stoel naast me staat. Ik begrijp dat mijn medepassagier graag wil dat ik deze even weghaal. Het sorry is in dit geval eerder een dringend verzoek dan een vorm van excuses. Een: “Goeiemorgen. Kun je je tas even weghalen, dan kom ik naast je zitten”, zit er niet in. Zoveel beleefdheid en zoveel woorden zijn iets teveel op dit vroege tijdstip. “Sorry”, zeg ik en maak de stoel naast me vrij.
“Sorry!”, zegt de dame die ik tegenkom in de supermarkt. Ze heeft me net een duw gegeven met haar winkelwagentje. Het valt haar blijkbaar tegen dat ze niet dwars door me heen kan met die kar om de plek te bereiken waar ze naartoe wil. Ze verontschuldigt zich trouwens niet voor het feit dat ze tegen me aan is gebotst. Ze wil gewoon dat ik aan de kant ga. Snel doe ik een stapje opzij.
Sorry, we zijn gesloten. Sorry, je bent je baan kwijt. Sorry, we zijn failliet. Sorry, het gevoel is weg, ik ga je verlaten. Sorry, de trein rijdt vandaag niet. Sorry, dit product is uitverkocht. Sorry, ik heb geen tijd. Sorry, heb ik je pijn gedaan? Sorry, wat zeg je?
Sorry, dat ik te laat ben, hoor ik mezelf vaak zeggen. Spijt het me dan oprecht? Of vond ik mezelf en de dingen waar ik mee bezig was net even belangrijker dan degene die op me stond te wachten? Je zegt het zo makkelijk: sorry. Maar betekent het ook nog iets? Zeg ik het omdat er van me verwacht wordt dat ik het zeg, of omdat ik gewoon niks beters te melden heb?
Sorry, klinkt het vaak, zonder veel inhoud en al helemaal zonder veel gevoel. Net zo makkelijk. Omdat het een sociaal gewenste reactie is. Omdat je het kort wilt houden en er verder niet al te veel woorden aan wilt vuil maken. Omdat je haast hebt en je eigen belang voor laat gaan. Omdat je je eigen tekortkoming niet ziet, niet wilt toegeven of niet wilt benoemen. Omdat je eigenlijk niet inziet wat je verkeerd hebt gedaan. Omdat je je eigenlijk niet kunt voorstellen hoe die ander zich voelt en omdat je daar ook eigenlijk niet echt over wilt nadenken. Omdat je eigenlijk niet weet wat je verder moet zeggen.
Meer kan ik er niet van maken. Sorry.
“Sorry!”, klinkt het naast me. Ik ben nog niet goed wakker en zit te suffen boven de ochtendkrant in de trein. Ik kijk op en realiseer me dat mijn tas nog op de stoel naast me staat. Ik begrijp dat mijn medepassagier graag wil dat ik deze even weghaal. Het sorry is in dit geval eerder een dringend verzoek dan een vorm van excuses. Een: “Goeiemorgen. Kun je je tas even weghalen, dan kom ik naast je zitten”, zit er niet in. Zoveel beleefdheid en zoveel woorden zijn iets teveel op dit vroege tijdstip. “Sorry”, zeg ik en maak de stoel naast me vrij.
“Sorry!”, zegt de dame die ik tegenkom in de supermarkt. Ze heeft me net een duw gegeven met haar winkelwagentje. Het valt haar blijkbaar tegen dat ze niet dwars door me heen kan met die kar om de plek te bereiken waar ze naartoe wil. Ze verontschuldigt zich trouwens niet voor het feit dat ze tegen me aan is gebotst. Ze wil gewoon dat ik aan de kant ga. Snel doe ik een stapje opzij.
Sorry, we zijn gesloten. Sorry, je bent je baan kwijt. Sorry, we zijn failliet. Sorry, het gevoel is weg, ik ga je verlaten. Sorry, de trein rijdt vandaag niet. Sorry, dit product is uitverkocht. Sorry, ik heb geen tijd. Sorry, heb ik je pijn gedaan? Sorry, wat zeg je?
Sorry, dat ik te laat ben, hoor ik mezelf vaak zeggen. Spijt het me dan oprecht? Of vond ik mezelf en de dingen waar ik mee bezig was net even belangrijker dan degene die op me stond te wachten? Je zegt het zo makkelijk: sorry. Maar betekent het ook nog iets? Zeg ik het omdat er van me verwacht wordt dat ik het zeg, of omdat ik gewoon niks beters te melden heb?
Sorry, klinkt het vaak, zonder veel inhoud en al helemaal zonder veel gevoel. Net zo makkelijk. Omdat het een sociaal gewenste reactie is. Omdat je het kort wilt houden en er verder niet al te veel woorden aan wilt vuil maken. Omdat je haast hebt en je eigen belang voor laat gaan. Omdat je je eigen tekortkoming niet ziet, niet wilt toegeven of niet wilt benoemen. Omdat je eigenlijk niet inziet wat je verkeerd hebt gedaan. Omdat je je eigenlijk niet kunt voorstellen hoe die ander zich voelt en omdat je daar ook eigenlijk niet echt over wilt nadenken. Omdat je eigenlijk niet weet wat je verder moet zeggen.
Meer kan ik er niet van maken. Sorry.
Log in om te reageren.
