Mijn mond hing een beetje open. Mijn ogen waren gefixeerd op het papier en ik had mijn schaar in de aanslag. Ik bereidde me voor op één van de hoogtepunten van het jaar: Sint-Maarten. Mijn lampion vorderde al aardig. Trots keek ik naar alle gekke figuurtjes die ik had uitgeknipt. Het werd tijd om het magische, doorzichtige papier erachter te plakken, dat straks, samen met het lampje, een wereldshow zou opvoeren. Ik kon niet wachten.
Ik had voor het eerst een elektrisch lampje, dat hing aan een goedkoop plastic stokje met een batterij erin. En ook al was ik gefascineerd door de techniek achter mijn elektrische toverstaf, het kon toch niet op tegen het waxinelichtje. Want dat was tenslotte echt vuur! Vuur dat altijd als een bezetene danste om indruk te maken op de wind.
Afgelopen Sint-Maarten was de wind helaas niet onder de indruk en duwde mijn lampion in de vlammen. Daarom had ik nu een elektrisch lampje, want met een kaal stokje langs de deuren gaan, was een ervaring die je niet meer dan één keer in je leven wilde meemaken.
Elf november was het dan zover. Na weken klassieke teksten ophalen op school als: “De koeien hebben staarten, de meisjes hebben rokjes aan” en “Geef ons nu een snoep of cent, dan zijn we het hele jaar content”, kon ik samen met mijn broer en lampion langs de deuren. Aanbellen en de laatste regels van voorgaande liedjes inzetten voordat de deur open ging, was het recept. Er moest veel snoep worden opgehaald en efficiëntie was daarbij leidend.
Buurtbewoners die Marsen en Snickers in onze hongerige plastic zak gooiden, stegen op de populariteitsmeter. Mensen die taaitaaipoppen in de zak deden, bleven op hetzelfde peil staan als vorig jaar, en buurtbewoners die het in hun hoofd haalden om mandarijntjes in de zak te doen, daalden meteen in aanzien. Sint-Maarten is het feest van zakken vol snoep, weken snoep vreten, en misselijkheid. Daar moet je niet aan tornen!
Ok, misschien gaat Sint-Maarten niet alleen maar over snoep. Helaas is de ware oorsprong van het Sint-Maartenfeest onbekend. Er zijn onderzoekers die stellen dat het feest is geïnspireerd op Lucas 11:33.
Wie een lamp aansteekt, zet hem niet weg in een donkere nis, maar plaatst hem op de standaard, zodat degenen die binnenkomen het licht kunnen zien.
Ik vind dit een mooie gedachte. Ik ben alleen bang dat de lampion van Sint-Maarten in de toekomst wordt vervangen door de pompoen van Halloween.
In mijn woonplaats zijn er al kinderen die Halloween vieren. Ik snap wel dat kinderen Halloween te gek vinden, maar al dat gegriezel staat me niet zo aan. Daarbij breekt mijn nostalgische hart bij het idee dat het Sint-Maartenfeest misschien ooit ophoudt te bestaan. Daarom brand ik vanavond een waxinelichtje voor Sint-Maarten in de hoop dat zijn licht mag blijven schijnen. En daarna vreet ik me vol met snoep.
Ik had voor het eerst een elektrisch lampje, dat hing aan een goedkoop plastic stokje met een batterij erin. En ook al was ik gefascineerd door de techniek achter mijn elektrische toverstaf, het kon toch niet op tegen het waxinelichtje. Want dat was tenslotte echt vuur! Vuur dat altijd als een bezetene danste om indruk te maken op de wind.
Afgelopen Sint-Maarten was de wind helaas niet onder de indruk en duwde mijn lampion in de vlammen. Daarom had ik nu een elektrisch lampje, want met een kaal stokje langs de deuren gaan, was een ervaring die je niet meer dan één keer in je leven wilde meemaken.
Elf november was het dan zover. Na weken klassieke teksten ophalen op school als: “De koeien hebben staarten, de meisjes hebben rokjes aan” en “Geef ons nu een snoep of cent, dan zijn we het hele jaar content”, kon ik samen met mijn broer en lampion langs de deuren. Aanbellen en de laatste regels van voorgaande liedjes inzetten voordat de deur open ging, was het recept. Er moest veel snoep worden opgehaald en efficiëntie was daarbij leidend.
Buurtbewoners die Marsen en Snickers in onze hongerige plastic zak gooiden, stegen op de populariteitsmeter. Mensen die taaitaaipoppen in de zak deden, bleven op hetzelfde peil staan als vorig jaar, en buurtbewoners die het in hun hoofd haalden om mandarijntjes in de zak te doen, daalden meteen in aanzien. Sint-Maarten is het feest van zakken vol snoep, weken snoep vreten, en misselijkheid. Daar moet je niet aan tornen!
Ok, misschien gaat Sint-Maarten niet alleen maar over snoep. Helaas is de ware oorsprong van het Sint-Maartenfeest onbekend. Er zijn onderzoekers die stellen dat het feest is geïnspireerd op Lucas 11:33.
Wie een lamp aansteekt, zet hem niet weg in een donkere nis, maar plaatst hem op de standaard, zodat degenen die binnenkomen het licht kunnen zien.
Ik vind dit een mooie gedachte. Ik ben alleen bang dat de lampion van Sint-Maarten in de toekomst wordt vervangen door de pompoen van Halloween.
In mijn woonplaats zijn er al kinderen die Halloween vieren. Ik snap wel dat kinderen Halloween te gek vinden, maar al dat gegriezel staat me niet zo aan. Daarbij breekt mijn nostalgische hart bij het idee dat het Sint-Maartenfeest misschien ooit ophoudt te bestaan. Daarom brand ik vanavond een waxinelichtje voor Sint-Maarten in de hoop dat zijn licht mag blijven schijnen. En daarna vreet ik me vol met snoep.
Log in om te reageren.
