Ze is een creatie van een vriendin van mij, die haar op de camera heeft vastgelegd. Ergens op het strand een paar kilometer hier vandaan. Mijn vriendin zit op een kunstacademie en had een paar dagen geleden haar eerste expositie.
Meer dan trots was ze, toen er mensen kwamen om haar foto’s te bekijken. Maar ook leek ze haast verbaasd dat mensen iets herkenden, of ontdekten in en door haar werk. Er waren nog meer foto’s van haar te bewonderen, naast die van de bruid-hoer. Maar voor mij was het de bruid-hoer waar ik het meeste in herkende en ontdekte.
Ze zit rechtop in het zand, op haar knieën. Met haar borsten half ontbloot, kijkt ze me recht in mijn ogen. Ik zie ogen die tegelijkertijd uitdagend en kwetsbaar zijn. Haar lichaam is gehuld in wit stof. Maar ze is vies. Haar jurk is nat en is besmeurd met zand. Ook op haar rechterwang kleeft zand. Maar dat schijnt haar niet te deren. Om haar hoofd is een witte doek geknoopt. Op ingenieuze wijze is daar een wit, kanten slipje in verstopt. Je ziet dat alleen als los onderdeel van haar sluier, als je met aandacht naar haar kijkt. Een lichaam dat tegelijkertijd de uitdagende hoer en de kwetsbare bruid is. Mijn ogen slokken haar op en vallen dan op het bordje met onderschrift dat bij haar hoort: “Stof zijt gij, en tot stof zult gij wederkeren.” Een tekst uit het bijbelboek Genesis.
De bruid-hoer en bijhorend bordje met opschrift, zetten me aan het denken over het onderwerp ‘christenen en hedendaagse kunst’. Er zijn de natuurlijk ontelbare iconen, versieringen, schilderijen en dergelijke te vinden in kerken over heel de wereld. Maar als het over hedendaagse kunst gaat, lijken christenen vaak een beetje achter te lopen. Als ik denk aan Nederlandse ‘christelijke kunstenaars’, schiet me eigenlijk als enige de naam “Selah” binnen. Een kunstenares, met een gereformeerde achtergrond, die een aantal maanden geleden veel aandacht kreeg in verschillende media omdat zij een glossy had uitgegeven, die de titel: ‘Calvijn!’ draagt. Wat in deze glossy vooral naar voren gebracht wordt, is dat Nederlanders met hun calvinistisch gekleurde, culturele achtergrond, in het algemeen veel meer lijken te hechten aan taal dan aan beelden.
Mijn vriendin heeft geen gereformeerde achtergrond en dat is voor haar misschien maar beter ook, want anders zou ze waarschijnlijk moeten afrekenen met bepaalde schuldgevoelens. Calvijn had haar bordje met opschrift vast gewaardeerd, maar heftig geprotesteerd tegen de half ontblote borsten op haar foto. Met hem als voorbeeld is zij door enkele ‘calvinistische’ christenen ook aangesproken over het blootgehalte in haar kunst. Mijn vriendin is echter niet zozeer calvinistisch, maar wel christelijk. Kunst is voor haar een zoeken. Zoeken naar “de grens” en zoeken naar medechristenen die kunst ook belangrijk vinden.
Want het lijkt soms alsof heel weinig christenen in Nederland in kunst geïnteresseerd zijn. Vooral als het om beelden gaat, maar zelfs ook als het om woorden gaat. Ik noem hier als voorbeeld het veel besproken programma van de Evangelische Omroep ‘Loopt een man over het water’, dat al voor de eerste uitzending geannuleerd is. Hierin zou de kunstvorm cabaret gecombineerd worden met het Marcus-evangelie. Een uitstekend voorbeeld van ‘hedendaagse christelijke kunst’, zo lijkt mij. Naar aanleiding van dit nieuws wil ik daarom ook een oproep doen: ik wil graag een nieuwe Reformatie en een nieuwe Calvijn! Laat het deze keer een Kunst-reformatie zijn, met een Calvijn die de schoonheid van een bruid-hoer waarderen kan.
