Langs de waterkant, op het strand of met een picknickmand langs de rivier. De fotograaf draagt een trainingsbroek. De fotograaf kijkt een beetje scheel. De fotograaf stinkt uit zijn mond. De fotograaf maakt foute grapjes zoals alleen fotografen dat kunnen.
Toch blijven we allemaal lachen, want straks gaat het gebeuren. Of is het al gebeurd; de ringen om onze vingers. De lingerie onder onze jurken maakt ons vrouwelijk, zelfverzekerd en misschien een beetje opgewonden. Zijn blik straks na een bier of vijf. Borsten die vrijheid vinden. Hij die het geld door zijn handen laat gaan. Het feestgedruis allang op weg naar huis. Een fuik ontwijkend.
Sinds kort zijn er een aantal bruidsfoto’s te zien op deze site. De succesnummers zeg maar, een klopje op eigen schouder. Het resultaat van jaren christelijk daten. Een terecht schouderklopje wat mij betreft. Zelfgenoegzaamheid is mij niet vreemd. En daarbij geven de foto’s hoop voor de anderen. Zij die allang op weg waren naar huis, een fuik ontwijkend. Toch wordt mijn hart niet oprecht verkwikt als ik die gelukkig stelletjes zie. Dat ligt niet aan de foto’s of de stelletjes. Dat ligt aan mij, of beter gezegd; mijn pessimistische toekomstbeeld.
U moet weten, ik ben zelf ook getrouwd. Een gelukkige dag met mooie foto’s. Vele gelukkige dagen volgden, mijn vrouw werd zwanger en na bijna negen maanden zwangerschap vond God het nodig om ons kind te laten sterven. Of was er iemand anders verantwoordelijk voor?- Vertel het me en ik zal mijn mening per direct bijstellen- Een jaar later kreeg ik een bloedmooie zoon. Elke dag genieten we van hem en elkaar. Ook daar is God verantwoordelijk voor. En mocht dat niet zo zijn dan… inderdaad.
Als ik naar mijn eigen trouwfoto’s kijk zie ik niet alleen een zeer knappe man en vrouw, maar meer nog, twee naïeve tortelduifjes die wedstrijdjes tongen deden en het liefst in elkaar wilden kruipen. ‘Niks mis mee,’ hoor ik u zeggen, nee niks mis mee, maar zo ongeschonden als ik op die foto’s was, zal ik nooit meer worden. Als ik kijk naar die foto’s dan denk ik aan alles wat gebeurd is. Bevallingen, dood, erotiek en tumoren.
Bent u er nog?
Als ik al die trouwkiekjes bekijk op deze site, al die gelukkige mensen. Mannen en vrouwen, jongens en meisjes soms nog. Dan ben ik zo bang voor de toekomst. Jullie toekomst. Kinderen die niet komen, kinderen die wel komen, maar aan de drugs raken. Tumoren die zich ontwikkelen, kleverige bloedpropjes die in hersenen belanden. Overspel en scheidingen. En misschien, misschien nog wat geluk.
Toch blijven we allemaal lachen, want straks gaat het gebeuren. Of is het al gebeurd; de ringen om onze vingers. De lingerie onder onze jurken maakt ons vrouwelijk, zelfverzekerd en misschien een beetje opgewonden. Zijn blik straks na een bier of vijf. Borsten die vrijheid vinden. Hij die het geld door zijn handen laat gaan. Het feestgedruis allang op weg naar huis. Een fuik ontwijkend.
Sinds kort zijn er een aantal bruidsfoto’s te zien op deze site. De succesnummers zeg maar, een klopje op eigen schouder. Het resultaat van jaren christelijk daten. Een terecht schouderklopje wat mij betreft. Zelfgenoegzaamheid is mij niet vreemd. En daarbij geven de foto’s hoop voor de anderen. Zij die allang op weg waren naar huis, een fuik ontwijkend. Toch wordt mijn hart niet oprecht verkwikt als ik die gelukkig stelletjes zie. Dat ligt niet aan de foto’s of de stelletjes. Dat ligt aan mij, of beter gezegd; mijn pessimistische toekomstbeeld.
U moet weten, ik ben zelf ook getrouwd. Een gelukkige dag met mooie foto’s. Vele gelukkige dagen volgden, mijn vrouw werd zwanger en na bijna negen maanden zwangerschap vond God het nodig om ons kind te laten sterven. Of was er iemand anders verantwoordelijk voor?- Vertel het me en ik zal mijn mening per direct bijstellen- Een jaar later kreeg ik een bloedmooie zoon. Elke dag genieten we van hem en elkaar. Ook daar is God verantwoordelijk voor. En mocht dat niet zo zijn dan… inderdaad.
Als ik naar mijn eigen trouwfoto’s kijk zie ik niet alleen een zeer knappe man en vrouw, maar meer nog, twee naïeve tortelduifjes die wedstrijdjes tongen deden en het liefst in elkaar wilden kruipen. ‘Niks mis mee,’ hoor ik u zeggen, nee niks mis mee, maar zo ongeschonden als ik op die foto’s was, zal ik nooit meer worden. Als ik kijk naar die foto’s dan denk ik aan alles wat gebeurd is. Bevallingen, dood, erotiek en tumoren.
Bent u er nog?
Als ik al die trouwkiekjes bekijk op deze site, al die gelukkige mensen. Mannen en vrouwen, jongens en meisjes soms nog. Dan ben ik zo bang voor de toekomst. Jullie toekomst. Kinderen die niet komen, kinderen die wel komen, maar aan de drugs raken. Tumoren die zich ontwikkelen, kleverige bloedpropjes die in hersenen belanden. Overspel en scheidingen. En misschien, misschien nog wat geluk.
Log in om te reageren.
