“Wat zou oma deze keer in het verrassingspakket hebben gedaan?”, vragen mijn broertjes. We zijn nauwelijks de straat uit, maar mijn broertjes willen nu al weten wat er in het verrassingspakket zit!
Het verrassingspakket is iets dat mijn oma heeft bedacht. Het is een plastic zak vol met kleine cadeautjes, voor elk gezinslid iets, maar ook voor allemaal samen iets. En dan een cadeautje voor elk van de twee dagen van de reis. Er staat bijvoorbeeld, in mijn oma’s ouderwetse handschrift, op het cadeautje “Voor Solveig, eerste dag” of “Voor de kinderen, eerste dag.” Het verrassingspakket is wel heel lief van mijn oma…, maar eigenlijk vind ik mezelf er te oud voor worden.
“Kom op zeg, ik ben 24!” denk ik, terwijl mijn broertjes gretig hun cadeautjes openmaken. “Ik ben volwassen! Want hallo, roze haarelastiekjes, en kleine poppetjes, en tekenpotloden, en felgekleurde schrijfblokken (dat soort dingen zitten er meestal in mijn stukje verrassingspakket); da’s allemaal wel leuk en aardig, maar een beetje kinderachtig. Ik ga me voortaan volwassen gedragen. Ik ga proberen niet meer te verdwalen in de Intertoys! Niet meer allemaal fantastische mangas (Japanse strips) verslinden, terwijl ik eigenlijk een paper moet schrijven! En niet meer zomaar rond lantarenpalen slingeren, of door de straat huppelen. Ik ben volwassen en dus moet ik me volwassen gedragen. Hoe saai dat ook is.”
M’n jongste broertje praat regelrecht door m’n gedachten heen. “Solveig, wil je niet zien wat er in jouw verrassingspakket zit?” Hij geeft mij een plat pakje aan, dat in roze folie is verpakt. Oeps. Nu moet ik eigenlijk “nee” zeggen. En dan het pakje meteen aan mijn jongere zusje geven. Maar ik ben zo nieuwsgierig wat er in zit….en dus pak ik het cadeautje aan en maak het open. “Wauw, poëzieplaatjes! “, roep ik dan. “Die wilde ik net hebben voor m’n dagboek! Cool!”
Echt volwassen zijn is ook af en toe kind kunnen zijn. Duh.…en ook al ben ik nu nog maar 24, als ik over veertig jaar ofzo oma ben, ga ik ook een verrassingspakket voor mijn kleinkinderen maken.
Het verrassingspakket is iets dat mijn oma heeft bedacht. Het is een plastic zak vol met kleine cadeautjes, voor elk gezinslid iets, maar ook voor allemaal samen iets. En dan een cadeautje voor elk van de twee dagen van de reis. Er staat bijvoorbeeld, in mijn oma’s ouderwetse handschrift, op het cadeautje “Voor Solveig, eerste dag” of “Voor de kinderen, eerste dag.” Het verrassingspakket is wel heel lief van mijn oma…, maar eigenlijk vind ik mezelf er te oud voor worden.
“Kom op zeg, ik ben 24!” denk ik, terwijl mijn broertjes gretig hun cadeautjes openmaken. “Ik ben volwassen! Want hallo, roze haarelastiekjes, en kleine poppetjes, en tekenpotloden, en felgekleurde schrijfblokken (dat soort dingen zitten er meestal in mijn stukje verrassingspakket); da’s allemaal wel leuk en aardig, maar een beetje kinderachtig. Ik ga me voortaan volwassen gedragen. Ik ga proberen niet meer te verdwalen in de Intertoys! Niet meer allemaal fantastische mangas (Japanse strips) verslinden, terwijl ik eigenlijk een paper moet schrijven! En niet meer zomaar rond lantarenpalen slingeren, of door de straat huppelen. Ik ben volwassen en dus moet ik me volwassen gedragen. Hoe saai dat ook is.”
M’n jongste broertje praat regelrecht door m’n gedachten heen. “Solveig, wil je niet zien wat er in jouw verrassingspakket zit?” Hij geeft mij een plat pakje aan, dat in roze folie is verpakt. Oeps. Nu moet ik eigenlijk “nee” zeggen. En dan het pakje meteen aan mijn jongere zusje geven. Maar ik ben zo nieuwsgierig wat er in zit….en dus pak ik het cadeautje aan en maak het open. “Wauw, poëzieplaatjes! “, roep ik dan. “Die wilde ik net hebben voor m’n dagboek! Cool!”
Echt volwassen zijn is ook af en toe kind kunnen zijn. Duh.…en ook al ben ik nu nog maar 24, als ik over veertig jaar ofzo oma ben, ga ik ook een verrassingspakket voor mijn kleinkinderen maken.
Log in om te reageren.
