Daar staan ze dan, mijn oud-collega's en vrienden. Ooit trotse, daadkrachtige, ambitieuze wereldverbeteraars, nu futloze dikbuiken in krankzinnige werkuniformen. Wat is er met hen gebeurd? Is dat ook mijn toekomst... Ik mag hopen van niet.
Ik zit nog vol ambitie! Sterker nog: ik heb te veel ambitie. Ik heb zoveel ambities, dat ik waarschijnlijk twee eeuwig-levens nodig heb om ze allemaal te verwezenlijken. En dan maar hopen dat er geen ambities bijkomen. Want als ik eenmaal ergens mee bezig ben, heb ik continu last van nieuwe ideeën en daarbij behorende ambities. De stroom houdt nooit op.
Zo heb ik de ambitie om een keer Popstars te winnen. (Serieus. Hoe moeilijk kan het zijn.) Verder heb ik de ambitie om Carice van Houten te verleiden tot een avondje uit. Vanzelfsprekend heb ik de aspiratie om een heel groot huis te kopen, maar daarvoor moet ik eerst mijn heel-veel-geld-verdienen-ambitie verwezenlijken.
Nu moet je niet denken dat ik alleen op rijkdom en aanzien uit ben. Ik heb bijvoorbeeld ook de ambitie om al mijn vrienden met geldproblemen te helpen als ik de balkenendenorm heb aangetikt.
Misschien vraag je je met mij af: “Waarom al die ambitie? Hebben je ouders altijd de lat tien hoog gelegd? Heb je een minderwaardigheidscomplex en probeer je die zo te compenseren? Of houd je simpelweg van uitdagingen?”
Om eerlijk te zijn; ik weet het ook niet waar al die ambitie vandaan komt. Eerlijk gezegd zie ik het nut niet eens in van al die aspiraties. Want waarom zou ik me zo druk maken? Ik word niet gelukkiger van veel geld. De wereld zal niet veranderen door mijn toedoen. Wereldproblematiek als honger en oorlog zullen altijd blijven bestaan. En ik. Ik ga uiteindelijk de grond in en over honderd jaar ben ik vergeten en vergaan.
Daar staan ze dan op de Dam: Superman, Spiderman en Batman. Mijn vrienden gaan nu door het leven als levende standbeelden. Kiekjes-clowns. Afdankertjes van Madam Tussauds. Schimmen van de helden van vroeger. Hoe het zover heeft kunnen komen? Waarschijnlijk drank. En anders het inzicht dat alles lucht en leegte is. Prediker wist het al: ambitie is een kansloze aspiratie.
Ik zucht. Ik trek mijn jas uit, trek mijn Magere Hein kostuum aan en ga tussen mijn maten staan. F*ck leegte. Hen onvoorwaardelijk steunen, blijft een aspiratie van me. Net zoals de humor in dingen blijven zien. En eenmaal thuis zal ik Magere Hein verbranden, want eervol ten onder gaan, is ook een ambitie van me.
Ik zit nog vol ambitie! Sterker nog: ik heb te veel ambitie. Ik heb zoveel ambities, dat ik waarschijnlijk twee eeuwig-levens nodig heb om ze allemaal te verwezenlijken. En dan maar hopen dat er geen ambities bijkomen. Want als ik eenmaal ergens mee bezig ben, heb ik continu last van nieuwe ideeën en daarbij behorende ambities. De stroom houdt nooit op.
Zo heb ik de ambitie om een keer Popstars te winnen. (Serieus. Hoe moeilijk kan het zijn.) Verder heb ik de ambitie om Carice van Houten te verleiden tot een avondje uit. Vanzelfsprekend heb ik de aspiratie om een heel groot huis te kopen, maar daarvoor moet ik eerst mijn heel-veel-geld-verdienen-ambitie verwezenlijken.
Nu moet je niet denken dat ik alleen op rijkdom en aanzien uit ben. Ik heb bijvoorbeeld ook de ambitie om al mijn vrienden met geldproblemen te helpen als ik de balkenendenorm heb aangetikt.
Misschien vraag je je met mij af: “Waarom al die ambitie? Hebben je ouders altijd de lat tien hoog gelegd? Heb je een minderwaardigheidscomplex en probeer je die zo te compenseren? Of houd je simpelweg van uitdagingen?”
Om eerlijk te zijn; ik weet het ook niet waar al die ambitie vandaan komt. Eerlijk gezegd zie ik het nut niet eens in van al die aspiraties. Want waarom zou ik me zo druk maken? Ik word niet gelukkiger van veel geld. De wereld zal niet veranderen door mijn toedoen. Wereldproblematiek als honger en oorlog zullen altijd blijven bestaan. En ik. Ik ga uiteindelijk de grond in en over honderd jaar ben ik vergeten en vergaan.
Daar staan ze dan op de Dam: Superman, Spiderman en Batman. Mijn vrienden gaan nu door het leven als levende standbeelden. Kiekjes-clowns. Afdankertjes van Madam Tussauds. Schimmen van de helden van vroeger. Hoe het zover heeft kunnen komen? Waarschijnlijk drank. En anders het inzicht dat alles lucht en leegte is. Prediker wist het al: ambitie is een kansloze aspiratie.
Ik zucht. Ik trek mijn jas uit, trek mijn Magere Hein kostuum aan en ga tussen mijn maten staan. F*ck leegte. Hen onvoorwaardelijk steunen, blijft een aspiratie van me. Net zoals de humor in dingen blijven zien. En eenmaal thuis zal ik Magere Hein verbranden, want eervol ten onder gaan, is ook een ambitie van me.
Log in om te reageren.
