“Is hier toevallig een roze Hello Kitty agenda gevonden?”, vraag ik bij de portier. Nee, niks. “Is hier toevallig een roze Hello Kitty agenda gevonden?”, vraag ik aan de kantinedame. Nee, niks. Boehoe…Ik ben mijn lieve agenda kwijt. Overal waar ik ben geweest, vraag ik of ze ‘m hebben gevonden. Nee hoor!
En da’s het zoveelste ding dat ik per ongeluk verloren ben. Miljarden fietssleuteltjes. Zoveel sjaals dat je er op de Noordpool mee zou overleven. Paraplu’s. Een bieb-boek dat “Noodlot” heette. Serieus. Zo heette het heus. “Ik ben altijd alles kwijt…” ( Waar komt dat Kinderen-voor-Kinderen liedje nou opeens vandaan?)
Al balend loop ik de kantine uit. Dan bedenk ik me opeens iets. Altijd als ik iets per ongeluk verlies, moet ik op de meest vreemde plekken wezen. En dan gebeurt er altijd iets grappigs. Of ik kom iemand tegen in de tram die ik al tijden niet gesproken heb. Daarnaast, als je per ongeluk iets bij iemand laat liggen…dan heb je altijd een reden om weer langs te komen! “Ja, ik had nog mijn paraplu laten liggen, kan ik nog een kop thee komen drinken?” Bovendien, ik laat zo een heel spoor van dingen achter in de wereld. Het zegt: “Ik was hier!” Ik verlies dingen, dus ik besta!
Ondertussen loop ik langs ’t park en baal al een heel klein beetje minder. Ja, ik verlies altijd allerlei stuff. Dat geeft toch niet? Dat ik van alles kwijtraak?
Dan sta ik opeens stil, voor het park. Alles? Nou ja, behalve…behalve die ene pijnlijke herinnering dan, hoe ik hier, op deze plek, naar L. toe rende om hem op de wang te zoenen en daarna met ‘m vlakbij dat standbeeld ging picknicken.
Kom op, raak dat nou eens kwijt!
En da’s het zoveelste ding dat ik per ongeluk verloren ben. Miljarden fietssleuteltjes. Zoveel sjaals dat je er op de Noordpool mee zou overleven. Paraplu’s. Een bieb-boek dat “Noodlot” heette. Serieus. Zo heette het heus. “Ik ben altijd alles kwijt…” ( Waar komt dat Kinderen-voor-Kinderen liedje nou opeens vandaan?)
Al balend loop ik de kantine uit. Dan bedenk ik me opeens iets. Altijd als ik iets per ongeluk verlies, moet ik op de meest vreemde plekken wezen. En dan gebeurt er altijd iets grappigs. Of ik kom iemand tegen in de tram die ik al tijden niet gesproken heb. Daarnaast, als je per ongeluk iets bij iemand laat liggen…dan heb je altijd een reden om weer langs te komen! “Ja, ik had nog mijn paraplu laten liggen, kan ik nog een kop thee komen drinken?” Bovendien, ik laat zo een heel spoor van dingen achter in de wereld. Het zegt: “Ik was hier!” Ik verlies dingen, dus ik besta!
Ondertussen loop ik langs ’t park en baal al een heel klein beetje minder. Ja, ik verlies altijd allerlei stuff. Dat geeft toch niet? Dat ik van alles kwijtraak?
Dan sta ik opeens stil, voor het park. Alles? Nou ja, behalve…behalve die ene pijnlijke herinnering dan, hoe ik hier, op deze plek, naar L. toe rende om hem op de wang te zoenen en daarna met ‘m vlakbij dat standbeeld ging picknicken.
Kom op, raak dat nou eens kwijt!
Log in om te reageren.
