Ik hou niet van ruzie. Niet dat het er nooit van komt. Maar ik kan er niet echt mee omgaan. Ik praat hier over de man-vrouw-ruzie. Het escaleert altijd. Een ruzie in de kiem smoren is helaas een gave die ik niet beheers.
Van nature loop ik niet weg voor een goede discussie. Ik kan er ook wel tegen als ik er eens één verlies. Alleen gebeurt dat zelden. En dus went het nooit als het wel eens voorkomt. Het probleem met discussies is dat iemand met goede argumenten moet komen. Als die er niet zijn ga ik iemand niet laten winnen. Dan bijt ik me vast, zelfs bij ongelijk. Als een politiehond in de armbescherming van zijn trainer.
Een goede ruzie voel je aankomen. Sommige mensen beginnen een beetje te mokken, ik borrel slechts. Vulkaan in de onderbuik. Onweer op afstand. Hier en daar een flits, maar vooral onheilspellend gerommel. Ver weg maar naderend. En op een onverwacht moment is er ineens de donderslag. De vulkaan die openbarst. Dan kan je niet meer terug.
Het probleem zit hem misschien niet eens echt daarin. Sommigen zeggen dat een goede relatie alleen kan bestaan met af en toe een knallende ruzie. Dan wordt opgekropte frustratie een keer geuit. Dan zeg je dingen die normaal vanwege de lieve vrede maar ingeslikt worden. Vaak kun je ook direct even spuien wat je het afgelopen halfjaar heeft dwarsgezeten. Non-argumenten die ineens opkomen. Vrouwen schijnen daar goed in te zijn. Ik kan zeggen dat ik ook graag het niet weggooien van een bedorven pak melk aanhaal in een discussie over het al dan niet omgaan met oud-geliefden, om maar eens wat te noemen. Alles voor de winst.
Het vervelende aan ruzie is voor mij dat ik geen idee heb hoe ik een ruzie moet beëindigen. In films gaat het altijd zo makkelijk. Kennen de herrieschoppers elkaar al dan eindigt het steevast in goedmaakseks. Goedmaakseks, het zegt me niks. Het schijnt beter te zijn dan ‘gewoon’. Ik vraag me af waarom. Een bloemetje of een kaartje met excuses zegt toch veel meer? Goed, ik moet toegeven dat het minder erotisch is, maar twee naakte lijven tegen elkaar zou voor mij alleen een indicatie zijn dat ondanks de ruzie mijn partner enorm opgewonden is. Niet dat ze spijt heeft van een bepaalde actie of opmerking.
Wanneer de stennistrappers elkaar niet kennen is het doorgaans zo dat er één enorm uitvalt, de ander knapt, de eerste troost diegene en er ontstaat vervolgens iets moois. Ik heb het regelmatig in de kroeg geprobeerd. Gek genoeg eindig ik altijd met een wodka-Martini in mijn gezicht of een knietje op een gevoelige plaats. En ik leefde nog wel in de utopische veronderstelling dat films een realistische weergave waren van de werkelijkheid.
Daarom hoop ik dat er een dame is die de kunst van het ruzieën verstaat. Maar ook van het goedmaken. Ik geef je de mogelijkheid om mij vrijuit te beledigen. Maak me boos. Onder voorwaarde dat je het wel weer goed maakt. Misschien kan iemand mij het geloof in de Hollywoodrealiteit teruggeven. Als die al zou bestaan. Anders zou ik zo graag eens ervaren hoe goedmaken in de praktijk gaat…
Van nature loop ik niet weg voor een goede discussie. Ik kan er ook wel tegen als ik er eens één verlies. Alleen gebeurt dat zelden. En dus went het nooit als het wel eens voorkomt. Het probleem met discussies is dat iemand met goede argumenten moet komen. Als die er niet zijn ga ik iemand niet laten winnen. Dan bijt ik me vast, zelfs bij ongelijk. Als een politiehond in de armbescherming van zijn trainer.
Een goede ruzie voel je aankomen. Sommige mensen beginnen een beetje te mokken, ik borrel slechts. Vulkaan in de onderbuik. Onweer op afstand. Hier en daar een flits, maar vooral onheilspellend gerommel. Ver weg maar naderend. En op een onverwacht moment is er ineens de donderslag. De vulkaan die openbarst. Dan kan je niet meer terug.
Het probleem zit hem misschien niet eens echt daarin. Sommigen zeggen dat een goede relatie alleen kan bestaan met af en toe een knallende ruzie. Dan wordt opgekropte frustratie een keer geuit. Dan zeg je dingen die normaal vanwege de lieve vrede maar ingeslikt worden. Vaak kun je ook direct even spuien wat je het afgelopen halfjaar heeft dwarsgezeten. Non-argumenten die ineens opkomen. Vrouwen schijnen daar goed in te zijn. Ik kan zeggen dat ik ook graag het niet weggooien van een bedorven pak melk aanhaal in een discussie over het al dan niet omgaan met oud-geliefden, om maar eens wat te noemen. Alles voor de winst.
Het vervelende aan ruzie is voor mij dat ik geen idee heb hoe ik een ruzie moet beëindigen. In films gaat het altijd zo makkelijk. Kennen de herrieschoppers elkaar al dan eindigt het steevast in goedmaakseks. Goedmaakseks, het zegt me niks. Het schijnt beter te zijn dan ‘gewoon’. Ik vraag me af waarom. Een bloemetje of een kaartje met excuses zegt toch veel meer? Goed, ik moet toegeven dat het minder erotisch is, maar twee naakte lijven tegen elkaar zou voor mij alleen een indicatie zijn dat ondanks de ruzie mijn partner enorm opgewonden is. Niet dat ze spijt heeft van een bepaalde actie of opmerking.
Wanneer de stennistrappers elkaar niet kennen is het doorgaans zo dat er één enorm uitvalt, de ander knapt, de eerste troost diegene en er ontstaat vervolgens iets moois. Ik heb het regelmatig in de kroeg geprobeerd. Gek genoeg eindig ik altijd met een wodka-Martini in mijn gezicht of een knietje op een gevoelige plaats. En ik leefde nog wel in de utopische veronderstelling dat films een realistische weergave waren van de werkelijkheid.
Daarom hoop ik dat er een dame is die de kunst van het ruzieën verstaat. Maar ook van het goedmaken. Ik geef je de mogelijkheid om mij vrijuit te beledigen. Maak me boos. Onder voorwaarde dat je het wel weer goed maakt. Misschien kan iemand mij het geloof in de Hollywoodrealiteit teruggeven. Als die al zou bestaan. Anders zou ik zo graag eens ervaren hoe goedmaken in de praktijk gaat…
Log in om te reageren.
