Wat een schrik, wanneer ik de mens in zijn of haar puurste vorm aanschouw. (Inclusief mijzelf, laat dat duidelijk zijn…)
Wanneer komt de oermens naar buiten? Op zaterdag in de supermarkt, op Tweede Paasdag op een meubelboulevard, tijdens de uitverkoop in ongeacht welke winkel, al schrijvend op internet en in het verkeer.
Het beschaafde likje beleefdheidsverf begint al af te bladderen wanneer iemand het lef heeft om voor te piepen in de rij voor de kassa, terwijl jij al die tijd netjes staat te wachten tot de caissière genegen is jouw boodschappen langs de scanner te halen.
Mijn haren gaan overeind staan wanneer het ergens zó druk is dat je steeds mensen raakt wanneer je ze moet passeren. Leuk, zo’n rollator of scootmobiel, maar de klachten zijn niet van de lucht wanneer je de bestuurders ervan even niet ziet en ze dus wel drie héle tellen moeten wachten. Vervolgens staan de bezitters van deze prachtige uitvindingen zelf enorm in de weg, maar daar mag je natuurlijk niets van zeggen, want ze hebben die wielen niet voor niets bij zich. Hangjongeren worden tegenwoordig aangepakt, maar samenscholingen vol chagrijnige en klagende oudjes zijn wel toegestaan? Wie snapt het Nederlands recht soms nog…
Oké, van de rollatormaffia naar de volgende ergernis; onbeleefd, onverschillig of onkundig winkelpersoneel. Wanneer je iets niet kunt vinden en dus hulp zoekt, is er lang niet altijd iemand te vinden of je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Je kunt soms zelfs een grote mond krijgen of ze laten je gewoon staan, terwijl de drie loslopende collega’s samen staan te roddelen over nummer vier, die bij de kassa staat af te rekenen met haar malende kaken die de kauwgom uit de aanbieding proberen.
Wanneer je dan geheel op eigen kracht uiteindelijk de producten hebt gevonden en gaat afrekenen, kijkt het kassapersoneel je vaak niet eens aan en er kan zelfs geen “alstublieft” of “dank u wel” meer af. Mijn neiging om met iets te gooien of ergens tegenaan te schoppen lijkt uit te groeien tot een eerste levensbehoefte!
In de auto beginnen mijn tanden te knarsen en tenen te krommen wanneer iemand me rechts inhaalt, me dan snijdt en vervolgens zachter voor me gaat rijden… Ik krijg ook kippenvel van mensen die bumperkleven of van mensen die op het allerlaatste moment beslissen dat ze binnen nu en vier seconden drie rijstroken naar rechts moeten opschuiven – zónder richtingaanwijzer!- omdat ze anders de afslag missen.
Er zijn ook in dit geval al heel wat alternatieve scheldwoorden door mij bedacht, die ik hier maar niet zwart op wit zal zetten, zo breng ik anderen maar op slechte ideeën en volgt er een regen van reacties...
Daarom geldt de titel “agressief, wie, ik
” dus in de eerste plaats voor mijzelf, ongevernist heb ik ook kanten waar ik soms van schrik, maar die misschien, voor de oplettende lezer, wel herkenbaar zijn…?!
(Ik stop nu maar, want ik moet het haar op m’n tanden nog kammen en m’n scherpe tong bijslijpen…)
Wanneer komt de oermens naar buiten? Op zaterdag in de supermarkt, op Tweede Paasdag op een meubelboulevard, tijdens de uitverkoop in ongeacht welke winkel, al schrijvend op internet en in het verkeer.
Het beschaafde likje beleefdheidsverf begint al af te bladderen wanneer iemand het lef heeft om voor te piepen in de rij voor de kassa, terwijl jij al die tijd netjes staat te wachten tot de caissière genegen is jouw boodschappen langs de scanner te halen.
Mijn haren gaan overeind staan wanneer het ergens zó druk is dat je steeds mensen raakt wanneer je ze moet passeren. Leuk, zo’n rollator of scootmobiel, maar de klachten zijn niet van de lucht wanneer je de bestuurders ervan even niet ziet en ze dus wel drie héle tellen moeten wachten. Vervolgens staan de bezitters van deze prachtige uitvindingen zelf enorm in de weg, maar daar mag je natuurlijk niets van zeggen, want ze hebben die wielen niet voor niets bij zich. Hangjongeren worden tegenwoordig aangepakt, maar samenscholingen vol chagrijnige en klagende oudjes zijn wel toegestaan? Wie snapt het Nederlands recht soms nog…
Oké, van de rollatormaffia naar de volgende ergernis; onbeleefd, onverschillig of onkundig winkelpersoneel. Wanneer je iets niet kunt vinden en dus hulp zoekt, is er lang niet altijd iemand te vinden of je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Je kunt soms zelfs een grote mond krijgen of ze laten je gewoon staan, terwijl de drie loslopende collega’s samen staan te roddelen over nummer vier, die bij de kassa staat af te rekenen met haar malende kaken die de kauwgom uit de aanbieding proberen.
Wanneer je dan geheel op eigen kracht uiteindelijk de producten hebt gevonden en gaat afrekenen, kijkt het kassapersoneel je vaak niet eens aan en er kan zelfs geen “alstublieft” of “dank u wel” meer af. Mijn neiging om met iets te gooien of ergens tegenaan te schoppen lijkt uit te groeien tot een eerste levensbehoefte!
In de auto beginnen mijn tanden te knarsen en tenen te krommen wanneer iemand me rechts inhaalt, me dan snijdt en vervolgens zachter voor me gaat rijden… Ik krijg ook kippenvel van mensen die bumperkleven of van mensen die op het allerlaatste moment beslissen dat ze binnen nu en vier seconden drie rijstroken naar rechts moeten opschuiven – zónder richtingaanwijzer!- omdat ze anders de afslag missen.
Er zijn ook in dit geval al heel wat alternatieve scheldwoorden door mij bedacht, die ik hier maar niet zwart op wit zal zetten, zo breng ik anderen maar op slechte ideeën en volgt er een regen van reacties...
Daarom geldt de titel “agressief, wie, ik
” dus in de eerste plaats voor mijzelf, ongevernist heb ik ook kanten waar ik soms van schrik, maar die misschien, voor de oplettende lezer, wel herkenbaar zijn…?!(Ik stop nu maar, want ik moet het haar op m’n tanden nog kammen en m’n scherpe tong bijslijpen…)
Log in om te reageren.
