We wilden van A. naar B. Het was geen moeilijke route. De straat uit, de ring op, halverwege de ring naar rechts en dan alsmaar rechtdoor. Kon niet missen eigenlijk. We hielden voor de zekerheid wel de routebeschrijving van de ANWB in de aanslag. En om helemaal zeker te zijn van onze zaak had mijn reisgenote het nodig gevonden een navigatiesysteem te leen te vragen en in te schakelen. Zo gingen we op weg.
Ons route-apparaat bleek niet TomTom te zijn. Het was een kloon. Een Navigator. Wij noemden haar Truus. Dit omdat ze een vrouwelijk stemgeluid voortbracht. Truus was een dominant typje. Een vrouw met een sterke wil. Luid en duidelijk vertelde ze ons waar we links of rechts moesten, waar we moesten opletten en welke rijbaan we toch vooral moesten aanhouden.
Het “Hierrr rrrechts!” op commandotoon werkte soms behoorlijk op de zenuwen. We besloten dat Truus waarschijnlijk last had van PMS of heel dringend naar de wc moest. Over een optie voor het instellen van een warm, mannelijk stemgeluid beschikte onze Navigator helaas niet. Soms kan een diepe tenor heel geruststellend werken, is mijn ervaring. Helaas zaten wij opgescheept met sopraan Truus.
En Truus bleek bij nader inzien toch niet zo betrouwbaar als gedacht. Halverwege de reis probeerde ze ons terug naar huis te sturen. Daar trapten wij natuurlijk niet in. En helemaal op het eind van onze trip meldde Truus dat we onze bestemming hadden bereikt. Dat kan wel kloppen, aan het eind van de rit, denk je dan. Maar eigenlijk bleek onze bestemming nog een kilometertje of twee verderop te liggen. Tja…
Met zo’n onbetrouwbaar sujet in de auto verval je als vanzelf weer in het ouderwetse kaartlezen. Ook niks mis mee. We maakten er een spelletje van. Op de terugweg was het wij tegen Truus. Al haar voorstellen beluisterden we kritisch, checkten we op de kaart en legden we voor een deel gewoon naast ons neer. Gek trouwens dat je terug gaat praten tegen een apparaat en ook nog verhitte discussies gaat voeren met dat kreng. Ach, wij kwamen er wel.
Wat ik me nog afvroeg: Volgens mannen kunnen vrouwen niet kaartlezen. Met de uitvinding van de TomTom zouden mannen vrouwen tegemoet zijn gekomen en hen over hun gebrek heen hebben geholpen. Maar veel gebruikers van navigatiesystemen zijn mannen. Veel apparaten staan dan ook afgesteld op een vrouwenstem (zie: Truus). Is dat omdat mannen dol zijn op speeltjes? Of kunnen ze dan toch eigenlijk zelf niet zo goed kaartlezen en gebruiken ze vrouwen als excuus?
Ik heb opeens zo’n idee waar de term excuustruus vandaan zou kunnen komen…
Ons route-apparaat bleek niet TomTom te zijn. Het was een kloon. Een Navigator. Wij noemden haar Truus. Dit omdat ze een vrouwelijk stemgeluid voortbracht. Truus was een dominant typje. Een vrouw met een sterke wil. Luid en duidelijk vertelde ze ons waar we links of rechts moesten, waar we moesten opletten en welke rijbaan we toch vooral moesten aanhouden.
Het “Hierrr rrrechts!” op commandotoon werkte soms behoorlijk op de zenuwen. We besloten dat Truus waarschijnlijk last had van PMS of heel dringend naar de wc moest. Over een optie voor het instellen van een warm, mannelijk stemgeluid beschikte onze Navigator helaas niet. Soms kan een diepe tenor heel geruststellend werken, is mijn ervaring. Helaas zaten wij opgescheept met sopraan Truus.
En Truus bleek bij nader inzien toch niet zo betrouwbaar als gedacht. Halverwege de reis probeerde ze ons terug naar huis te sturen. Daar trapten wij natuurlijk niet in. En helemaal op het eind van onze trip meldde Truus dat we onze bestemming hadden bereikt. Dat kan wel kloppen, aan het eind van de rit, denk je dan. Maar eigenlijk bleek onze bestemming nog een kilometertje of twee verderop te liggen. Tja…
Met zo’n onbetrouwbaar sujet in de auto verval je als vanzelf weer in het ouderwetse kaartlezen. Ook niks mis mee. We maakten er een spelletje van. Op de terugweg was het wij tegen Truus. Al haar voorstellen beluisterden we kritisch, checkten we op de kaart en legden we voor een deel gewoon naast ons neer. Gek trouwens dat je terug gaat praten tegen een apparaat en ook nog verhitte discussies gaat voeren met dat kreng. Ach, wij kwamen er wel.
Wat ik me nog afvroeg: Volgens mannen kunnen vrouwen niet kaartlezen. Met de uitvinding van de TomTom zouden mannen vrouwen tegemoet zijn gekomen en hen over hun gebrek heen hebben geholpen. Maar veel gebruikers van navigatiesystemen zijn mannen. Veel apparaten staan dan ook afgesteld op een vrouwenstem (zie: Truus). Is dat omdat mannen dol zijn op speeltjes? Of kunnen ze dan toch eigenlijk zelf niet zo goed kaartlezen en gebruiken ze vrouwen als excuus?
Ik heb opeens zo’n idee waar de term excuustruus vandaan zou kunnen komen…
Log in om te reageren.
