Het is weer eens zo ver: ik ben hoteldebotel. Tenminste, ik doe me zo voor. In werkelijkheid vind ik het knap lastig om verliefd te worden. Het schijnt een chemische reactie in het lichaam te zijn. Helaas heb ik te weinig begrepen van chemie, want die reactie zet mijn lichaam niet echt in. Toch weet ik het: mijn neus heeft weer wat geroken en mijn ogen hebben iets gezien.
Nu is verliefdheid sowieso een rare reactie. Ik heb er eigenlijk heel veel moeite mee. Dat heeft ongetwijfeld te maken met mijn rationalistisch karakter. Op het moment dat ik geen rationele afwegingen kan maken word ik gek, in dit geval om meerdere redenen. Daarom verzet ik mij met man en macht tegen alles wat vlinders heet. Vlinders zijn er om te vertrappen, te begraven en vooral niet om ze voort te planten.
Mensen die verliefd zijn, zijn voor mij dan ook een beetje rare mensen. Ze doen dingen die ze normaal niet zouden doen en roepen dingen die ze normaal nooit zouden zeggen. Mensen heel erg mooi vinden bijvoorbeeld, terwijl objectief gezegd kan worden dat God erg veel haast had toen het lichaam van die persoon werd vormgegeven. Of dat de persoon opgehemeld wordt, terwijl die persoon niet vooraan stond toen de talenten werden uitgedeeld.
Nee, mij krijg je niet zo gek. Tenminste... dat probeer ik. Soms heb ik uitspattingen, momenten dat ik even de druk van de ketel moet halen. Maar meestal is het ingetogen, summier. Dan meld ik hooguit dat ik 'iemand interessant vind' en 'dat ik regelmatig afspreek'. In werkelijkheid borrelt het. Kookt het. Ontploft het. Maar dat merk je niet. Soms merk ik het zelfs niet.
En toch... jij mag me morgen bellen. Of liefst vannacht nog. Niet dat je dat doet, dat vind je veel te eng. Ik eigenlijk ook, maar soms kan ik het niet laten. Om aan je te denken, over je te dromen. Om een toekomst samen te fantaseren. Om je een mailtje te sturen met de vraag om af te spreken. Alleen omdat het leuk is. Maar stiekem ook om die vulkaan onder controle te houden. Want zolang die vulkaan water krijgt, doet hij niets.
I 'm in love - again and again. And you may call me tomorrow - again and again.
Nu is verliefdheid sowieso een rare reactie. Ik heb er eigenlijk heel veel moeite mee. Dat heeft ongetwijfeld te maken met mijn rationalistisch karakter. Op het moment dat ik geen rationele afwegingen kan maken word ik gek, in dit geval om meerdere redenen. Daarom verzet ik mij met man en macht tegen alles wat vlinders heet. Vlinders zijn er om te vertrappen, te begraven en vooral niet om ze voort te planten.
Mensen die verliefd zijn, zijn voor mij dan ook een beetje rare mensen. Ze doen dingen die ze normaal niet zouden doen en roepen dingen die ze normaal nooit zouden zeggen. Mensen heel erg mooi vinden bijvoorbeeld, terwijl objectief gezegd kan worden dat God erg veel haast had toen het lichaam van die persoon werd vormgegeven. Of dat de persoon opgehemeld wordt, terwijl die persoon niet vooraan stond toen de talenten werden uitgedeeld.
Nee, mij krijg je niet zo gek. Tenminste... dat probeer ik. Soms heb ik uitspattingen, momenten dat ik even de druk van de ketel moet halen. Maar meestal is het ingetogen, summier. Dan meld ik hooguit dat ik 'iemand interessant vind' en 'dat ik regelmatig afspreek'. In werkelijkheid borrelt het. Kookt het. Ontploft het. Maar dat merk je niet. Soms merk ik het zelfs niet.
En toch... jij mag me morgen bellen. Of liefst vannacht nog. Niet dat je dat doet, dat vind je veel te eng. Ik eigenlijk ook, maar soms kan ik het niet laten. Om aan je te denken, over je te dromen. Om een toekomst samen te fantaseren. Om je een mailtje te sturen met de vraag om af te spreken. Alleen omdat het leuk is. Maar stiekem ook om die vulkaan onder controle te houden. Want zolang die vulkaan water krijgt, doet hij niets.
I 'm in love - again and again. And you may call me tomorrow - again and again.
Log in om te reageren.
