Arme kinderen. Hebben jullie het zo moeilijk met kritiek? Kunnen jullie niet tegen mensen die iets anders zeggen dan wat jullie gewend zijn? Vinden jullie nog steeds dat de huidige Christelijke moraal superieur is aan alles wat daar niet mee strookt? Dat Balkenende met zijn 'normen en waarden' goed bezig is? Dat ons aller André Rouvoet een uitstekende keus heeft gemaakt door minister van Jeugd en Gezin te worden? Dat er meer geld naar derdewereldlanden moet?
Prachtig hoor. Je hebt een mening. Waarschijnlijk kun je hem ook nog verdedigen. Door te zeggen 'dat het in de Bijbel staat.' Dat de andere keuze 'van de duivel komt'. Voor de vorm gooi je er ook nog een paar bijbelteksten bij, zodat extra duidelijk wordt dat jouw keuze toch echt de goede is. Arm kind. Anno 2009 moet je in maatschappelijke debatten met iets meer komen dan een krap 1700 jaar oud boek. Tegenwoordig gelooft namelijk niet iedereen meer in een boek. Tegenwoordig gelooft men in zichzelf, in de techniek. En daar zitten best positieve kanten aan. Men loopt bijvoorbeeld niet meer klakkeloos de eerste de beste zieltjeswinner achterna, maar gaat eerst eens nadenken over hetgeen wat deze man zegt.
Een groot voordeel van niet meer klakkeloos vasthouden aan de Bijbel (lees: de huidige interpretatie ervan) is dat mensen gaan nadenken over andere meningen. De hersenen worden gepijnigd met vragen over abortus, euthanasie, echtscheiding en andersoortige taboes. Dat zijn lastige vragen, maar het gemeenschappelijke kenmerk is dat men eindelijk in de gelegenheid komt om het doel van de eerder opgestelde regel te achterhalen. En dat is prettig.
Nu is het sowieso goed dat mensen eens over hun eigen gedrag gaan nadenken. Ik houd er bijvoorbeeld niet van als mensen mij klakkeloos veroordelen, terwijl ik mijn verwijten probeer in te slikken. Dat deed men vroeger erg makkelijk: het vingertje wees snel naar je op het moment dat je iets anders deed – of anders was- dan de massa. Dan was je op zijn minst raar, zo niet erger. Veroordelen – ik heb er een hekel aan. Ik doe dat dan ook niet zo snel. Toch wil ik nu graag een punt van kritiek opvoeren. Voor de mensen die niet tegen kritiek kunnen. Arme kinderen.
Want kritiek is reflectie in de puurste vorm. Mensen geven je feedback over jouw gedrag. Geweldig toch? Daarom heb ik een hartgrondige hekel aan alles en iedereen die bij de eerste de beste kritiek in de verdediging schiet. En al helemaal die niet kijkt naar zichzelf, maar meteen doorverwijst. Naar een persoon, een ding, een omstandigheid of een boek. Arme kinderen. Daar doelt de criticus namelijk niet op. Hij wijst naar jou, hij wijst een zwak punt aan. Wees er blij mee en doe er wat aan. De eerstvolgende keer kan namelijk minder zachtzinnig zijn.
Een oude wijsheid luidt: "Wie geschoren wordt, moet stilzitten." Niet als een klein kind draaiend en dreinend in de stoel zitten, maar gewoon stilzitten en afwachten wat het resultaat is. En aandachtig luisteren naar wat de kapper je te zeggen heeft. Want alhoewel scheren niet altijd even leuk is, is het wel nuttig. Je bent dan misschien nog wel een arm kind, maar je bent dan in ieder geval en stukje rijker geworden.
Prachtig hoor. Je hebt een mening. Waarschijnlijk kun je hem ook nog verdedigen. Door te zeggen 'dat het in de Bijbel staat.' Dat de andere keuze 'van de duivel komt'. Voor de vorm gooi je er ook nog een paar bijbelteksten bij, zodat extra duidelijk wordt dat jouw keuze toch echt de goede is. Arm kind. Anno 2009 moet je in maatschappelijke debatten met iets meer komen dan een krap 1700 jaar oud boek. Tegenwoordig gelooft namelijk niet iedereen meer in een boek. Tegenwoordig gelooft men in zichzelf, in de techniek. En daar zitten best positieve kanten aan. Men loopt bijvoorbeeld niet meer klakkeloos de eerste de beste zieltjeswinner achterna, maar gaat eerst eens nadenken over hetgeen wat deze man zegt.
Een groot voordeel van niet meer klakkeloos vasthouden aan de Bijbel (lees: de huidige interpretatie ervan) is dat mensen gaan nadenken over andere meningen. De hersenen worden gepijnigd met vragen over abortus, euthanasie, echtscheiding en andersoortige taboes. Dat zijn lastige vragen, maar het gemeenschappelijke kenmerk is dat men eindelijk in de gelegenheid komt om het doel van de eerder opgestelde regel te achterhalen. En dat is prettig.
Nu is het sowieso goed dat mensen eens over hun eigen gedrag gaan nadenken. Ik houd er bijvoorbeeld niet van als mensen mij klakkeloos veroordelen, terwijl ik mijn verwijten probeer in te slikken. Dat deed men vroeger erg makkelijk: het vingertje wees snel naar je op het moment dat je iets anders deed – of anders was- dan de massa. Dan was je op zijn minst raar, zo niet erger. Veroordelen – ik heb er een hekel aan. Ik doe dat dan ook niet zo snel. Toch wil ik nu graag een punt van kritiek opvoeren. Voor de mensen die niet tegen kritiek kunnen. Arme kinderen.
Want kritiek is reflectie in de puurste vorm. Mensen geven je feedback over jouw gedrag. Geweldig toch? Daarom heb ik een hartgrondige hekel aan alles en iedereen die bij de eerste de beste kritiek in de verdediging schiet. En al helemaal die niet kijkt naar zichzelf, maar meteen doorverwijst. Naar een persoon, een ding, een omstandigheid of een boek. Arme kinderen. Daar doelt de criticus namelijk niet op. Hij wijst naar jou, hij wijst een zwak punt aan. Wees er blij mee en doe er wat aan. De eerstvolgende keer kan namelijk minder zachtzinnig zijn.
Een oude wijsheid luidt: "Wie geschoren wordt, moet stilzitten." Niet als een klein kind draaiend en dreinend in de stoel zitten, maar gewoon stilzitten en afwachten wat het resultaat is. En aandachtig luisteren naar wat de kapper je te zeggen heeft. Want alhoewel scheren niet altijd even leuk is, is het wel nuttig. Je bent dan misschien nog wel een arm kind, maar je bent dan in ieder geval en stukje rijker geworden.
Log in om te reageren.