Meer dan trots was ze, toen er mensen kwamen om haar foto’s te bekijken. Maar ook leek ze haast verbaasd dat mensen iets herkenden, of ontdekten in en door haar werk. Er waren nog meer foto’s van haar te bewonderen, naast die van de bruid-hoer. Maar voor mij was het de bruid-hoer waar ik het meeste in herkende en ontdekte.
Ze zit rechtop in het zand, op haar knieën. Met haar borsten half ontbloot, kijkt ze me recht in mijn ogen. Ik zie ogen die tegelijkertijd uitdagend en kwetsbaar zijn. Haar lichaam is gehuld in wit stof. Maar ze is vies. Haar jurk is nat en is besmeurd met zand. Ook op haar rechterwang kleeft zand. Maar dat schijnt haar niet te deren. Om haar hoofd is een witte doek geknoopt. Op ingenieuze wijze is daar een wit, kanten slipje in verstopt. Je ziet dat alleen als los onderdeel van haar sluier, als je met aandacht naar haar kijkt. Een lichaam dat tegelijkertijd de uitdagende hoer en de kwetsbare bruid is. Mijn ogen slokken haar op en vallen dan op het bordje met onderschrift dat bij haar hoort: “Stof zijt gij, en tot stof zult gij wederkeren.” Een tekst uit het bijbelboek Genesis.
De bruid-hoer en bijhorend bordje met opschrift, zetten me aan het denken over het onderwerp ‘christenen en hedendaagse kunst’. Er zijn de natuurlijk ontelbare iconen, versieringen, schilderijen en dergelijke te vinden in kerken over heel de wereld. Maar als het over hedendaagse kunst gaat, lijken christenen vaak een beetje achter te lopen. Als ik denk aan Nederlandse ‘christelijke kunstenaars’, schiet me eigenlijk als enige de naam “Selah” binnen. Een kunstenares, met een gereformeerde achtergrond, die een aantal maanden geleden veel aandacht kreeg in verschillende media omdat zij een glossy had uitgegeven, die de titel: ‘Calvijn!’ draagt. Wat in deze glossy vooral naar voren gebracht wordt, is dat Nederlanders met hun calvinistisch gekleurde, culturele achtergrond, in het algemeen veel meer lijken te hechten aan taal dan aan beelden.
Mijn vriendin heeft geen gereformeerde achtergrond en dat is voor haar misschien maar beter ook, want anders zou ze waarschijnlijk moeten afrekenen met bepaalde schuldgevoelens. Calvijn had haar bordje met opschrift vast gewaardeerd, maar heftig geprotesteerd tegen de half ontblote borsten op haar foto. Met hem als voorbeeld is zij door enkele ‘calvinistische’ christenen ook aangesproken over het blootgehalte in haar kunst. Mijn vriendin is echter niet zozeer calvinistisch, maar wel christelijk. Kunst is voor haar een zoeken. Zoeken naar “de grens” en zoeken naar medechristenen die kunst ook belangrijk vinden.
Want het lijkt soms alsof heel weinig christenen in Nederland in kunst geïnteresseerd zijn. Vooral als het om beelden gaat, maar zelfs ook als het om woorden gaat. Ik noem hier als voorbeeld het veel besproken programma van de Evangelische Omroep ‘Loopt een man over het water’, dat al voor de eerste uitzending geannuleerd is. Hierin zou de kunstvorm cabaret gecombineerd worden met het Marcus-evangelie. Een uitstekend voorbeeld van ‘hedendaagse christelijke kunst’, zo lijkt mij. Naar aanleiding van dit nieuws wil ik daarom ook een oproep doen: ik wil graag een nieuwe Reformatie en een nieuwe Calvijn! Laat het deze keer een Kunst-reformatie zijn, met een Calvijn die de schoonheid van een bruid-hoer waarderen kan.
Log in om te reageren.
