Het is over. Bijna. Nog een aantal woorden resten mij voor een stilte op deze plek. Ik stop, ondanks dat ik een jaar lang met plezier geschreven heb. Maar niet zonder u, lezer, te bedanken voor datgene wat u voor mij gedaan hebt.
Want u bent degene die er voor zorgt dat ik iedere keer weer naar de kijkcijfers zit te staren. Een ervaring die vergelijkbaar moet zijn met een Yvon Jaspers die maandagmorgen wakker wordt met de vraag hoeveel mensen op dat moment weer naar ‘haar’ Boer Zoekt Vrouw hebben gekeken. En hoeveel zinnen ze Wietse nu weer moet laten zeggen om het spannend te houden.
Uiteraard wilt u weten wat mij heeft doen bewegen om te stoppen met columns. Welnu, ik beschouw dit als een overwinning op mijn karakter. 'Nee’ zeggen zit niet echt in mijn bloed. Het resultaat was dat ik meer ‘Dan kan ik niet’ dan ‘Nee’ zei, wat niet heel bevorderlijk was voor mijn sociale contacten. En nu ik die ben kwijtgeraakt, bedacht dat ik verder moest gaan in deze zelfdestructiemodus, en het meteen goed moest afmaken.
Ik ga dus rustig zitten kniesoren in een hoekje. Een veelbeproefde methode overigens. De laatste tijd heb ik een aantal mensen gesproken die exact hetzelfde deden. Verwacht rendement: 0%. Maar lekker is het wel. Toch wil ik u nog verblijden met een fijne mededeling. Mijn bloed gaat waar het niet gaan kan. Dus af en toe ziet u toch een column van mijn hand. Alleen dan heet het blog. What’s the difference?
Ik groet u met een veer in mijn hand, een hoed op mijn hoofd en een lange, donkere regenjas aan. Ik zwem uit de virtuele zee en loop het vasteland op.
Vaarwel, gij lezers!
Want u bent degene die er voor zorgt dat ik iedere keer weer naar de kijkcijfers zit te staren. Een ervaring die vergelijkbaar moet zijn met een Yvon Jaspers die maandagmorgen wakker wordt met de vraag hoeveel mensen op dat moment weer naar ‘haar’ Boer Zoekt Vrouw hebben gekeken. En hoeveel zinnen ze Wietse nu weer moet laten zeggen om het spannend te houden.
Uiteraard wilt u weten wat mij heeft doen bewegen om te stoppen met columns. Welnu, ik beschouw dit als een overwinning op mijn karakter. 'Nee’ zeggen zit niet echt in mijn bloed. Het resultaat was dat ik meer ‘Dan kan ik niet’ dan ‘Nee’ zei, wat niet heel bevorderlijk was voor mijn sociale contacten. En nu ik die ben kwijtgeraakt, bedacht dat ik verder moest gaan in deze zelfdestructiemodus, en het meteen goed moest afmaken.
Ik ga dus rustig zitten kniesoren in een hoekje. Een veelbeproefde methode overigens. De laatste tijd heb ik een aantal mensen gesproken die exact hetzelfde deden. Verwacht rendement: 0%. Maar lekker is het wel. Toch wil ik u nog verblijden met een fijne mededeling. Mijn bloed gaat waar het niet gaan kan. Dus af en toe ziet u toch een column van mijn hand. Alleen dan heet het blog. What’s the difference?
Ik groet u met een veer in mijn hand, een hoed op mijn hoofd en een lange, donkere regenjas aan. Ik zwem uit de virtuele zee en loop het vasteland op.
Vaarwel, gij lezers!
Log in om te reageren.
