Het genoegen van een volle zoen miste ik al een tijd. Niet dat ik er niets meer aan deed. Menige lippen passeerden de mijne, maar voelden niet als volledige overgave. Niet als een vrije val, als de mooiste muziek die nog intenser leek door je ogen te sluiten. Ineens begreep ik mensen die met hun ogen geopend konden zoenen. Want hoe perfect ook, ik kon me er niet aan overgeven. Het haalde geen moment het gevoel naar boven dat ik had wanneer jij jouw met lipgloss besmeurde lippen weer eens op de mijne drukte.
In gedachten lag jouw hand nog steeds in de mijne. Je vingers waren kleiner dan die van mij. Dunner ook. Zoals het hoorde bij vrouwenhanden. Ik herinnerde me het moedervlekje aan de binnenkant van je ringvinger. Net als die op je jukbeen. Waar ik geregeld langs streek. Ik was geen fan van verzorgingsproducten. Ik zag het nut ook niet zo van al die lotions en tonics. Maar het viel niet te ontkennen dat jouw huid zacht was. Streelbaar zacht.
Jij klaagde er altijd over. Dat ik zo’n gladde huid had en jij niet. Ik haalde dan vaak mijn schouders op. Ik kon wel zeggen hoe zacht jij was, maar dat zou je toch wegwuiven. Zoals je dat bij vrijwel elk complimentje deed. Hoewel ik vermoed dat ze diep van binnen wel overkwamen. Dan krulde je mondhoek even omhoog, tot er een klein kuiltje in je wangen ontstond.
Het was ook niet waar. Jouw huid was veel mooier. In de zomer was je goudbruin. Jij verkleurde ook makkelijker dan ik. Als we de kleur rood even buiten beschouwing zouden laten. Ik besteedde er ook weinig tijd aan. Liever zat ik binnen achter mijn computer om te schrijven, of voor een spel. De waarschuwingen om niet langer dan een half uur in volle zon te zitten waren aan mij niet besteed. Ik kwam toch nooit aan dat aantal.
Die avond dat jij vertrok had ik me voor het laatst eenzaam gevoeld. Overdag ging ik op in mijn werk. ’s Avonds waren er genoeg vrienden die mij van gezelschap wilden voorzien. Ik vergat langzaam hoe het was om te verlangen naar één persoon. Negeren was een efficiënte manier om gedachten te verdringen. In het heden was ik gelukkig. Geliefd. Omringd door mensen, vrolijkheid, drank, aanspraak, waardering.
Vanavond was het anders. Ik lag uitgeteld op de bank. De tv toonde beelden van wat een talkshow leek. Ik zag monden bewegen maar hoorde geen woorden. Wel muziek. Waarom zou je besparen op huishoudelijke apparaten als je ze juist gekocht hebt om aan te zetten? Kunst had ik niet en het behang oogde al jaren saai. Televisie als levend schilderij. Het behang dat licht verschoot van kleur bij de wisselende beelden.
Deze avond werd ik niet opgeschrikt door het ronkende geluid van mijn mobiel op de eikenhouten tafel. Was er niks te doen in de stad. De koelkast was leeg, net als mijn hoofd. En langzaam kroop jij weer naar binnen. Eenzaamheid, ik kende het nog.
In een herinnering ligt nu eenmaal meer gevoel dan in het heden. En onderhuids leefde jij door, gevoed door mijn herinnering…
In gedachten lag jouw hand nog steeds in de mijne. Je vingers waren kleiner dan die van mij. Dunner ook. Zoals het hoorde bij vrouwenhanden. Ik herinnerde me het moedervlekje aan de binnenkant van je ringvinger. Net als die op je jukbeen. Waar ik geregeld langs streek. Ik was geen fan van verzorgingsproducten. Ik zag het nut ook niet zo van al die lotions en tonics. Maar het viel niet te ontkennen dat jouw huid zacht was. Streelbaar zacht.
Jij klaagde er altijd over. Dat ik zo’n gladde huid had en jij niet. Ik haalde dan vaak mijn schouders op. Ik kon wel zeggen hoe zacht jij was, maar dat zou je toch wegwuiven. Zoals je dat bij vrijwel elk complimentje deed. Hoewel ik vermoed dat ze diep van binnen wel overkwamen. Dan krulde je mondhoek even omhoog, tot er een klein kuiltje in je wangen ontstond.
Het was ook niet waar. Jouw huid was veel mooier. In de zomer was je goudbruin. Jij verkleurde ook makkelijker dan ik. Als we de kleur rood even buiten beschouwing zouden laten. Ik besteedde er ook weinig tijd aan. Liever zat ik binnen achter mijn computer om te schrijven, of voor een spel. De waarschuwingen om niet langer dan een half uur in volle zon te zitten waren aan mij niet besteed. Ik kwam toch nooit aan dat aantal.
Die avond dat jij vertrok had ik me voor het laatst eenzaam gevoeld. Overdag ging ik op in mijn werk. ’s Avonds waren er genoeg vrienden die mij van gezelschap wilden voorzien. Ik vergat langzaam hoe het was om te verlangen naar één persoon. Negeren was een efficiënte manier om gedachten te verdringen. In het heden was ik gelukkig. Geliefd. Omringd door mensen, vrolijkheid, drank, aanspraak, waardering.
Vanavond was het anders. Ik lag uitgeteld op de bank. De tv toonde beelden van wat een talkshow leek. Ik zag monden bewegen maar hoorde geen woorden. Wel muziek. Waarom zou je besparen op huishoudelijke apparaten als je ze juist gekocht hebt om aan te zetten? Kunst had ik niet en het behang oogde al jaren saai. Televisie als levend schilderij. Het behang dat licht verschoot van kleur bij de wisselende beelden.
Deze avond werd ik niet opgeschrikt door het ronkende geluid van mijn mobiel op de eikenhouten tafel. Was er niks te doen in de stad. De koelkast was leeg, net als mijn hoofd. En langzaam kroop jij weer naar binnen. Eenzaamheid, ik kende het nog.
In een herinnering ligt nu eenmaal meer gevoel dan in het heden. En onderhuids leefde jij door, gevoed door mijn herinnering…
Log in om te reageren.
