Een schrijver schrijft omdat hij iets te melden heeft. Afgelopen week heeft één van onze columnisten bewezen dat zelfs als je een column over niets schrijft, daar nog een bepaalde boodschap in verborgen kan liggen. Als je uitgaat van de stelling dat elk mens uniek is, zou in feite elk mens iets te melden moeten hebben. Maar niet elk mens is schrijver.
Heel veel mensen in de wereld zijn nog steeds analfabeet. Die hebben dus geen andere keus dan niet te schrijven, hoewel ze wellicht heel erg veel te melden hebben. Er zijn ook mensen die in theorie wel kunnen schrijven, maar dit alleen doen als het absoluut noodzakelijk is. Dan heb je nog de mensen die wel vaak schrijven, maar wiens woorden nauwelijks gelezen worden, zelfs al willen ze dat graag. Want lezen is onlosmakelijk verbonden met schrijven. Een schrijver heeft publiek nodig om een schrijver genoemd te kunnen worden. Zonder lezen zou er geen schrijven bestaan, en zonder lezers geen schrijvers. Een schrijver is dus pas een schrijver als hij gelezen wordt.
Hieruit zou men kunnen concluderen dat schrijvers lijden aan grootheidswaanzin. Zij weigeren immers te erkennen dat schrijven geen enkele meerwaarde heeft. Schrijvers blijven hardnekkig geloven dat de door hen bedachte woorden meer waarde hebben dan die door anderen bedacht zijn, omdat ze toevallig opgeschreven zijn. Of men kan ook juist tot een tegenovergestelde conclusie komen, namelijk dat schrijvers er een zeker genoegen in scheppen zich in buitensporige mate afhankelijk te maken van andere mensen. Niet de schrijver zelf, maar zijn lezers bepalen immers of hij werkelijk schrijver genoemd kan en mag worden.
Desondanks verschillen schrijvers vaak niet zo heel veel van hun lezers. Onder lezers bevinden zich ook veel figuren die aan grootheidswaanzin leiden. Lezers die denken dat bepaalde woorden speciaal voor hen in een bepaalde volgorde gezet en opgeschreven zijn, bijvoorbeeld. Of lezers die hun eigen boodschap belangrijker vinden dan die van een schrijver, en die laatste met het grootste gemak wegwuiven als “onzin”. Bovendien maken ook lezers zich in grote mate afhankelijk van andere mensen. Want hoe kan men een lezer zijn, zonder een schrijver te hebben. Toch heeft schrijven - en daarmee lezen - uiteindelijk meer van doen met het leggen van relaties, dan met grootheidswaanzin of ongezonde afhankelijkheid. Het is tenslotte toch niet de mens zelf, maar zijn ‘lezers’ die bepalen of hij werkelijk mens genoemd kan en mag worden.
Heel veel mensen in de wereld zijn nog steeds analfabeet. Die hebben dus geen andere keus dan niet te schrijven, hoewel ze wellicht heel erg veel te melden hebben. Er zijn ook mensen die in theorie wel kunnen schrijven, maar dit alleen doen als het absoluut noodzakelijk is. Dan heb je nog de mensen die wel vaak schrijven, maar wiens woorden nauwelijks gelezen worden, zelfs al willen ze dat graag. Want lezen is onlosmakelijk verbonden met schrijven. Een schrijver heeft publiek nodig om een schrijver genoemd te kunnen worden. Zonder lezen zou er geen schrijven bestaan, en zonder lezers geen schrijvers. Een schrijver is dus pas een schrijver als hij gelezen wordt.
Hieruit zou men kunnen concluderen dat schrijvers lijden aan grootheidswaanzin. Zij weigeren immers te erkennen dat schrijven geen enkele meerwaarde heeft. Schrijvers blijven hardnekkig geloven dat de door hen bedachte woorden meer waarde hebben dan die door anderen bedacht zijn, omdat ze toevallig opgeschreven zijn. Of men kan ook juist tot een tegenovergestelde conclusie komen, namelijk dat schrijvers er een zeker genoegen in scheppen zich in buitensporige mate afhankelijk te maken van andere mensen. Niet de schrijver zelf, maar zijn lezers bepalen immers of hij werkelijk schrijver genoemd kan en mag worden.
Desondanks verschillen schrijvers vaak niet zo heel veel van hun lezers. Onder lezers bevinden zich ook veel figuren die aan grootheidswaanzin leiden. Lezers die denken dat bepaalde woorden speciaal voor hen in een bepaalde volgorde gezet en opgeschreven zijn, bijvoorbeeld. Of lezers die hun eigen boodschap belangrijker vinden dan die van een schrijver, en die laatste met het grootste gemak wegwuiven als “onzin”. Bovendien maken ook lezers zich in grote mate afhankelijk van andere mensen. Want hoe kan men een lezer zijn, zonder een schrijver te hebben. Toch heeft schrijven - en daarmee lezen - uiteindelijk meer van doen met het leggen van relaties, dan met grootheidswaanzin of ongezonde afhankelijkheid. Het is tenslotte toch niet de mens zelf, maar zijn ‘lezers’ die bepalen of hij werkelijk mens genoemd kan en mag worden.
Log in om te reageren.
